Filmmuziekcomponist!Percy

Het belletje boven de deur rinkelde toen Percy de winkel binnen stapte. Hij sloeg geen acht op de muur die vol gitaren hing en liet het drumstel links liggen; in plaats daarvan liep hij recht op de grote vleugel af die in het midden van de winkel stond. Hij gleed op het bankje, sloeg een paar toetsen aan en kromp ineen. Het ding zat steeds net een paar tonen naast wat er eigenlijk zou moeten klinken. Het was duidelijk dat het instrument nodig gestemd moest worden, maar daar had hij geen tijd voor. Hij had misschien eindelijk de laatste noten gevonden voor dat vervloekte lied dat zich maar niet wilde laten schrijven, en hoewel het prima klonk in zijn hoofd, moest hij het eerst spelen voordat hij er een conclusie over kon trekken.
      “Dat klonk niet zo goed,” merkte iemand achter hem op. Percy keek om en zag een man met warrig bruin haar, een van de verkopers, te oordelen naar zijn outfit en naambordje. Oliver, geschreven in Comic Sans van alle mogelijke lettertypes. Percy merkte net dat het er door zijn verbijstering over deze misdaad tegen typografie misschien een beetje uitzag alsof hij aan het staren was - wat absoluut niet het geval was, hoe staarwaardig deze Oliver ook mocht zijn - toen Oliver om hem heen naar de vleugel liep.
      “Sorry voor het ongemak, maar ik denk dat ze eerst even gestemd zal moeten worden, als je het niet erg vindt. Het zal niet lang duren, dus als je haar nog wilt uitproberen kun je hier wachten.”
      “O nee, dat is niet nodig hoor,” verzekerde Percy de man terwijl hij opstond. “Ik wilde gewoon even iets uitproberen. Een keyboard zal waarschijnlijk ook wel voldoen.”
      Oliver haalde beleefd zijn schouders op. “Nou ja, ik moet haar hoe dan ook stemmen nu ik weet hoe vreselijk vals ze klinkt, dus mocht je nog van gedachten veranderen-”
      Percy knikte dat hij het begreep.
      “De keyboards staan om de hoek,” vertelde Oliver hem behulpzaam, toen hij bleef treuzelen.
      “Ja, natuurlijk.” Hij struikelde bijna over zijn eigen voeten toen hij in beweging kwam, en de glimlach die Oliver hem als een ware verkoper zond vlak voordat hij zich omdraaide hielp ook niet voor zijn evenwicht.
      Oké, dus misschien had hij toch wel naar iets meer gestaard dan alleen het naambordje.
      Hij vond een van de keyboards zonder verdere ongelukken of voorvallen waardoor hij het liefst door de grond zou willen zakken. Er lag geen koptelefoon naast, dus zette hij het volume wat zachter en begon te spelen. De eerste poging was wat hem net te binnen was geschoten terwijl hij door de winkelstraat slenterde. Hij fronste ontevreden toen de laatste toon wegstierf. Het klonk nog steeds nergens naar; door die laatste tonen leek het meer op iets dat zou moeten worden gespeeld in een heftig melodrama dan de soundtrack voor een luchtige komedie. Hij deed nog een aantal pogingen, iedere keer met net een andere variatie, maar niets leek echt te kloppen.
      Uiteindelijk gaf hij het met een zucht op en staarde gefrustreerd naar het keyboard, alsof het de schuld van het instrument was dat het hem niet lukte om het perfecte einde te vinden. Doordat hij nu niet meer zo in zijn eigen muziek opging, lette hij voor het eerst op de tonen die een stukje verderop in de winkel werden aangeslagen door Oliver. De piano klonk inmiddels al een stuk beter dan eerst.
      Er volgde een korte stilte en Percy zuchtte nog een keer. Hij had hier niets meer te zoeken. Hij was al op weg naar de uitgang toen Oliver weer begon te spelen. Percy bleef verrast staan, precies op het moment dat hij Oliver passeerde. “Dat is mijn nummer,” merkte hij verbaasd op.
      “Ik had het nog nooit eerder gehoord. Het klinkt leuk.”
      “Ik heb het geschreven.”
      Oliver stopte met spelen en keek op. “Echt? O, sorry. Ik speelde gewoon het eerste wat me te binnen schoot; ik zal wel iets anders-”
      “Nee, ga door,” drong Percy aan.
      “Oké.” Oliver glimlachte weer, maar Percy was te geconcentreerd om zich er dit keer door af te laten leiden.
