Hoofdstuk 3

Ik open mijn ogen en voel godzijdank geen hoofdpijn, heeft die laatste cola toch goed gedaan. Bij de gedachte aan cola kijk ik gelijk op mijn telefoon of ik ook een berichtje terug heb, JA!!
Gelukkig maar, ik vond het echt leuk. Heb je misschien zin om binnenkort eens wat te gaan drinken? Bier of cola, maakt mij niet uit, haha. Slaap lekker. Xx
Een gevoel van zenuwen of verliefdheid misschien, ik weet het niet, besluipt me. Vraagt hij nou of ik iets met hem wil drinken? Tuurlijk wil ik dat, heel graag zelfs.
Ja, dat lijkt me leuk! Zeg maar wanneer, ik kan meestal wel.
Hij met zijn drukke leven heeft vast minder tijd dan ik. Ik spring m’n bed uit en als ik dan naar de klok kijk zie ik dat het al 1 uur is, wow, ik heb echt lang geslapen. Blijkbaar had ik het nodig. Ik bedenk me even wat ik vandaag ga doen, ik vraag Marlous wel of ze zin heeft om iets te doen. Ik besluit haar maar even te bellen.
”Hoooi Gaya!” roept ze vrolijk door de telefoon.
“Heee Lousje! Wat doe je vandaag?” vraag ik.
“Ik zou met Nick naar een voetbalwedstrijd gaan, je mag wel mee? Vind je vast leuk!” Pardon? Sinds wanneer vind ik een voetbalwedstrijd leuk. Zij gaat wel eens vaker naar een voetbalwedstrijd, van RKC Waalwijk of zo…
“Uh, nou ja, is goed. Hoe laat is dat?” mompel ik.
“Om half 3, we halen je om 2 uur op.”
“Oké, dan hang ik nu op anders ben ik nooit op tijd klaar.”
“Is goed, je gaat het zeker weten leuk vinden!” zegt ze nog.
“We zullen het zien, tot zo!”
Ik hang op en pak snel mijn douchespullen, hopelijk is er niemand in de badkamer. Dat is het nadeel van een studentenhuis, dat je alles moet delen. Gelukkig is er niemand en kan ik snel gaan douchen. Normaal sta ik altijd heel lang onder de douche na een avondje stappen, vandaag heb ik daar geen zin in en ook geen tijd voor. Ik kleed me snel aan en doe een naturel laagje make-up op. Ik twijfel of ik mijn haar zal föhnen, ach, wat maakt het ook uit. Het is niet alsof ik er mooi uit moet zien voor een voetbalwedstrijd. Ik doe mijn haar in een knot en werp een blik op de klok. 10 voor 2, goed gedaan! Heb ik eigenlijk al een berichtje terug? Ik kijk op mijn telefoon en voel een vlaag van teleurstelling. Nou ja, misschien heeft hij het druk. Ik pak wat spullen en stop ze in mijn tas, doe nog een lekker luchtje op en ik ben er klaar voor. Ik besluit maar vast buiten te gaan staan, ze zullen er zo wel aan komen.
Ik hoef inderdaad niet lang te wachten, om een paar minuten voor 2 staan ze voor mijn neus. Ik stap achterin de auto en word gelijk erg enthousiast begroet.
“Heb je er zin in?” vraag Nick.
“Nou en of ik er zin in heb,” zeg ik sarcastisch. Marlous begint te lachen.
“Je vindt het vast leuker dan je nu denkt dat je het gaat vinden,” zegt ze.
“We will see,” antwoord ik, “is het trouwens een wedstrijd van RKC Waalwijk of zo?”
“Ja, RKC Waalwijk ja, tegen Helmond Sport,” antwoordt Nick.
“Oh oké.” Alsof ik weet wat Helmond Sport is. Ik zie het stadion al tevoorschijn komen en ik begin steeds meer spijt te krijgen dat ik hierheen ben gegaan. Dan moet ik dus een hele voetbalwedstrijd kou gaan zitten lijden, hoe lang duurt zo’n wedstrijd eigenlijk?
“Hoe lang duurt een wedstrijd?” vraag ik. Nick en Marlous kijken elkaar aan en lachen dan.
“Twee keer 45 minuten. En nu stoppen met zeuren, je vindt het vast leuk,” antwoord Marlous lachend. Ja hoor, ik vind het vast leuk. We stappen uit de auto en lopen naar de ingang, al snel kunnen we het stadion in. Ze roepen net de opstellingen om, alsof ik één van die spelers ken, kijk ik heel geboeid naar het scherm.
