Hoofdstuk 65

Voor het eerst kon ik echt genieten van mijn verjaardag. Ik danste, ik lachte en had vooral heel erg veel plezier. Fred liet me niet meer los en leek zich daarmee uitstekend mee te vermaken. Ik hoorde nog steeds veel mensen lachen, over mijn stunt. Ze vonden het hilarisch dat ze zo in de zeik genomen waren, terwijl ze een verrassing probeerden voor te bereiden. Ikzelf kon er ook wel om lachen. Ik wist zeker dat ik me deze verjaardag nog lang zou herinneren. Mijn vader leek ook in zijn nopjes te zijn, toen hij mijn reactie zag vanmiddag. Hij had zolang geprobeerd me over te halen, maar ik had zelf het gevoel gehad dat ik iets miste. Dat er iets was dat er niet was en dat ik terug wilde, maar nooit zou krijgen. Ik had altijd het gevoel gehad, dat het niet compleet was. En dat ik niet belangrijk genoeg was om aandacht aan te besteden. Alles daarvan was niet waar geweest. Het was juist lief, dat mensen aandacht aan je besteedde. Dat ze moeite voor je deden, iets wat ik niet gewaardeerd had. Ik baalde niet, ik was blij dat ik er alsnog achter kon komen. Zodat ik kon bedenken, wat mensen dachten en dat ik het kon waarderen. Ik voelde me zoveel zeker daardoor. Natuurlijk kwam aan alles een einde. Er werd lang gefeest en uiteindelijk kwam Anderling zeggen, dat het genoeg was geweest. Iedereen wenste elkaar welterusten en droop langzaam af naar zijn eigen slaapzaal. Ik wilde net naar boven gaan, toen Fred me nog even tegen hield. Ik wist niet wat het was, maar hij leek me altijd nodig te hebben. Ik zei tegen Hermelien, dat ze vast kon gaan en wachtte geduldig af tot hij zou vertellen wat er was. Verlegen staarde hij naar de grond en ook ik voelde me ongemakkelijk. ‘Wat is er?’ Vroeg ik ongemakkelijk. ‘Ik heb nog iets voor je.’ Fronsend staarde ik hem aan. ‘Uhm dankje,’ mompelde ik en ik pakte het aan. Voorzichtig vouwde ik de hoekjes open en trok het papier los. Er lagen drie dingen in. Twee rekbare armbandjes met de tekst: A day to remember. Ik grinnikte. ‘Dat is het zeker,’ mompelde ik. En een ring met de tekst; Not all who wander are lost. Ik glimlachte. Niet iedereen die verdwaalt is verloren, iets wat ook waar was. ‘Als ik nog meer ringen krijg past het niet meer om mijn vingers,’ mompelde ik glimlachend. ‘Bedankt Fred,’ zei ik en ik omhelsde hem. ‘Je had echt niet zoveel moeite hoeven doen hoor,’ zei ik terwijl ik naar de cadeaus staarde. ‘Geen moeite,’ zei Fred en hij knuffelde me nog een keer. Ik keek omhoog naar hem op en onze gezichten waren erg dichtbij. Naar mijn gevoel boog hij zich nog dichter naar me toe, maar ik maakte me voorzichtig los. ‘Welterusten Fred,’ mompelde ik. Ik pakte mijn cadeaus, die op tafel lagen, op en keek naar de spiegel. Ik krabde even achter mijn oor. Toen bedacht ik me dat ik een heks was. Ik schudde lachend mijn hoofd en pakte mijn toverstok. ‘Wingardium Leviosa,’ mompelde ik en de spiegel kwam een stukje van de grond. ‘Welterusten Fred,’ grinnikte ik en met de spiegel voor me uitzwevend liep ik de trap op. ‘Welterusten Luce,’ hoorde ik Fred er nog zeggen, voordat ik de deur sloot. De spiegel klapte op de grond en ik hoorde de stem van Fred nog net even iets fluisteren. Ik spitste mijn oren en luisterde naar wat hij zei. ‘Ik hou van je.’ Ik krabde achter mijn oor. Er was toch niemand meer beneden?