# 031 - Antonella Martinez

Engels was voorbij. Dat uur was redelijk traag verlopen. Volgens mij was het omdat ik me niet meer op mijn gemak voelde met Dave in de buurt. Lily had me even een verwarde blik toegeworpen toen we uit het klaslokaal waren aangezien ik als een gek het lokaal uitrende. Ik zou er niet verder op ingaan. Niet nu. Niet hier. Samen liepen we dan haastig naar onze volgende les. Frans. Zuchtend nam ik plaats en haalde mijn boeken uit. Hopelijk zou dit uur sneller verlopen dan het vorige. "Anto, ga je me nog vertellen wat er met je aan de hand is?" vroeg Lily met gefronste wenkbrauwen terwijl ze plaats nam naast me. Ik knikte kort. "Alleen, niet nu. Je krijgt het verhaal wel te horen. Geen zorgen. " zei ik zachtjes. Ik sloeg mijn ogen neer toen ik Dave zag binnen komen. Zal ik hier ooit aan kunnen wennen? Hem elke dag zien? Hem elke dag in dezelfde ruimte hebben? Dave zei deze keer niets toen hij voorbij me liep. En maar best ook. Ik zou niet weten hoe ik zou moeten reageren. Niet veel later begon de les en ik probeerde mijn aandacht volledig bij de les te houden, maar dat lukte me alles behalve. Ik voelde steeds maar twee ogen op mijn rug branden. Zuchtend draaide ik me om en keek in het gezicht van Dave. Het moest gewoon hem zijn die mij steeds zat aan te staren. En ik had gelijk. Dave glimlachte breed naar me en wiebelde kort even met zijn wenkbrauwen. Daarna keek hij terug naar de leerkracht, mevrouw Jacobs, die vooraan stond les te geven. Ik rolde met mijn ogen en keek dan terug voor me uit. Zayn mocht het nu zo snel mogelijk bekend maken. Dave moest weten dat ik bezet was. Dat Zayn en ik nu samen waren. Misschien zou hij me dan met rust laten? Nog steeds was het voor mij een raadsel wat hij hier eigenlijk op school deed. Daar zou ik snel genoeg achter komen! Ik zou zelfs Lily op hem afsturen als het moest om het zo te weten te komen. Ik kauwde even kort op de binnekant van mijn wang toen ik opnieuw de twee ogen in mijn rug prikken. En ik was ervan overtuigd dat het dezelfde paar ogen waren van Dave. Negeren Anto. Gewoon negeren. Ik moest hem gewoon geen aandacht geven. Dat wou hij gewoon. Daar kon geen twijfel over bestaan. Nu maar opletten, want momenteel begreep ik er al geen snars van.

Het uur ging sneller voorbij dan het vorige. Het negeren van Dave was me aardig gelukt en ik kon daarom enkel maar trots zijn op mezelf. Samen met Lily liep ik het klaslokaal uit naar buiten toe. Eindelijk hadden we pauze! Straks nog een uurtje en dan mochten we naar huis. Zayn zou me komen ophalen. Automatisch verscheen er een glimlach op mijn gezicht wanneer ik daar even aan dacht. "Wat zit je te glimlachen?" vroeg Lily nieuwsgierig terwijl we ergens gingen zitten. "Lily, ik zou je eigenlijk iets moeten vertellen. " zei ik met dezelfde glimlach op mijn gezicht. "Liefst voordat de anderen erbij komen." vervolgde ik, want volgens mij zouden Mandy en Hannah ook bijna komen. Mandy en Hannah waren nog twee andere vriendinnen van Lily en mij waar we echt erg goed mee overeen kwamen. "Ok, vertel dan snel!" zei Lily enthousiast. Ik zag Mandy en Hannah al vanuit mijn ooghoeken op ons afkomen. "Hmm. Andere keer. " zei ik haastig vooraleer het tweetal bij ons stond. We begroetten elkaar en onmiddellijk begon Mandy al te vertellen over een paar leerkrachten die ze had. Zo was Mandy nu eenmaal. Ze was echt een meisje die niet kon stoppen met praten. Ze was ook een erge flapuit. Ze dacht geen twee keer na voor ze iets zei en dat had al voor veel hilarische situaties gezorgd. Ik zag dat Dave voorbij ons kwam lopen en hij knipoogde even kort naar me. Ik zuchtte diep en keek haastig weg. Ik luisterde terug naar het gepraat van de drukke Mandy. Gelukkig was hij niet naar ons toe gekomen. Anders was ik niet alleen aan Lily een uitleg verschuldigd, maar ook aan Mandy en Hannah.