OO2

Langzaam draai ik me om, het is hier beangstigend. Hier en daar hoor ik zacht getik en dan wordt de gang gehuld in totale duisternis. Een benauwd gevoel bekruipt me en wanneer ik iets bij mijn been voel gil ik.

Mijn ogen zoeken naar licht in deze duisternis en ik probeer een muur om me heen te voelen, maar er is helemaal niets behalve dat ding bij mijn been. Mijn keel begint zeer te doen van het gillen en ik sla in de richting van mijn been en voel dan tanden in mijn hand. Ik probeer mijn hand weg te trekken en de tanden lijken wel tot over mijn bot te schrapen. Het doet pijn en er wellen tranen in mijn ogen op en ik ruk dan mijn hand los. Ik ren weg en voel iets warms over mijn hand stromen, het is bloed. Ik weet niet waar ik heen ren om twee redenen. Ik weet niet waar ik ben en ik ben nog altijd gehuld in totale duisternis. Dan zie ik aan het eind van de gang een klein groenachtig licht en ik ren erheen. Mijn passen lijken veel te traag te gaan en af en toe kijk ik achterom, niet dat dat zin heeft. De lucht om me heen is beklemmend en als ik voor me kijk zie ik dat mijn enige lichtpunt nog steeds niet dichterbij is gekomen. Dan ineens knal ik tegen een muur en is er allemaal licht om me heen. Er komt langzaam een hoofdpijn opzetten en als ik naar mijn hand kijk worden mijn ogen groot van schrik. In mijn hand zit een groot gapend gat waar het bloed uitstroomt en met trillende handen tast ik de muur af. Waar is de lift? W-waar is die? Daarstraks verdween hij ineens en nu kan ik hem niet meer terug vinden. In mijn hand beginnen steken te ontstaan en ik vloek zachtjes.
'Verdomme, waar ben je rotlift? Of beter gezegd, waar ben ik?'
Ik kijk om me heen en slik een keer moeizaam. Ik heb geen idee waar ik ben.

Vanuit het niets hoor ik achter me gegil en ik schrik. Met een ruk draai ik me om, maar er is niets te zien. Weer een gil, mijn hart klopt als een bezetene. Alles om me heen lijkt te draaien en dan wordt het zwart voor mijn ogen. Weer die duisternis, alleen kan ik me deze keer niet bewegen of überhaupt iets waarnemen. Met een klap voel ik hoe ik op de grond val en de lucht uit mijn longen geslagen wordt. Ik hap naar adem, begin zachtjes te snikken en te jammeren. Wat gebeurt er met me? Ik weet dat dit geen droom is, ik voel pijn. Mijn hand bloedt nog steeds en het gevoel ervan is bijna verdwenen. Ik slik en word me langzaam weer bewust van mijn lichaam, behalve mijn hand. Ik ben bang voor de duisternis, het geeft me een gevoel van opgesloten te zitten. Tel daar bij op dat ik lichtelijk claustrofobisch ben... En dan vraag je je misschien af waarom ik de lift neem in plaats van de trap, maar dat komt doordat het maar lichtelijk is en het anders te veel lopen is. Langzaam weet ik overeind te komen en voel om me heen. Ik begin gewoon naar muren te zoeken en als ik er eenmaal eentje gevonden heb, tast ik die af. Ik moet de lift vinden en uiteindelijk voel ik iets op de muur, het voelt alsof ik al een eeuwigheid hier rond tast. Ik heb maar met één hand kunnen voelen, het gevoel is nu officieel verdwenen uit mijn andere hand. Wat ik op de muur voel is een rechthoekig vlak met een soort knop in het midden. De lift-knop! Snel druk ik erop en ineens is het groenachtige licht terug en als ik naar mijn hand kijk zie ik dat er bijna niets van over is. Ik kijk achterom, angstig, wat was dat gegil? Mijn benen trillen en ze begeven het bijna onder me. Pas als ik weer voor me kijkt valt het me op dat de lift er is en de deuren open staan. Ik kijk in wijde pupillen en angstige ogen, het zijn die van mij, mijn spiegelbeeld. Snel spring ik de lift in en de deuren gaan achter me dicht.

Als de lift weer in beweging komt laat ik mezelf tegen de muur van de lift zakken en mijn borstkas gaat hevig op en neer. Mijn koffer staat gewoon naast me en de lift gaat twee verdiepingen omhoog. Als hij open gaat kijken mensen me verbaasd aan. Ik spring overeind, pak mijn koffer in mijn hand en ren naar mijn kamer, naar mama.
'M-mam!' Snik ik beverig.
Ze kijkt me met opgetrokken wenkbrauw aan en is geschrokken.
'Het w-was zo eng!'
Ik begin zachtjes te huilen.
'Liefje, wat was er eng?' Vraagt ze aan me. 'Je bent alleen je koffer gaan halen.'
Ik kijk haar aan.
'Kijk!' Roep ik dan uit, gefrustreerd dat ze me niet gemist heeft na een half uur, en wijs naar mijn gewonde hand.
'Wat moet ik zien?' Vraagt ze. 'Ik heb ook een hand.'
Ik wil kwaad worden, maar als ik naar mijn hand kijk zie ik dat er niets mis mee is...