Hoofdstuk 66

Verward schudde ik mijn hoofd. Er zal wel iemand naar beneden gekomen zijn. Eigenlijk wist ik wel beter, want dan had ik dat moeten zien. Of ze kwam via het portretgat, zei het eigenwijze stemmetje in mijn hoofd. Ik besloot dat stemmetje te geloven Ik trok mijn pyjama aan en kroop in bed. Ik negeerde het feit dat Fred net ‘Ik hou van je,’ had gezegd. Toch ergerde ik me eraan, dat ik niet wist tegen wie hij het had gezegd. Misschien dat ik hem dat moest vragen. Al wist ik niet zeker, of hij daar antwoord op zou geven.

Toen ik die volgende ochtend aan het ontbijt zat, prutste ik wat aan mijn ringen. Ik zat tussen Harry en Ron in een maakte me zorgen. We waren niet meer bezig geweest met de steen, die elk moment wel gestolen kon worden. Krinkel was de laatste tijd ook veranderd. Hij stotterde nog meer en was bleker dan normaal. Ook nu zag hij er niet goed uit. Zijn tulband zat scheef en hij was enorm bleek. Sneep keek hem met een gemene grijns aan. Ik krabde achter mijn oor en belegde een broodje met kaas. Ik kreeg hem amper weg, maar trok na het ontbijt Harry, Ron en Hermelien mee naar een leeg lokaal. ‘Sneep weet het,’ knalde ik eruit. ‘Hij keek nog gemener dan normaal, voor zover dat mogelijk is. Ik denk dat we vanavond de steen moeten proberen te halen. Sneep zal het niet langer uitstellen.’ Er werd instemmend geknikt. Het was raar dat ik gisteren nog jarig was en vanavond al aan van alles werd blootgesteld, waar ik geen weet van had. We spraken af, dat we die avond om twaalf uur in de leerlingenkamer zouden zijn. Die dag was ik zenuwachtig en ik probeerde met Harry mijn nieuwe spel toverschaak uit. De schaakstukken luisterden uitstekend en veranderden van kleur. Zo kwamen we die dag door en die avond zat ik al weer zenuwachtig te zijn in de leerlingenkamer. Ik besloot een boek te gaan halen. Of eigenlijk die van Hermelien en van Fred en George. Ik bedoel maar de beste manier om iemand te vervloeken kon niet anders dan handig zijn. En leuke, maar onbelangrijke spreuken, kon ook nog wel eens van pas komen. Je wist het maar nooit. Ik haalde vlug de boeken en grijnsde onschuldig naar Harry, Ron en Hermelien. ‘Je weet maar nooit,’ fluisterde ik grinnikend. Ik bladerde de boeken door en zag zo af en toe een handige spreuk. Ik hoopte dat ik ze wist, mocht ik ze nodig hebben. Na een tijdje stond Hermelien ik. ‘Laat ik maar eens naar bed gaan,’ zei ze en we begrepen de stille hint. We namen afscheid, zeiden niets over vanavond en gingen naar bed. Ik keek Hermelien aan. ‘Maak je me wakker?’ Vroeg ik grinnikend. Ze lachte even kort. ‘Tuurlijk.’ Ik schudde mijn hoofd, trok mijn pyjama aan en trok de deken tot mijn kin. Ik dacht niet dat het nodig was, ik zou geen oog dicht doen.

Geschud aan mijn arm wekt me en ik trek langzaam één oog open. ‘Is het al ochtend?’ Kreun ik en ik wil me weer opdraaien. ‘Nee,’ fluistert Hermelien. ‘We gaan de steen redden.’ Gelijk ben ik klaar wakker. ‘Geef me één minuutje.’ Ik ruk de kast open, trek daar een zwarte broek en een blauw met paars geruite blouse uit en hijs mezelf in mijn broek, terwijl ik mijn blouse probeer dicht te knopen. Iets wat niet mijn beste actie was. Ik val me een doffe klap op de grond en moet moeite doen niet te lachen. ‘Ssst,’ sist Hermelien en we kijken angstig naar de slapende meisjes, waarvan een paar zich even omdraaien. Blijkbaar slaap iedereen rustig door. Ik trek nog snel even mijn schoenen aan, die ik vlug strik. Hermelien loopt naar de deur en wil al naar beneden gaan. ‘Wacht,’ fluister ik. Ik trek mijn nachtkastje open en hang snel mijn sieraden om. ‘Luce je hoeft er nu niet goed uit te zien,’ sist Hermelien. ‘Weet ik,’ fluister ik. ‘Maar ik heb het nare gevoel dat als ik ze niet om doe, er iets ergs gaat gebeuren. Misschien dat het straks wel echt gebeurt, maar ik kan echt niet anders.’ Ze kijkt me vreemd aan, knikt dat begrijpend en we sprinten naar beneden. In de leerlingenkamer staan Harry en Ron al te wachten. ‘Kijk,’ fluistert Ron. ‘De pad van Marcel.’ We sluipen om de stoel een, maar Marcel heeft ons gehoord. ‘Waar gaan jullie heen?’ Vraagt Marcel, die ons doordringend aan kijkt.