3

`Je moet morgen naar school-'
'Weet ik,' onderbrak ik de vrouw koeltjes.
'Zodat je eindelijk nuttiger word dan een oude vertrapte schoen. Oh nee! Zelfs aan een schoen heb je meer, die kun je aantrekken!' riep ze kwaadaardig. Ik kon zweren dat er zelfs een glimlach op haar gezicht was te zien.
'Jij vuile, vuile, bitch,' fluisterde ik in mezelf.
'Wat zei je daar?' Haar toon was dreigend maar ik liet me niet kleineren.
'Het zal mijn plezier zijn om een paar uur per dag dit verdomde huis uit te zijn zodat ik jouw verschrikkelijke rotkop niet hoef te zien.' Even hapte ik naar adem om meer scheldwoorden naar haar hoofd te slingeren maar ik spaarde mezelf de moeite, ze was het niet waard.
'Dat zei ik.' Ze leek even van haar stuk te zijn gebracht maar herstelde zich snel.
'Misschien ben je hier al niet welkom, miskukels zijn namelijk niet gewenst in dit huis.' En zo ging het nog even door, zoals ik wel was gewend. Het ene moment leek het alsof we lucht waren voor elkaar maar het volgende kon ik het niet eens uitstaan als ze ademde. Dat laatste was inmiddels een tijdje geleden en we zaten nu al een kwartier zwijgend tegenover elkaar, kauwend op mijn overheerlijke lasagne. Ook al had ik het liever niet dat ze mijn eten zat weg te werken.
'Dat huis uit gaan, daar hou ik je aan,' zei ik kil, zonder van m'n bord op te kijken.
'Pardon?'
'Je hoorde me best, het zal me een genoegen zijn. Een aangezien je zelfs aan een oude schoen meer hebt, zal ik er eentje voor je achterlaten.' Ik grinnikte in mezelf, ik moest toegeven dat mijn grap toch best geniaal was. Hoewel ik me nu nog niet had beseft wat de gevolgen zouden zijn van mijn woorden.
'Ga dan!' gilde ze. 'Verlaat dit huis, onmiddellijk. Maar nee, woorden zijn makkelijk hè. Ik durf te wedden dat je over tien jaar nog steeds hier zit te overleven van mijn centen!' In een opwelling stond ik al op om weg te lopen maar ik kwam weer bij zinnen en gaf mezelf een minuut om na te denken. Al die tijd stond ik nog steeds in dezelfde verkrampte positie en ik begon m'n spieren te voelen.
'Nou? Wat doe je hier nog?' siste ze toen ik weer ging zitten.
'Niet nu, als het mij uitkomt. Maar maak je geen zorgen, je zult snel van me af zijn.' Ik had de afgelopen dagen de briefen van Desirée goed in de gaten gehouden en ik zou na deze zondag al naar een school moeten. Perfect, ze hadden het niet beter kunnen timen. Ik had niet gedacht dat ik het ooit zou doen maar ik bedankte degene die de datum had uitgekozen.