3.

Isabel en Louis zaten knus op de bank, als enige twee personen in de woonkamer. De andere jongen waren al naar bed, en Isa en Louis hadden geen haast om op te staan.
‘Louis?’
Isabel wurmde zich omhoog in zijn armen en keek bezorgd naar haar vriendje.
‘Wat is er?’
‘Ik vroeg me iets af.. Ehm.. Ik bedoel..’ Isabel gromde toen ze niet uit haar woorden kwam en ging rechtop zitten.
‘Wat is er aan de hand? Ben je ziek? Gewond?’ Vroeg Louis, nu echt bezorgd.
Isabel glimlachte even en schudde haar hoofd.
‘Doe niet zo gek jij. Ik voel me prima.’ Ze fronste terwijl ze dat zei, en voordat Louis kon reageren legde ze het al uit. ‘Het afgelopen half jaar, waarin ik hier kwam wonen, is ongelooflijk geweest. Maar, ik ben veranderd. Hoe kon je toen op me vallen, en nu nog steeds? Als ik naar mezelf kijk hoe ik toen was, voelt het alsof dat een compleet ander persoon was.’
Louis grinnikte en trok haar terug in zijn armen.
Haar tengere, doch sterke, lichaam paste perfect in zijn armen en het voelde zo natuurlijk om haar vast te houden, dat hij nooit meer iets anders wilde.
‘Je bent nog steeds Isabel, ook al ben je veranderd. We zijn allemaal veranderd. Je rent dan misschien niet meer met geweren rond, checkt geen vierentwintig uur per dag meer alle camera’s en ik heb je er zelfs op betrapt dat je rommel maakt; maar je bent nog steeds jij. Je manier van denken, je bezigheden, je manier van spreken, alles daarvan is nog hetzelfde. Ik ben alleen nog maar meer van je gaan houden.’ Hij drukte een kus op het stukje blote schouder en voelde hoe ze ontspande.
‘Bedankt.’ Mompelde ze uiteindelijk.
Louis glimlachte heimelijk, maar hield zijn gezicht verborgen in haar haren. Hij vond het apart dat Isabel zich zo’n zorgen maakte over dat zij veranderd zou zijn, terwijl zij juist het minst liet blijken van verandering.
‘Mis je je privacy niet?’ Vroeg Louis toen.
‘Mijn privacy? Welke privacy?’ Vroeg Isabel, verward door de plotselinge ommekeer van het gesprek.
‘Van toen wij er nog niet waren. Ik bedoel, je hebt na onze ontmoeting wel een maand rond gereisd, en toen je terug kwam was je voor drie weken tevreden met een huurappartement; maar toch.. Je hebt ons altijd om ons heen.’
Isabel glimlachte en vlocht haar vingers door de zijne heen.
‘Dat was geen privacy wat ik toen kende, dat was eenzaamheid. Ik heb liever geen privacy dan dat ik jullie moet missen; al zou dat misschien een grens trekken tot de bad- en slaapkamer. Ik hoef Niall, Harry, Liam en Zayn niet overal bij te hebben.’ Ze grijnsde en trok Louis van de bank af, dicht tegen haar lichaam aan, en ze kuste hem vederlicht.
Louis sloeg zijn armen rondom haar en knikte plechtig.
‘Kinderen opvoeden is zwaar, moederlief. Maar het is een zinvolle en nobele taak.’
Isabel grinnikte hard en schudde lachend haar hoofd. Louis ook met zijn vreemde buien.
‘Kom op vaderlief, tijd om naar boven te gaan. Ik wil even kijken of iedereen slaapt, en dan kunnen wij ook naar bed.’
Nadat ze de lichten hadden uitgedaan liepen ze de houten trap op, waarna ze bij iedere kamer even snel om het hoekje keken.
De enige die onrustig was, was Zayn. Hij draaide maar heen en weer in zijn slaap en kermde losse woorden uit.
‘Morgen laten we Zayn zijn verhaal doen.’ Fluisterde Isabel.
Louis knikte instemmend en trok haar toen mee naar de badkamer. Nadat ze hun tanden hadden gepoetst en Isabel het dunne laagje make-up verwijderd had, stapten ze in hun comfortabele bed.
Isabel liet haar gezicht boven dat van Louis hangen en drukte haar lippen op zijn mond.
‘Ik hou van je.’ Zei ze zacht.

Alvast het stukje voor morgen, omdat ik de hele dag op het werk ben en dan niet kan posten! Enjoy!