Chapter 16: Niall James Horan

In kleermakerszit zat ik op mijn bed te wachten, tot Louis naar boven zou komen. Ik probeerde me te herinneren wat er was gebeurd, maar niets leek terug te komen. Zou ik ooit nog kunnen achterhalen hoe ik me toen heb gevoeld, of zou ik nu niet verder komen dan vrienden blijven? Na een tijdje ging de deur voorzichtig open. Hij zei niets, bleef bij de deur staan, zette geen stap dichterbij.
"Neem plaats." Er klonk een zucht doorheen. Ik kon er niets aan doen. Ik kon het er niet overtuigender uitkrijgen. Louis keek me eerst nog drie seconden aan en liet zich vervolgens langzaam zakken op de zitzak in de hoek van de kamer.
"Het spijt me."
Zijn mond hing een klein beetje open, en zijn ogen stonden een beetje verbijsterd.
"Het spijt me dat ik mijn moeders' verhaal geloofde. Het was stom van me."
Hij deed zijn mond open om wat te zeggen, maar sloot hem weer. Uiteindelijk zei hij toch maar: "Het is niet jouw schuld. Ik zou ook mijn moeders' verhaal vooropstellen, denk ik." Zijn stem klonk schor, alsof de laatste dagen alleen nog maar uit schreeuwen bestaan hadden.
Ik keek even naar mijn dure Nike schoenen. "Ze manipuleerde me. Ik snap niet goed waarom ze wilt dat ik jou haat, maar Jay vertelde dat... ik blijkbaar verliefd op jou was en... ik weet hoe fel mijn moeder erop tegen is dat ik verliefd wordt op een jongen, laat staan op een Britse jongen."
Ik waagde een blik op Louis, die blijkbaar geen woord uit wist te brengen. Hij staarde me alleen maar aan, met zijn mond nog verder open dan eerst. Alsof hij wat wilde zeggen, maar het niet kon. Alsof hij weg wilde vluchten, maar zijn voeten aan de grond vastgespijkerd waren.
"Ik weet het, ik kan het ook nauwelijks geloven. Ik bedoel, zou ik dan nu niet ook iets voor je moeten voelen?"
Louis sloot zijn ogen en boog zijn hoofd naar beneden. "Waar wil je naartoe, Niall?"
"Louis, kijk me aan," beval ik. "Het is onbeleefd naar de grond te staren wanneer je met iemand praat. Als je dat bij mijn moeder of vader deed, had je een vet probleem!"
Geschrokken keek hij op.
"En dat was natuurlijk weer de toon die ik niet zou moeten gebruiken. Sorry." Ik wierp even een blik uit het raam, en keek weer naar Louis. "Huil je nou?"
Hij schudde zwijgend zijn hoofd.
"Lieg niet tegen me, Louis!"
"Houd op, houd op, houd op!" Louis greep gefrustreerd naar zijn haren. Alsof hij het tegen stemmen in zijn hoofd had, maar hij had het tegen mij, dat voelde ik gewoon. "Houd op met me te zeggen wat ik moet doen en me fatsoen bij te brengen! Wij Britten hebben veel meer fatsoen dan jullie boeren! Oké?! En jij bent niet zo'n verwaand, verwend nest! Zo ben je niet, Niall! Ik ken je niet meer! Je schreeuwt tegen me, vertelt me wanneer ik lieg of niet, en het kan je totaal niets schelen of ik op het punt sta om te breken! Ik ken je niet! Jij bent niet Niall Horan! Wie ben jij?!" Met betraande ogen keek hij me aan en schudde vervolgens zijn hoofd. "Ik wil niet met jou praten. Ik wil pas met je praten als jij jezelf hervonden hebt." Hij stond op en beende weg.
"Louis, wacht."
Hij wierp me een waarschuwende blik toe.
"Waar is je shirt?"
"Mijn shirt?"
"Ja, je gestreepte shirt? Waar is het?"
"Ik... kapot." Zijn hand schoot naar de deurklink en ruw trok hij de deur open.
"Louis!" Weer verhief ik mijn stem.
"Wat?! Wat ga je dan doen? Me straffen omdat ik niet naar je geluisterd heb?! Prima! Doe maar!"
Ik sprong van mijn bed en liep op hem af. Gek genoeg voelde ik steken in mijn borstkas toen ik naar zijn hatelijke blik keek.
"Ik ga je hoe dan ook geen pijn doen."
Hij mompelde iets onverstaanbaar.
"Trek je shirt eens uit."
"Hoezo dat?"
"Doe wat ik zeg, Louis. Ik ga je geen pijn doen, maar mijn moeder wel, als ze hoort dat je niet naar me luistert."
Hij zuchtte en in één handeling trok hij zijn shirt uit. Ik moest me inhouden zijn tamelijk gespierde lichaam niet aan te raken. Enkele seconden bleef ik ernaar staren, schudde vervolgens mijn hoofd en bracht mezelf terug op aarde. "Draai je om."
"Fijn." Hij draaide zich met de rug naar me toe en ik deinsde geschrokken achteruit.
"Au, Louis! Wat heb je gedaan?!" in zijn rug zat een diepe snee van zeker elf centimeter lang.
"Kun je beter je vader vragen."
Ik tilde mijn hand op en wilde de snee aanraken, maar trok vervolgens mijn hand terug. Ik beet op mijn lip en dacht na. "Die snee is veel te diep, die geneest niet zomaar zonder verzorging. Die gaat ontsteken."
Zuchtend draaide Louis zich om. "Ik weet niet hoe hij eruitziet, dus houd je mond er maar over. Ik wil het denk ik niet eens weten."
"Hmm. Trek je shirt maar weer aan."
Louis gehoorzaamde en wilde dit keer echt de kamer uitlopen.
"Louis..."
Nog een laatste keer draaide hij zich naar me om.
"Ik vond het gestreepte shirt je beter staan dan mijn te grote gym-shirt."
Hij knikte alleen maar, wilde weer weglopen, maar bleef vervolgens abrupt staan. "Je herinnert het je?" vroeg hij zachtjes.
"Ik denk het...maar dat is ook echt het enige. Louis, blijf maar op mijn kamer, daar ben je veiliger. Ik ga proberen de tas met medicijnen te stelen van die man die mijn leven gered zou moeten hebben."