Hoofdstuk 67

Angstig keken we hem aan. ‘Dat is niet echt belangrijk,’zei Harry. ‘Ik laat jullie geen punten voor Griffoendor verliezen,’ zei Marcel en hij rechtte zijn rug. ‘Kom vechten dan. Je zult met me moeten vechten als je langs me wilt.’ Hij balde zijn vuisten, maar keek angstig. Hermelien pakte haar toverstok en sprak de verstijvingsspreuk uit. Marcel verstijfde gelijk en landde met een plof op de grond. ‘Mooi spreuk Lien,’ grinnikte ik. ‘Laten we gaan voor we nog meer mensen tegen komen.’ We stapten over Marcel heen, die in een midden van de leerlingenkamer lag. ‘Waar gaan jullie heen?’ Riep de dikke dame ons na, die we gewoon negeerde. We gingen naar de derde verdieping en gingen door de deur waar we eerder door heen geweest waren. ‘Hij slaap,’ fluisterde ik zodat ik hem niet zou wekken. ‘Je moet muziek maken om hem in slaap te houden,’ fluisterde Harry. Ik staarde hem even verbaast aan, maar bedacht me dat Hagrid dat waarschijnlijk gezegd had. ‘En waar wil je muziek mee gaan maken?’ fluisterde ik omdat ik geen instrument zag liggen, of kon bespelen. ‘Kun voor hem zingen,’ stelde Ron voor. Pluisje gromde diep en leek wakker te worden. ‘Snel zing,’ zei Hermelien in paniek. ‘Wat moet ik zingen? Ik kan niet denken onderdruk,’ riep ik in paniek terug. ‘Weet ik veel verzin iets,’ gilde Hermelien bijna en ze raakte redelijk in paniek. Pluisje was wakker geworden en ontblootte zijn tanden. ‘Luce!’ Gilde Hermelien. Ik haalde diep adem en begon een stukje te zingen.


I've always been the kind of girl
That hide my face
So afraid to tell the world
What I've got to say
But I have this dream
Right inside of me
I'm gonna let it show, it's time
To let you know
To let you know

This is real, this is me
I'm exactly where I'm supposed to be, now
Gonna let the light, shine on me
Now I've found, who I am
There's no way to hold it in
No more hiding who I wannabe
This is me.

Terwijl ik aan het zingen was, gebaarde ik dat ze door het luik moesten springen. Ik zong de laatste zin en sprong achter ze aan. Ik landde midden in planten. Mijn paniek kwam weer terug. ‘Harry? Ron? Lientje?’ ‘Hier,’ werd er van alle kanten geantwoord. ‘Wat is dit?’ Gilde ik, toen ik de planten aan mijn armen voelde trekken. ‘Laat me denken,’ riep Hermelien. ‘Schiet alsjeblieft op,’ gilde Ron met een abnormaal hoog stemmetje. ‘Duivelstrik!’ Riep Hermelien opgewonden, alsof we niet in een onprettige situatie zaten. ‘Die verjaag je met vuur.’ Ik hoorde haar wat mompelen en ze kwam met een blauwe vlam in haar handen mijn kant op. Verschrikt liet de plant me los en al snel hadden we Harry en Ron ook bevrijd. We gingen de volgende deur door. We komen in een kamer met allemaal vliegende sleutels. Ik knipper even met mijn ogen. ‘Hoe weten we nou welke we moeten hebben?’ Vraagt Ron voor dat ik dat kan doen. Ik kijk naar het slot. ‘Het moet een oude zijn, kijk maar naar het slot.’ Ik wijs op het slot. ‘Die,’ zegt Harry en hij wist een oude, met een verbogen vleugel, sleutel aan. ‘En hoe wil je die vangen?’ Vraagt Hermelien. ‘Met bezems,’ antwoordde Harry en ik en we wijzen op de bezems die tegen de muur staan. ‘Nou succes Harry,’ zeg ik en ik sla hem op zijn schouder. ‘Ik?’ Vraagt hij verontwaardigd. ‘Hé jij bent de zoeker hier.’



Ik moet even zeggen, dat ik die laatste zin echt heel erg droog vindt