Hoofdstuk 4

“Oh, daar issie al!” zegt Nick terwijl hij zwaait naar de plek waar ik Derk net zag staan. Ik blijf stug de andere kant op kijken.
“Hé,” hoor ik zijn mooie stem zeggen. Ik kan hem ook moeilijk gaan negeren, dus ik kijk om. Derk kijkt me blij verrast aan. Ik probeer een glimlach te vormen.
“Hoi,” zeg ik zacht.
“Ik wist niet dat jij er ook was,” zegt hij vriendelijk. Wat ruikt hij eigenlijk lekker, zo’n heerlijke net-gedoucht-geur.
“Ik had het zelf ook niet verwacht,” antwoord ik. Hij lacht, wauw, mooie lach.
“Wil je ook wat drinken, Derk?” vraagt Nick dan.
“Ja, lekker,” antwoordt hij. Ik neem een slok van mijn cola, heerlijk koel. Ik krijg het steeds echt veel te warm van zijn aanwezigheid. Als hij nou maar niet over de wedstrijd begint…
“Wat vond je van de wedstrijd?” vraagt hij. Natuurlijk begint hij daar wel over.
“Uhm, ik heb niet het meeste verstand van voetbal.” Derk lacht weer en knikt dan begrijpend.
“Vond je het wel leuk?” vraagt hij dan.
“Ja, wel. Het was best een verrassing dat jij hierbij speelt,” antwoord ik. Hij grijnst.
“Heb je mijn goal wel gezien?” Ik begin te blozen omdat ik die goal gemist heb.
“Uhm, nou eigenlijk…” Derk zijn lach wordt alleen maar breder, vindt hij het nou grappig?
“Ik heb je goal niet gezien, ik kwam er toen ook pas achter dat jij op het veld stond.” Zo, dat is eruit. Ik schaam me dood dat ik die goal niet gezien heb en dat ik zo weinig verstand van voetbal heb. Derk begint nu echt te lachen en schudt zijn hoofd.
“De goal was het zien ook niet waard,” zegt hij dan.
“Dat scheelt, als ik ooit weer eens bij een wedstrijd ben, beloof ik je dat ik de goal niet mis.”
“Dat zal ik onthouden,” antwoordt hij. Nick komt er weer aan met een glas drinken voor Derk en geeft het aan hem.
“Bedankt, Nick. Ik hoor dat Gaya me goed aangemoedigd heeft vandaag,” zegt Derk lachend. Ik word weer rood, ik voel me echt stom. Wat doe ik hier bij een voetbalveld, dit is zo niks voor mij.
“Ja, die stond op het stoeltje te schreeuwen, je had haar moeten zien.” Nick lacht nu ook.
“Leuk, jongens,” mompel ik.
“Wat zijn jullie flauw,” zegt Marlous dan. Bedankt Marlous, daarom houd ik van je.
“Nee, oké, sorry,” reageert Nick. Ik glimlach naar hem en kijk dan naar Derk.
“Sorry, ik maak het goed met je,” zegt hij zacht zodat Marlous en Nick het niet horen. Ik meen een vlindertje of zo in mijn buik te voelen, of wat het ook maar is, het voelde best leuk. Op het moment dat ik iets wil zeggen trekt er een meisje aan zijn schouder.
“Derk, wil je met me op foto misschien?” vraagt ze. Hallo? Met hem op de foto? Ik weet dat hij knap is, maar je kan overdrijven. Hoe kent zij hem überhaupt? Wie is dit?
“Ja hoor,” antwoordt hij vriendelijk.
“Wil jij hem misschien maken?” vraagt ze terwijl ze de camera in mijn handen drukt. Ja hoor, natuurlijk wil ik hem maken, geef de camera maar, denk ik spottend. Ik maak snel een foto en druk de camera terug in haar handen.
“Bedankt Derk,” zegt ze terwijl ze hem een knuffel geeft.
“Tsja, zelfs als je bij RKC speelt willen mensen met je op de foto,” mompelt Derk. Oh ja, er zijn mensen die zich wel interesseren in voetbal en de voetballers en kennen hem daarvan natuurlijk.
“Is dat vaak?” vraag ik dan.
“Nee, gelukkig niet. Het is best leuk om waardering te krijgen hoor, maar die foto’s… Nee daar houd ik niet zo van, ik ben niet zo fotogeniek.” Niet fotogeniek? God, als hij niet fotogeniek is, dan knapt bij mij de lens.
“Wat kijk je moeilijk,” zegt Derk. Ja vind je het raar? Hoe kun je nou zeggen dat je niet fotogeniek bent met zo’n hoofd. Zo’n hoofd is zelfs op zijn lelijkst nog mooi.
“Oh, dat ging onbewust,” zeg ik snel terwijl ik een glimlach op mijn gezicht tover. Ik kijk naar Marlous en Nick die inmiddels met een paar andere mensen staan te praten.
“Kun je trouwens morgenavond?” vraagt hij. Weer stijgt er een vlindertje op in mijn buik, wat doet die jongen met mij?
“Eh, ja, dan kan ik wel.”
“Mooi, ik haal je dan wel op,” zegt Derk glimlachend.
“Wil je trouwens nog wat drinken?” vraagt hij dan. Ik werp weer een blik op Marlous en Nick en zie dat zij net nieuw drinken hebben. Ik ben ten slotte afhankelijk van hen.
“Of wil je graag naar huis?”
