44.

Louis Tomlinson

Elena was veranderd. Ze was steeds vaker in gedachten verzonken. Ze lachte bijna niet meer. Ze was stil, durfde niet alleen naar buiten en sliep slecht. Ze was mager geworden en ik kon haar ribben tellen. Haar verlovingsring zat los om haar vinger en ik was bang dat ze hem een keer zou verliezen. Ik had al zo veel geprobeerd, maar het werkte allemaal niet. Ik had lichamelijk Elena terug, maar mentaal was ze niet bij mij. De vrolijke Elena waar ik verliefd op was geworden, waar ik zielsveel van hield en die met alleen maar naar me te kijken voor vlinders in mijn buik zorgde was weg. Het ergste was dat ik in het nieuwe jaar op wereldtournee moest en ik Elena niet mee kon nemen. In maart zouden we trouwen, maar ik wist niet of het zo ver wel zou komen. Elena moest van de verloskundige meer gaan eten, anders zou ons kindje veel te klein geboren worden. Eigenlijk moest Elena geholpen worden door professionals. Ze moest naar een inrichting waar ze haar konden helpen met haar angst. De politie had Gaby en een aantal van haar vriendinnen op weten te pakken, maar ook dat nieuws kon Elena niet geruststellen. De pers merkte er gelukkig niet veel van. Het was winter, dus dikke jassen verborgen hoe mager Elena was. Voor de buitenwereld werden we als gelukkig koppeltje gefotografeerd als we samen Tommie uit lieten. Ook Niall was het niet gelukt om Elena weer terug naar haar vrolijke zelf te krijgen. Ik wist niet meer wat ik moest doen. Ik hoopte dat haar vader, broer en zusje misschien wat wijsheid in Elena konden praten als we er met kerstdag op bezoek gingen. Zij waren mijn laatste hoop.
'Lou?' 'Ja, schat.' 'Ga je mee Tommie uitlaten?' vroeg ze. 'Natuurlijk,' zei ik en drukte de televisie uit en stond op. Tommie had meteen door dat we gingen wanden en begon meteen te kwispelen. Ik trok mijn jas aan terwijl Elena Tommie vast gespte. We liepen samen naar buiten en verstrengelden onze handen. Zo is het plaatje compleet, dacht ik bij mezelf. Ze moesten allemaal eens beter weten. 'Ik heb wat brood mee om de eendjes te voeren in het park.' Ik keek wat verbaasd naar Elena. 'Het was oud brood,' verdedigde ze zichzelf. 'Het is een heel goed plan lieverd,' stelde ik haar meteen gerust. Geweldig, dit zal de pers geweldig vinden. Samen de eendjes voeren. In stilte liepen we naar de vijver. Ik bleef met Tommie op een afstandje staan terwijl Elena het brood uit haar tas pakte en naar de rand van het water toe liep. Met een glimlach op haar gezicht begon ze stukjes brood het water in te gooien. Voor het eerst sinds weken herkende ik mijn Elena weer terug. Ze staalde weer een beetje en leek het oprecht leuk te vinden om de eenden te voeren. Toen het brood op was kwam ze weer naar mij toe lopen. Ze begroette Tommie met een aai over haar hoofd en liep toen naar mij toe. Ze ging op haar tenen staan en drukte haar lippen op die van mij. Ik glimlachte. 'Kom, dan gaan we weer naar huis,' zei Elena. Dus verstrengelden we onze handen en liepen als een gelukkig stel naar huis toe.