024 - P.O.V Tonnie

Opeens komt iemand met een harde klap binnen. Wie is dat nou weer?! Tss, respectloos om ons te storen in ons gesprek. 'Hallo?' zegt een zacht en voorzichtig stemmetje. 'HEEE ga weg! Ik heb nu even geen behoefte om te praten!!' zegt ik boos. 'Ssst, diegene wilt je vast alleen maar helpen,' zegt Eleanor. Ik hoor voetstappen verder lopen. Opeens staat Zayn voor ons. Hij kijkt me heel zielig aan. 'Wil je alsjeblieft even meelopen, Tonnie?' 'Ligt eraan waarom,' zeg ik hard. 'Ik wil je even iets zeggen en vragen, heel eventjes maar.' 'Pfff oké heel even dan.' Eleanor laat me los en ik loop met veel tegenzin met Zayn mee. We lopen samen naar zijn kamer en hij gaat op het bed zitten. Hij gebaart dat ik naast hem moet komen zitten dus ga ik ook maar op het bed zitten. Ik heb echt geen idee wat hij wilt gaan zeggen of doen. Ik heb met Zayn eigenlijk helemaal nog niet zoveel gepraat. Hij kijkt voor zich uit alsof hij iets heel bijzonders ziet in de kast tegenover ons. Opeens begint hij te praten: 'Al vanaf dat ik je voor het eerst zag, vind ik je erg leuk..' Ik kijk hem met grote ogen aan.