29

Nadat Paul weer heldhaftig omhoog ging via de touwladder, waarbij hij bijna vast bleef zitten in een boom, jammer genoeg bijna, kijkt Louis me vertwijfeld aan. Bijna angstig. “Welke opdracht, Maddie?” ik denk even na, maar kan geen enkele weg vinden om me hieruit te praten. “De opdracht die… Nouja…” ik zucht en besluit maar eerlijk te zijn. “Toen de jongens en Katie weggingen gaf Katie me dit briefje.” Ik zucht en graai in mijn broekzak. Een verfrommeld en gescheurd propje valt in Louis’ handen. Hij vouwt het open en ik voel tranen in mijn ogen springen. “Het is niet zoals je denkt.” Louis blijft stil. Plotseling verscheurt hij het briefje en loopt weg. Good job, Maddie. Ik staar even verbijsterd naar hem, maar realiseer me als ik alleen nog maar een stipje tussen de bomen zie dat ik hier alleen achterblijf. Ik kom snel in beweging en struikel daarbij over een boomwortel, waarbij ik mijn handen openhaal als ik me vast probeer te grijpen aan de boom. Snel kruip ik weer overeind en ren achter Louis aan. Maar ik zie niks meer, geen enkel stipje. Ik roep dan zo hard als ik kan “Louis!” maar ik hoor niks anders dan mijn eigen echo. Ik zak neer tegen een boom. Ondanks al het drama val ik gek genoeg in slaap.

Ik word weer wakker van een zacht geritsel, ik schrik op en kijk gelijk met grote ogen om me heen. Ik hoor een poosje helemaal niks en mijn ogen vallen weer dicht. De volgende ochtend zie ik dat iemand een hand in de mijne heeft gelegd. Ik schrik even, maar herken dan dat het die van Louis is, hij zit nog steeds in slaap naast me tegen de boom aan. Ik glimlach vertederd, en van blijdschap, omdat hij toch is teruggekomen. Ik knijp even zachtjes in zijn hand, maar hij word er wakker van. Hij kijkt me geschrokken in de ogen. Zijn blik is niet te beschrijven, verward, verdrietig, zelfs een beetje boos. Terwijl we een poosje zo oogcontact hebben verandert zijn blik. “Ik kon je niet alleen laten.” Zegt hij dan bijna onhoorbaar. “En toch haat ik je voor wat je me hebt geflikt.” Hij staat woest op. Ik blijf zitten. Ik realiseer me weer even dat de media niet alleen willen dat wij ‘realiseren dat niet alles wat we hebben vanzelfsprekend is’, eigenlijk willen ze allemaal drama, keiharde tranen. In een soap vind ik het allemaal best, maar dit is het echte leven, echte gevoelens. Door deze stunt is het verpest. Ik bedenk me vervolgens ook dat ik door deze ‘show’ Louis ook nooit gekend had en nog steeds samen was met Roger, nog steeds dat populaire meisje was, maar diep van binnen dat helemaal niet wilde zijn. Ik ben mezelf weer geworden.

“Penny for your thoughts” laat Louis me opeens opschrikken. Hij hurkt weer bij me neer en veegt mijn tranen weg. Ik was dus blijkbaar aan het huilen. “Ik snap niks van jou, weet je dat?” zeg ik. “Ik ook niet van mezelf.” Antwoordt hij.