“Hé, loop eens door, we moeten hier niet zitten,” zegt Marlous terwijl ze me vooruit duwt. Ik wend mijn blik van het scherm af en loop achter Nick aan. Ik ga naast Nick zitten op zo’n kuttig stoeltje, veel te hard. De spelers komen net het veld op gelopen en geven elkaar een hand, aardig hoor. Ik vraag me af welk team RKC is. De stoeltjes zijn geel met blauw, dan zullen het vast ook de geel met blauwe tenues zijn. Ze gaan in de opstelling staan, er wordt afgetrapt door RKC, of ten minste, wat ik denk dat RKC is. Ik probeer op te letten, maar ik weet niet zo goed waar ik op moet letten. Voetbal is totaal niet interessant als je niet begrijpt waarom ze naar die ene spelen en niet naar die andere. Ineens springt iedereen op en staan ze te juichen. Goal? Ik sta ook maar op als ik merk dat Nick me omhoog probeert te trekken. Ik kijk naar het scherm, daar staat 1-0. Goal dus, helaas heb ik hem gemist. Als iedereen weer zit wordt er rond geroepen wie de goal gemaakt heeft, onverstaanbaar. Ik kijk weer even naar het scherm en voel dan hoe mijn hart een slag overslaat. De foto, de naam… Marlous merkt het en begint te lachen, “het kwartje valt wel laat hè.”
“Jullie hadden best mogen zeggen dat hij hier voetbalt, of dat hij überhaupt voetbalt en blijkbaar wel goed is,” zeg ik, ik voel me een beetje stom dat ik al een tijdje naar het veld zit te kijken waar hij loopt terwijl ik het niet door heb gehad.
“Hoe zo? Ben je daarin geïnteresseerd?” plaagt Marlous me. Ik rol met mijn ogen en kijk weer naar het veld, ik probeer hem te vinden maar ik weet echt niet waar ik moet zoeken. Daarbij lopen ze ook nog de hele tijd door elkaar heen.
“Hij is nummer 11,” zegt Nick alsof hij mijn gedachten kan lezen. Ik zoek nummer 11 en zie hem dan, ja, dat is hem. Ineens wordt de wedstrijd een stuk leuker, Marlous en Nick hadden gelijk. Als het rust is halen we wat drinken en ik neem ook maar een broodje hamburger, ik heb vandaag nog helemaal niks gegeten. De tweede helft gaat een stuk sneller voorbij, het blijft 1-0.
“Zullen we nog even naar de kantine gaan, vragen we Derk of hij zo ook even komt,” stelt Nick voor. God, nee, dat vind ik doodeng. Als het aan mij lag waren we zo het stadion weer uitgelopen.
“Ja, doen we,” zegt Marlous enthousiast.
“Uh, we kunnen ook gewoon gaan?” probeer ik. Maar ik word genegeerd, mijn mening telt niet. Ik volg Marlous en Nick naar de kantine, hoe dichter bij ik kom, hoe zenuwachtiger ik word. Wat moet ik tegen hem zeggen? Goed gespeeld? Weet ik veel of hij goed gespeeld heeft. Ik kan ook doen alsof ik hem niet zie, nee dat kan niet. Ik kan vragen hoe het met hem gaat, nee dat is een stomme vraag. Ik zucht diep en probeer de zenuwen weg te drijven. We lopen de kantine in, Nick loopt gelijk naar de bar om drinken te halen. Cola mag ik hopen.
“Leuk, hè?” zegt Marlous.
“Eerlijk gezegd vind ik het eng,” antwoord ik.
“Waarom?” vraagt ze verbaasd.
“Gewoon, ik weet niet wat ik moet zeggen.” Op dat moment voel ik mijn telefoon trillen, ik pak hem en zie dat ik een Whatsapp heb, oh, fijn.
“Van wie heb je een berichtje?” vraagt ze dan nieuwsgierig.
“Oh. Niks.” Ik open het berichtje op een manier dat Marlous niet mee kan lezen.
Morgenavond? Ik haal je wel op als je zegt waar je woont.
Ik stop snel mijn telefoon weg en haal diep adem.
“Van wie was het? Van Derk?” vraagt Marlous nog eens.
“Ja.” Marlous begint bijna te springen van enthousiasme.
“Wat zei hij?!”
“Dat hij me morgenavond ophaalt om wat te gaan drinken,” zeg ik zacht, bang dat hij toevallig ineens achter me staat.
“Waaaaaaauw, wat leuk! Hij komt hier zo, dan kun je nog even met hem praten. Hij weet niet dat je er bent,” gilt Marlous. Hij weet niet dat ik hier ben, straks vindt hij het helemaal niet leuk dat ik hier ben.
“Stop, Marlous, alsjeblieft,” smeek ik.
“Oké, ik stop. Maar dit moet echt wat worden! Dan worden we familie!”
“Ja, ja,” antwoord ik. Nick komt er aan en geeft me, godzijdank, een glas cola.
“Dank je.”
“Alsjeblieft. En, komt Derk?” vraagt Nick aan Marlous. Ze knikt blij. Als ik naar rechts kijk zie ik Derk net naar binnen lopen, als je het over de duivel hebt. Ik slik en kijk de andere kant op, ik probeer maar zo lang mogelijk te doen alsof ik hem niet zie.