Hoofdstuk 6

Aiden
‘Ik wil dat je vertrekt. Je bent hier niet langer welkom! Als jij je niet kan gedragen omdat je zo’n dorst hebt, wil ik je hier niet meer zien! Je pakt nu je spullen en je vertrekt!’ brult mijn vader naar me en gooit een zwaard naar me toe.
Ik ontwijk hem met gemak en stamp kwaad naar binnen. Ik grijp wat kleding uit een hoek van mijn slaapkamer die ik samen met mijn zusje deel, en kleed me snel om. Ik steek een kleine dolk achter de band van mijn broek en hang de houder met mijn zwaard op mijn rug. Snel vis ik nog een boog onder mijn bed vandaan en een bundel met pijlen die ik ook om hang. Ik pak mijn lange jas van mijn bed en bind nog snel even mijn lange zwarte haren op een staart.

Ik loop terug naar de woonkamer en kijk nog een keer het kleine hutje rond. Waar ik sinds mijn 15e heb gewoond. De laatste 5 weken ging het toch al niet zo goed. Sinds mijn 20e verjaardag ben ik mee gegaan met de jagers en dat liep altijd uit tot ruzie. Nu is mijn vader het zat en wil hij hebben dat ik vertrek. Nou dat zal ik dan ook doen!

Ik zucht en wil net naar buiten lopen als Ithil huilend aan komt rennen. Ze slaat haar armpjes om me heen en blijft even zo staan. Ithil is een lief en klein vampiers meisje waar ik veel van hou. Zij is wel het laatste die ik pijn zou doen.
‘Aiden nee, ga niet weg!’ roept ze snikkend.
‘Het spijt me maar ik moet echt gaan’ fluister ik troostend.
‘Hou je wel je armband?’ en ze kijk me met betraande ogen aan.
‘Ja die hou ik zeker’ zeg ik een beetje lachend.
‘Ik ga je missen.’
‘Ik ga jou ook heel erg missen Ithil. Ik hoop dat je een goede draak kiest op je 16e verjaardag’ en ik kniel voor haar neer zodat we op de zelfde hoogte zitten.
Ik veeg de tranen uit haar ogen en kijk haar aan. Snel stopt ze haar duimpje in haar mond om niet weer in huilen uit te barsten.
‘Ik moet nu echt gaan Ithil. Zal je je gedragen?’
Ze knikt en ik pak haar hand vast en samen lopen we naar buiten. Zo te zien is het hele dorp weer wakker geworden en heeft iedereen zich buiten verzameld. Ithil rent zo snel ze kan naar onze moeder en klampt zich stevig aan haar vast.
Met een kwaad gezicht kijk ik het dorpje rond en keer mijn familie dan de rug toe.

Bij de grot van Naur aangekomen ga ik zachtjes naar binnen. Naur ligt al lekker te slapen en is dus niet blij wanneer ik hem wakker kom maken.
‘Kom Naur, we gaan er vandoor. We zijn hier niet langer meer welkom.’
Naur snuift een keer naar me en rekt zich dan uit. Samen lopen we naar buiten waar hij op de grond gaat liggen. Ik klim op zijn rug en spoor hem dan aan om op te stijgen.
Samen vliegen we geruisloos door het donker van de nacht. Waar we heen gaan weet ik nog niet.
‘Richting het Oosten!’ roep ik tegen Naur die begrijpelijk knikt.
Naur geeft een gil en duikt dan naar het Oosten. De laatste aantal weken gaat het steeds beter met het vliegen van hem. Hij kon wel al vliegen maar het moest wat perfecter worden.

Na uren rond te hebben gevlogen word het toch maar tijd om even te slapen. Ik geef een teken aan Naur dat hij ergens tussen de bomen moet landen. Zo goed als hij kan vliegt hij tussen de bomen tot hij op de grond staat en ik stap van zijn rug af. Ik leg mijn boog, pijlen en zwaard op de grond naast me neer en ga dan tegen Naur aan liggen. Naur snuift een keer en slaat dan zijn vleugel om me heen.
Hij mag dan wel een vuurdraak zijn maar hij heeft zeker een goed hard. Niet voor iedereen maar voor de meeste wezens wel. De laatste paar dagen heeft hij ook niets meer in de fik gezet.
‘Morgen gaan we wel eten zoeken’ zeg ik gapend tegen hem en sluit dan mijn ogen.