Hoofdstuk 5

Yuna

Ondertussen zijn er al vijf weken voorbij dus als ik wakker word moet ik eerst naar de stallen om Xena te voeren. Ze is een stuk gegroeid en komt nu ongeveer tot mijn heupen.

Ik stap uit bed en kleed me snel om. Xena kan soms een beetje ongeduldig zijn, snel ren ik de trap af en loop richting de stallen.
Als ik de deur open doe komt er van alle kanten een vriendelijk gegrom. ‘Van het zelfde’ lach ik terwijl ik begin te voeren.
Net als ik klaar ben met voeren en nog even wil bijvegen loopt Iwan op zijn dooie gemak de stallen binnen en kijkt verbaast als de draken al verzorgt zijn.

‘Goedemorgen!’ roep ik terwijl ik over de bezem leun. Iwan zit nog net niet tegen het plafon terwijl hij zijn zwaard trekt en om zich heen kijkt.
‘Doe dat nooit meer!’ roept hij terwijl hij naar mij kijkt en het zwaard weer weg stopt.
Ik begin te lachen en ga verder met vegen.
‘Je hoeft niet bang te zijn hoor, ik doe je niks’ plaag ik hem.
‘Ha, ha’ zegt hij boos. ‘Ik ga weer naar huis’ zegt hij terwijl hij de deur dicht trekt.

Giliat kijkt verbaast en verdrietig zijn baasje na. ‘Ach ja hij was niet boos op jouw hoor. Hij komt zo vast nog wel terug’ zeg ik terwijl mijn hand over zijn neus gaat. Meteen kijkt hij wat minder verdrietig.

Als ik klaar ben loop ik weer terug naar huis. Eenmaal daar zit iedereen al aan tafel. Nadat ik iedereen heb begroet ga ik bij hen aan de eettafel zitten. Iwan is nog steeds een beetje boos op mij en heeft mam en pap nog niks verteld.
‘Wat kijk je boos’ zegt mam dan ook tegen hem.
‘Ik wil er niet over praten’ zegt hij nors. Ondertussen heb ik in de gaten dat er bij mij een grijns op mijn gezicht staat.
‘Jij weet er meer van volgens mij’ zegt pap na een tijdje. Ik knik voorzichtig.
‘Het was niks hoor. Ik heb hem gewoon laten schrikken dat is alles’ zeg ik terwijl ik naar Iwan kijk. ‘Verder niks?’ vraagt mam die me aankijkt.
Meteen schud ik mijn hoofd. ‘Echt niet’ zeg ik nog een keer. Nu zijn het mam en pap die zachtjes lachen waardoor Iwan nog bozer kijkt. Als ze het in de gaten hebben stoppen ze snel en verder word er niet veel gesproken.

De dag gaat traag voorbij en al snel is het weer donker en wordt het avond eten gemaakt en wordt de tafel gedekt. Als we klaar zijn met eten gaat Iwan de draken weer voeren. Tot onze verbazing is hij snel terug en hijgt hij zwaar.

‘Xena is weg!’ roept hij buiten adem.
Ik zucht een keer. ‘Is dat een flauwe grap of zo voor vanmorgen?’ vraag ik.
Hij schud hard zijn hoofd. ‘Ik meen het’ zegt hij. Snel rennen we allebei naar stal. Wat ik daar aantref is een nachtmerrie. Xena is weg. De deur heeft ze open gebroken. Snel ga ik weer terug naar huis en pak ik mijn tas en wapens. In de keuken pak ik wat te eten en drinken en prop het als het ware in de tas.
Mijn ouders komen van boven naar beneden aangerend.
‘Wat ga je nu nog doen? Je gaat nou niet zoeken in het donker. Dat kan gevaarlijk zijn’ zegt mam snel. ‘Ik moet haar zoeken. Als ik dat nu niet doe vind ik haar nooit meer’ zeg ik terwijl ik naar de paardenstallen achter ons huis ren. Snel zadel ik Midnight op, een snel paard zo zwart als de nacht.
‘Dan moet er iemand met je mee’ zegt pap. ‘Is echt niet nodig’ zeg ik snel terwijl ik opstijg. Iwan komt aanrennen en roept hij dat hij wel meegaat. Echt niet! Dit is mijn avontuur. Ik zal mijn draak vinden en dat doe ik alleen.
‘Ik ben zo snel mogelijk weer terug!’ zeg ik snel voordat ik er vandoor galoppeer met Midnight.