Hoofdstuk 19

Toen ik de volgende dag thuiskwam uit school zaten ze allemaal op me te wachten met serieuze gezichten. De tv stond niet eens aan. Ik kijk de kamer rond en kom tot de conclusie dat Elize er niet is. 'We willen even met je praten' zegt één van de jongens. Ik ga voorzichtig zitten. 'We denken niet dat je bij ons past en daarom denken we dat het beter is als je gaat' gaat hij verder. Ik kijk hem stomverbaasd aan. 'Maar...maar waarom?' stamel ik. 'Zoals Dimitri al zei, pas je niet bij ons' zegt één van de meiden rustig. 'Dan...dan ga ik maar' breng ik uit en ik loop naar boven. Ik zak neer op mijn bed en begin mijn spullen in de koffer te proppen. Als ik bijna klaar ben komt Elize binnen. 'Sorry, ik heb ze nog proberen te overtuigen maar..' fluistert ze. 'Jij kan er ook niets aan doen. Ik ga weer terug naar mijn ouders en ik probeer te overleven' zucht ik een beetje mistroostig. Elize komt naast me zitten en helpt e met de laatste dingen inpakken. Als alles in de koffer zit sleep ik hem naar beneden terwijl Elize mijn gitaar meeneemt. Ze pakt de autosleutels en gooit de koffer en de gitaar in de auto terwijl ik door de woonkamer loop, zonder de mensen daar een blik waardig te gunnen, richting de tuin voor mijn fiets. Ik stap op mijn fiets en fiets naar huis terwijl Elize rijdt.