De eerste foto, het laatste licht in avondrood.

Vlug pakte ik mijn camera, en rende naar buiten. Instinctief rende ik naar de geluidswal die zich in het park bevond, waar mijn huis vlakbij lag. Toen ik de trap op rende was ik blij dat ik snel was geweest, want de zon was al bijna onder. Ik draaide me om, en ik bewonderde de lucht. Ik maakte een paar foto's tot ik tevreden was. "Mooi." Hoorde ik achter me. Het was een jongen van mijn leeftijd, net iets langer dan dat ik was. "Bedankt." Zei ik verbaasd, ik had verwacht hier alleen te zijn. Ik verschool me achter mijn camera, ik was liever alleen. "Heb je nog meer gemaakt?" Vroeg hij. Blijkbaar was mijn avondje alleen te veel gevraagd. "Eh, niet op de camera. Ze staan op mijn computer, thuis." Hij keek een heel klein beetje teleurgesteld, maar vroeg toch verder. "Kom je hier vaker?" Vroeg hij me. Typisch, was het enige wat ik kon denken. "Ja, het is een mooie plek om foto's te maken." Ondanks dat ik mompelde, scheen hij me toch te verstaan. "Wil je ook een foto van mij maken?" Ik knikte. Hij posseerde voor de ondergaande zon, en ik zag al meteen dat dit niks werd. "Iets meer naar links, en dan een stapje naar achter. Zo ja. Nee iets naar rechts." Probeerde ik hem te plaatsen, op een manier zodat het licht perfect uit zou komen. "Zo goed?" Hij volgde mijn bevelen, want zo klonken ze, blindelings op. "Zo is prima." Mompelde ik. Ik maakte de een paar keer dezelfde foto, zodat ik later kon kiezen welke het mooiste was. Toen ik klaar was kwam de jongen naast me staan om de foto's te bekijken. "Perfect." Zei hij. "Is er een kans dat je me die mee kan geven?" Vroeg hij me. "Als je je e-mail adres geeft, kan ik ze opsturen." Het klonk een beetje geïrriteerd, omdat ik hier geen behoefte aan had. Maar ondanks de ondertoon in mijn stem, gaf hij het me. "Dat onthoud je wel, toch?" Ik knikte. De jongen werd geroepen door iemand onder aan de trap. "Ik spreek je nog wel een keer." Zei hij, toen hij naar beneden liep. "Ja, natuurlijk." Mompelde ik.

De zon was al een tijdje onder, maar ik had geen zin om naar huis te gaan. Ik zat in het gras te luisteren naar de vogels, terwijl ik de koele wind tegen mijn huid voelde. Ik wachtte op de maan, die waarschijnlik over een half uurtje tot een uur op de goede positie zou staan. Het was volle maan vannacht, de kans op een mooie foto. Ik hoorde ergens een hond blaffen, maar schonk er geen aandacht aan. Tenminste, niet tot hij ineens voor mijn neus stond. Zeg me dat het niet waar is, dacht ik. De jongen van vanavond stond voor mijn neus, en deed de riem van de hond weer om. "Nog steeds hier?" Vroeg hij me. Als antwoord knikte ik, het licht van de maan was fel genoeg om elkaar te kunnen zien, zonder problemen. "Je bent niet echt een prater, geloof ik." Om dat te bevestigen schudde ik mijn hoofd. Hij glimlachte. "Waarom ben je hier nog?" Hij was weer eens nieuwsgierig. "Ik wacht." Zei ik, niet beseffend dat dat best wel onduidelijk was. "Waarop?" Hij volgde mijn blik. "Op de maan." Het was even stil, tot ik besefte dat dat best wel vaag klonk. "Als hij zometeen daar staat, maak ik een foto." Ik wees de plek aan. "O." Was het enige wat hij zei. Het was weer even stil. "Vind je het erg als ik er bij kom zitten?" Mijn gedachten zeiden ja, maar mijn hoofd schudde nee. Hij kreeg een glimlach, en ging naast me zitten. In totale stilte zaten we daar, te wachten tot de maan op de goede hoogte stond. Soms gooide de jongen een bal weg, voor de hond die hij bij zich had. Hij scheen niet te vertekken, dus deed ik iets waar ik eigenlijk heel slecht in was. Praten. "Hoe heet je eigenlijk?" Vroeg ik hem. Hij glimlachte, en gooide de bal weer weg voordat hij iets zei. "Drew." Hij keek me aan. "En jij?" Ik grimaste toen ik mijn naam zei. "Lilly." Mompelde ik. "Mooie naam." Drew zuchtte. Het duurde hem blijkbaar een beetje lang, want hij stond op om zijn benen te strekken. "Zullen we anders even een stukje gaan lopen? Het kan nog wel een uur duren voordat de maan daar is." Ik knikte, en stond ook op. Samen liepen we over de geluidwal. Links het geraas van de auto's op de snelweg, rechts doodse stilte. Zelf waren we ook doodstil, maar soms zei Drew iets tegen zijn hond. We liepen tot de helft van de geluidwal, om vervolgens weer terug te gaan. Inmiddels was er een halfuur voorbij, maar de maan was nog steeds niet op de goede plek. Alsof de tijd stil stond, zo leek het. "Hoef je niet naar huis of zo?" Vroeg Drew me. Het leek niet alsof hij me weg wilde hebben, maar gewoon een vraag stelde om een gesprek te beginnen. "Nee, mijn ouders zijn een weekend weg." Even was het stil. "En jij dan, moet jij niet terug?" Vroeg ik hem. Bij mij klonk het wél alsof ik hem weg wilde hebben, maar blijkbaar kan het hem niet schelen. "Nee, mijn moeder is naar een feestje of zo." Hij keek richting de huizen, waar die van hem waarschijnlijk tussen stond. Inmiddels was de maan te ver geschoven, waar ik best van baalde. Nouja, dan maar een andere keer. "Jammer." Raadde hij mijn gedachten. "Ik zie je wel weer een keer." Zei hij weer. "Vergeet niet die foto's nog te sturen, Lilly." Ik schrok toen hij mijn naam zei, omdat ik was vergeten dat ik het hem had verteld. "Doe ik, Drew." Mompelde ik. Ik keek hem na, tot hij verdween in de nacht.