5

Met ingehouden adem stapte ik het gebouw binnen. Dit was een beetje, om het dramatisch te zeggen, het moment van de waarheid. Het eerste wat me opviel is dat het er krioelde van de leerlingen, overal waar je keek. De meesten stonden in groepjes en een paar waren aan het rommelen in hun kluisjes. Ik grinnikte in mezelf, genoeg potentiële slachtoffers dus. Zonder enig idee van wat ik nu zou moeten doen hing ik mijn jas op aan de kapstok en slenterde langzaam door de gang. Hoewel het natuurlijk onzin was, leek het alsof iedereen zijn blik op mij had gericht en het deed me een beetje ongemakkelijk voelen. 'Emoties uit, emoties uit, emoties uit,' dreunde het in mijn hoofd. Ik ging er zo op in dat ik niet eens merkte dat de hele gang inmiddels leeg was na het geluid van de bel, een aantal minuten geleden. Als ik het me goed kon herinneren had ik nu mentoruur in lokaal 201, maar ik besloot nog even te kijken voor de zekerheid. De bordjes wezen me steeds in de goede richting en zonder iemand een blik waardig te gunnen liep ik het lokaal binnen. Meteen vielen de gesprekken om me heen stil en maakten plaats voor geroezemoes. Ik had dan ook niet anders verwacht, een nieuwe leerling was een spannend gebeuren. Mijn ogen scanden de achterkant van het lokaal, en bingo, de perfecte plek. Vanaf daar kon ik alles en iedereen goed in de gaten houden.
“Is er misschien iets?” vroeg ik onschuldig. Langzaam gleed mijn blik van het ene naar het andere paar ogen dat me aankeek. Snel deed iedereen alsof het bord heel interessant was en een tevreden glimlach speelde rond mijn lippen. Toen viel het me op dat een jongen met ravenzwart haar niet wegkeek en ik gaf hem een knipoog waardoor hij begon te grijnzen. Zijn manieren stonden me wel aan, hij gaf niet makkelijk toe. Ik verbrak het oogcontact er richtte me op de lerares die binnen kwam. Klunziger kon het niet, ze zou een te makkelijk slachtoffer zijn. Ze kuchte een paar keer luid, als een schreeuw om aandacht. Niemand besteedde er echter aandacht aan en ik besloot een handje te helpen.
“Mond houden allemaal,” riep ik door de klas. Dit was wel effectief en de vrouw mompelde iets wat leek op 'dankje'.
'Dus dames en heren...,' hakkelde ze, 'vandaag mag onze nieuwe leerlinge zich voorstellen.' Ze knikte naar mij en zuchtend stond ik op.
'Vertel eens-'
'Iets over mezelf? Ja ja, die had ik al verwacht, heel origineel. Veel hoeven jullie niet eens te weten maar luister goed. Ik ben Diana, heb geen behoefte aan contact met een van jullie. Probeer vooral niet aardig te doen zodat ik me hier thuis voel. Ik kies mijn slachtoffers namelijk zelf uit. Vragen?'
Ik glimlachte, alsof ik niet zojuist mijn klasgenoten had bedreigd. Sommigen keken geschrokken voor zich uit, anderen dachten dat ik een grapje had gemaakt en begonnen te lachen. De zwartharige jongen knikte alleen goedkeurend alsof ik een stuk vlees en hij op het punt stond om me op te eten.
'Ik heb een vraag!' Een blonde bimbo met een 50 lagen foundation op haar gezicht stak een hand op.
Ze vroeg naar de plaats waar ik woonde zodat 'we samen konden fietsen'.
'Ik heb geen huis,' antwoordde ik ongegeneerd. De reacties deden me niks, het was nu eenmaal zo.
'Zwerver, vieze zwerver!' riep een dikke jongen met vettig haar en chocoladevlekken rond zijn lippen.
'Weet je zeker dat jij geen zwerver bent schatje? Zo oog je namelijk een beetje,' vroeg ik poeslief. Het gejoel en geklap werd onderbroken door de bel en ik maakte voort naar het volgende lokaal om meer opmerkingen te voorkomen.
Bij wiskunde wou de jongen met zwart haar naast me komen zitten maar ik stuurde hem weg. 'Was de boodschap niet duidelijk? I wasn't kidding,' siste ik. Hij haalde zijn schouders op en plofte toch neer op de stoel naast me. Als hij het zo wou spelen, prima.
I never lose games.