2.

Isabel, Liam, Zayn en Niall zaten in de woonkamer toen Harry en Louis binnenkwamen. De jongens lieten hun ogen even over de anderen glijden, - Isabel zat te lezen, Liam keek TV, Zayn tekende wat poppetjes in een schrift en Niall had zijn Ipod in-, en ze grijnsden.
‘Wat is er zo grappig?’ Vroeg Isabel zonder van haar boek op te kijken.
‘Hoe kon je dat nu zien? Je leest al twee bladzijdes tegelijk, heb je ook nog een derde oog?’ Grinnikte Harry.
Isabel keek op en glimlachte even. Louis liet zich naast haar vallen en sloeg zijn arm om haar schouders heen.
‘Ik hoorde het, om eerlijk te zijn.’
Harry schudde dramatisch zijn hoofd en plofte in een van de stoelen.
‘Jij en je supergehoor, ik vind het maar eng. Ik kan niets meer stiekem doen hier.’
‘Oh jawel hoor, ik heb de geluiden van jouw kamer in de nacht al uit mijn hoofd verbannen.’ Zei Isabel onschuldig.
De jongens lachten, en Niall trok nieuwsgierig zijn oordopjes uit.
‘Maar nu heb je nog mijn vraag niet beantwoord, wat was er zo grappig net?’
‘We moesten denken aan het begin van onze tijd in het huis.’ Het huis was de benoeming van het schuilhuis waar de jongens zolang in hadden gezeten. ‘Toen zat jij ook op de bank te lezen, precies in dezelfde houding zoals nu.’ Zei Harry.
Isabel keek de kamer rond, keek uiteindelijk naar haar gekruiste benen en grijnsde.
‘Klopt, half dan. Zayn tekende toen inderdaad, en ik las toen. Niall was toen met Lou aan het schaken en jij en Liam keken een film.’
Harry kreunde en wees beschuldigend met een vinger naar haar.
‘Supergehoor, supergeheugen, ik snap het! Je bent superwoman.’
Isa haalde haar schouders op en richtte zich weer op haar boek.
‘Ik ben erin getraind om dingen te onthouden. Ik weet zoveel dat het zelfs vervelend is, te veel.’ Mompelde ze.
In de stilte die daarna viel dacht iedereen terug aan zijn eigen nachtmerries. Isabel droomde echter niet over de tijd in het huis met de jongens, maar de tijd in een schuilhuis voor háár. Over de tijd dat ze met haar ouders was ondergedoken, en iedere nacht zag ze haar ouders weer sterven.
Alleen Louis wist precies waar Isabel over droomde, omdat hij haar troost bood op de momenten dat ze die nodig had. De andere jongens hadden wel een idee, maar vroegen er nooit over door.
Isabels ogen bewogen niet meer langs de regels, en met een klap gooide ze het boek op de tafel.
‘Tijd om het anders aan te pakken. Ik heb op internet gekeken hoe je kunt proberen om van nachtmerries af te komen, kom allemaal hier zitten.’
Zodra de jongens rondom haar zaten richtte ze zich als eerste tot Niall.
‘Niall, ik begin bij jou. Vertel wat je precies droomt, en vertel ons dan waarom je zo bang bent. Misschien droomt de rest over compleet andere dingen, of dezelfde dingen met een andere reden.’
Niall beet nerveus even op zijn lip, maar vermande zich toen en knikte.
‘Ik zie altijd weer die Alexander Garkov voor me, met bloedvlekken op zijn shirt, zoals toen we hem zagen in het hotel. Alleen vermoordt hij iedere keer iemand anders. Dan is het Zayn, of Harry, Louis of Liam, of zelfs Isabel. Maar ze zijn nooit dood, niet echt. Als ik naar de persoon kijk, dan staat hij op en schaart zich achter Garkov, alsof ík het monster ben.’ Zei Niall zacht.
Iedereen was even stil van dit verhaal, maar toen legde Isabel haar hand op zijn knie.
‘Alexander Garkov was het monster, en hij is dood. Niemand zal jou ooit nog pijn doen, kleine kabouter, niet zolang ik er ben.’ Zei ze.
Niall zuchtte opgelucht en legde zijn hand op de hare. Al snel waren alle handen op elkaar gestapeld, en met een niet uit te spreken gevoel van tevredenheid keek de groep elkaar aan.

Dit verhaal gaat langer worden dan zijn voorloper, Witness Protection. Dit betekent dan ook dat het iets langer duurt voordat er echt actie in het verhaal komt, hoop dat jullie dat niet erg vinden! Let me know what you think:)