Hoofdstuk 14

Aiden
Yuna klimt weer op haar paard en komt dan naast me lopen. Zo lopen we een hele tijd in stilte. Yuna haar buik rommelt nog steeds en ze begint er nu ook minder goed uit te zien. Waarom wilde ze dat konijn niet eten? Ik snap dat ze het niet lust maar het is beter dan helemaal niets te eten hebben.
Zelf hou ik het ook niet lang meer vol. Ik heb ook al een paar dagen niet meer gedronken en wat ik wel heb gehad, een paar dagen terug, was niet genoeg. Mijn ogen zijn vast en zeker nu helemaal donker rood geworden. Alleen al bij de gedachten wil ik bijna mijn tanden weer in haar warme nek zetten. Maar ik heb haar beloofd om dat niet meer te doen dus probeer ik aan wat anders te denken.

Het is weer bijna avond en we hebben nog geen spoor van enig levend wezen gevonden. We besluiten om maar te stoppen en de nacht hier door te brengen.
Yuna stapt van haar paard af en laat die weer ergens in de buurt grazen. Uit haar tas haalt ze twee dekens en gooit er een naar me toe. Dan pakt ze een fles uit haar tas. Ze draait de dop er af en begint er uit te drinken.
‘Wat zit daar in?’ vraag ik nieuwsgierig.
‘Water’ zegt ze dan.
Er loopt een rilling over mijn rug en snel klim ik in een boom.
‘Wat ga je doen?’ vraagt ze geschrokken.
‘Slapen in een boom’ zeg ik kortaf en sla de deken om me heen.
Yuna haalt haar schouders op en gaat beneden aan de voet van de boom zitten.

Volgens mij hebben we al een paar uur geslapen wanneer ik in de verte mensen hoor lopen. Het zijn weer kampeerders en dus kan ik ze niet laten gaan. Langzaam komen ze dichterbij en ook Yuna heeft ze gehoord.
‘Wat ga je doen?’ fluistert ze en ik laat me weer uit de boom vallen.
Yuna zet een stap op zij en kijkt me bang aan.
‘Sorry dat ik dit moet doen. Maar het is voor je eigen veiligheid.’
‘Wat ben je dan van plan?’ vraagt ze angstig.
‘Kijk, het zijn kampeerders. Die hebben eten bij. Snap je? En jij wil toch wat te eten hebben? Nou ik neem de kampeerders en jij kunt hun eten hebben. Zo hebben we er allebei wat aan toch?’ probeer ik haar voorzichtig uit te leggen.
‘Maar ik wil het niet zien!’ gilt ze bijna en ik druk een hand op haar mond.
‘Ssstt. Ze zijn er bijna wil je ons eten weg jagen!’ grom ik.
Ze schud nee en ik gebaar dat ze maar ergens in een boom moet gaan zitten zo lang.

De kampeerders komen dichterbij en ik zie dat ze maar met z’n tweeën zijn. Gelukkig maar, die kan ik nog wel aan. Ik wacht tot de mannen dichtbij genoeg zijn en laat me dan naar beneden vallen. Binnen een seconde bijt ik een van de mannen in zijn nek en een tel later de ander. Ze liggen allebei levenloos op de grond.
‘Kom maar weer tevoorschijn Yuna’ grom ik dan.
‘Nee ik durf niet. Ik wacht wel tot je klaar bent!’ piept het meisje.
‘Oké dan, je moet het zelf weten’ grom ik weer en zet mijn tanden weer in de nek van een van de mannen.
Gulzig begin ik te drinken van het warme bloed en al snel is de man leeg. Ik heb nog steeds dorst en stort me dan ook op de andere man. Na een paar tellen is die ook leeg en laat ik zijn lichaam weer op de grond vallen.
‘Oké nu is de kust écht veilig en loop je geen gevaar meer. Ik ben klaar.’
‘Ik wil dat je hun eten zoekt en dan gaan we weer verder. Ik wil hier niet bij hun blijven. Ik eet later wel’ commandeert ze dan en ik doe ook nog wat ze zegt.
Ik raap het eten bij elkaar en pak nog andere bruikbare dingen en dan vertrekken we weer.