      Oliver zette het refrein in. Hij speelde zonder aarzeling door tot het einde, maar keer toen een beetje schaapachtig weer naar Percy op. “Ik geloof niet dat dat helemaal is hoe het ging, maar ik kan me het laatste stukje niet meer precies herinneren.”
      Percy schudde heftig zijn hoofd. “Nee, dat was geweldig.” Dit was precies wat hij nodig had. Oliver had het laatste puzzelstukje op zijn plaats gelegd en Percy kon er niet bij dat hij hier niet eerder op was gekomen. “Zeg, zou je het erg vinden als ik jouw einde zou gebruiken voor dit lied?”
      Oliver keek hem verbaasd aan. “Serieus?”
      “Absoluut. Ik zit al bijna een maand met dit nummer te klunzen en ik kwam er maar niet uit. Het klonk steeds net verkeerd, maar wat jij net speelde was perfect.”
      Oliver lachte. “Ik sloeg gewoon wat willekeurige toetsen aan om niet halverwege stil te vallen. Ik weet niet eens zeker of ik het nog een keer zou kunnen spelen.”
      “Ik wel. Mag ik?”
      Percy verwachtte dat Oliver op zou staan, maar in plaats daarvan schoof hij alleen een stukje naar links. “Natuurlijk.”
      Percy nam plaats op het smalle bankje, waardoor hij erg dicht tegen Oliver aan kwam te zitten. Hij was zich erg bewust van het feit dat hij Olivers warmte kon voelen langs zijn zij, maar probeerde zich zo goed het ging te focussen op het spelen van het nummer. Hij begon bij het eerste couplet en speelde het hele ding, dat met Olivers toevoeging bijna vijf minuten duurde. Toen pas waagde hij het weer op te kijken, recht in Olivers vriendelijke, bruine ogen.
      “Het klinkt een stuk beter wanneer jij het speelt. Dus waar wilde je het nou voor gebruiken?”
      “Mijn werk,” antwoordde Percy, een beetje verbaasd dat hij nog wist hoe hij woorden moest vormen. “Ik ben filmmuziekcomponist en ik moet een stuk maken voor een nieuwe film.”
      “Heb ik er al van gehoord?”
      “Waarschijnlijk nog niet. Ze zijn nog maar net begonnen met het hele proces.”
      “Misschien komt dat dan nog wel. Hoe heet de film?”
      “Music and Lyrics. Het gaat over-” Percy stopte even, verbijsterd. “O, dat is eigenlijk een beetje ironisch. Het gaat over een man die een lied moet schrijven voor een bekende zangeres. Hij komt er niet uit en wordt geholpen door de vrouw die zijn planten water geeft.”
      Oliver lachte. “Ik ben vreselijk in het onderhouden van planten, maar verder klinkt het inderdaad alsof het op ons zou kunnen zijn gebaseerd.”
      “Wie weet,” antwoordde Percy. Hij zou het persoonlijk in ieder geval niet erg hebben gevonden om met Oliver in een romantische komedie te zitten.
      “Wat mij betreft mag je het gebruiken, als je wilt,” merkte Oliver op. “Het is tenslotte sowieso jouw nummer en ik wist niet eens wat ik deed.”
      “Weet je het zeker? Ik zou kunnen zorgen dat je naam wordt vermeld, of je zou anoniem kunnen blijven en ik zou je kunnen betalen voor je bijdrage.”
      “Dat is echt niet nodig,” antwoordde Oliver beslist.
      “Maar ik kan het toch ook niet gewoon van je stelen? Dat voelt niet goed.”
      “Ik heb je toestemming gegeven, dus dat maakt het geen diefstal,” zei Oliver. Zijn glimlach kwam weer terug en hij leek even iets te overwegen. “Oké, wat dacht je hiervan - jij mag mijn geniale improvisatie gebruiken, als jij me in ruil daarvoor je adres geeft zodat ik je vrijdagavond mee uit eten kan nemen.”
      Percy deed zijn best om de glimlach van zijn gezicht te houden terwijl hij nadenkend knikte. Hij faalde waarschijnlijk hopeloos. “Dat klinkt wel haalbaar.”

Het nummer komt dus uit de film Music & Lyrics (die echt bestaat), en dit is de originele versie, met tekst en alles erop en eraan. Dit is dus ongeveer hoe het zou moeten klinken wanneer het alleen op de piano wordt gespeeld, waarvoor ook al een link in de tekst stond. Het is niet bepaald epische filmmuziek, maar ik vond het thema van de film wel grappig voor deze fic.