Chapter 34 ~ Sarah Johnson

Door zijn regelmatige ademhaling wist ik dat hij aan het slapen was. Ik daarentegen lag al een hele tijd wakker voor me uit te staren. Ik keek door het raam waarvan ik de gordijnen had vergeten te sluiten en dacht terug aan een paar uur geleden. De maan lichtte de hemel op en duizenden fonkelende sterren versierde de donkere lucht. Ik was zo boos op mezelf dat ik de mooiheid van de nacht niet kon waarderen. Zo boos dat ik er weer aan toe had gegeven desondanks ik wist welke problemen het met zich mee kon brengen.

'Waar denk je aan?' Verschrikt keek ik langs me en meteen was ik in de ban van zijn lieve, groene ogen. 'Niks.' mompelde ik terwijl ik me naar hem toe draaide. Opeens stond zijn gezicht bezorgd en keek hij me indringend aan waardoor ik het oogcontact verbrak. 'Wat is er mis met je, Sarah?' fluisterde hij en ging met zijn hand over mijn wang. Ik slikte omdat ik me ervan bewust was dat hij het altijd meteen doorhad als ik loog. 'Niks, ik ben gewoon wat moe.' zei ik zijn ogen ontwijkend. 'Kijk me aan en zeg dat nog eens.' hield hij vol. Ik schudde mijn hoofd wetende dat ik aan de verliezende kant was. 'Ik kan het niet, Harry.' fluisterde ik en draaide me om zodat ik met mijn rug naar hem toe lag. Vrijwel meteen voelde ik zijn armen om mijn middel en hij trok me dicht tegen zich aan. Hij zuchtte hard waarna zijn hese stem langzaam tot me doordrong.