“Nou ja, ik ben afhankelijk van Marlous en Nick.” Ik vind het leuk om bij Derk te zijn, maar ik voel me totaal niet gemakkelijk in deze omgeving.
“Ik wil je wel thuisbrengen?” stelt Derk voor.
“Nee, nee, hoeft niet. Blijf jij maar gezellig hier,” antwoord ik.
“Zo leuk vind ik het niet in de kantine hoor, als jij naar huis wilt, breng ik je gewoon.” Derk kijkt me doordringend aan. Ik zucht, ik wil wel naar huis, maar ook weer niet.
“Kom,” zegt hij terwijl hij mijn hand pakt. Weer dringt er zo’n blij gevoel mijn lichaam binnen, hij is zo leuk. We lopen naar Marlous en Nick toe, waarschijnlijk om te zeggen dat we gaan, we, ja.
“Ik was van plan om weg te gaan, Gaya wilde ook graag weg, dus ik breng haar even thuis. Dan kunnen jullie nog even blijven,” zegt Derk. Wilde hij naar huis? Of zegt hij dit nou zo om geen vermoedens op te wekken? Nou ja, vermoeden doen ze toch al wel.
“Aardig van je, Derk. Wij blijven dan inderdaad nog eventjes,” zegt Marlous terwijl ze mij aankijkt.
“Heb je morgenmiddag wat te doen, Gaya? Anders gaan we even winkelen?” stelt Marlous voor.
“Uh, ja is goed, doen we. Ik app je nog wel!” zeg ik.
“Is goed.” Ik geef haar een knuffel en dan fluistert ze in mijn oor: “wat gaan jullie uitspoken?” Ik laat haar los en schud lachend mijn hoofd.
“Tot morgen, doei Nick,” zeg ik terwijl ik aanstalten maak om weg te lopen. Derk neemt nog afscheid en duwt me dan zachtjes in mijn rug om aan te geven dat we gaan.
“Kom je wel weer eens kijken?” vraagt hij als we buiten lopen.
“Ja, ik weet nu ten minste welke jij bent,” zeg ik lachend. Hij kijkt me lachend aan en doet de deur voor me open als we bij de auto zijn.
“Zo, gentleman, dank u,” zeg ik als ik instap.
“Tot uw dienst,” antwoordt hij deftig terwijl hij aan de andere kant instapt.
“Vertel eens wat over je voetbal,” zeg ik dan, ik ben toch wel benieuwd en wil me graag niet nog een keer zo dom voelen als ik in een stadion zit. Derk lacht en begint te rijden.
“Het is bijna winterstop, we doen het goed. Ken je teams als Ajax en PSV en zo?” vraagt hij. Wow, ja, daar heb ik wel eens van gehoord.
“Ja, daar heb ik wel eens van gehoord, die zijn goed toch?”
“Ja, die spelen in de eredivisie, dat zijn de beste teams van ons land. Wij spelen in de eerste divisie, als we dit jaar kampioen worden komen we ook in de eredivisie. Het gaat best goed en er is een kans dat we promoveren,” zegt Derk trots.
“Dus dan horen jullie ook bij de beste teams van Nederland?” vraag ik verwonderd.
“Zo kun je het zeggen.” Ik kijk hem verbaasd aan, als hij dat ziet moet hij lachen.
“Dus jij kan heel goed voetballen?” vraag ik.
“Nou,” zegt hij een beetje verlegen, “we hebben een goed team.”
“Maar jij hebt vandaag gescoord.”
“Ja, klopt.”
“Scoor je vaak?” vraag ik.
“Op zich wel aardig vaak,” zegt hij, hij houdt er duidelijk niet van om over zijn kwaliteiten te praten.
“Ik denk dat je heel goed bent, en met mijn ongelofelijke verstand van voetbal moet je dat maar van me aannemen,” zeg ik.
“Dan moet ik dat maar doen, ja,” zegt hij lachend.
“Hé, waar woon jij precies in Tilburg eigenlijk?” vraagt hij als we Tilburg inrijden.
“Vlakbij Nick en Marlous, rijd eerst maar die kant op, daarna hoef je eigenlijk alleen nog maar rechtdoor.” Derk knikt en volgt mijn instructies op.
“Hier is het,” zeg ik als we voor het studentenhuis staan. Plots schaam ik me voor het huis, het ziet er niet uit, het is smerig en vervallen. Wat zal Derk wel niet denken?
“Woon je in een studentenhuis?” vraagt hij. Ik probeer uit zijn toon op te maken wat hij er van denkt, maar ik kan er niks van maken.
“Ja,” zeg ik zacht.
“Vind je het leuk?” vraagt hij dan geïnteresseerd.
“Jawel, alleen wat smerig.” Hij lacht en knikt begrijpend.
“Ik had ook wel in een studentenhuis willen wonen, ik heb nooit echt de kans gehad,” zegt hij. Oh, hij vindt het dus niet stom. Moet ik hem eigenlijk mee naar binnen vragen? Oh god, dit is ongemakkelijk, ik weet niet wat ik moet doen. Ik slik een keer en besluit het dan toch maar te vragen.
“Wil je, eh, misschien binnenkomen? Krijg je dat drinken dat je in de kantine wilde bestellen alsnog.” Hij kijkt me met blije ogen aan.
“Als je het niet vervelend vindt, lijkt dat me leuk.”
“Anders vraag ik het niet,” antwoord ik.