HOOFDSTUK 13 - Tranen

Met een zucht legde ik mijn pen neer. Dit was wat ik wist over Bella. Als ik meer zou weten dan zou ik het er wel weer bij schrijven. Dit deden we altijd, alles opschrijven wat we meemaakte met een geest. Dat zorgde ervoor dat je alles onthoude. Ik had ontdekt dat dat het handig was en als je later met familie ging praten, was het wel handig als je nog wist wat er gebeurd was.
‘Susan, kom je eten’, riep oma vanaf beneden.
‘Ik kom’, riep ik. Ik deed het raam wat verder open. Het regende gelukkig niet meer. Het lampje op mijn bureau deed ik uit en met het geestenboek liep ik naar beneden.
‘En, alles opgeschreven wat je weet?’ vroeg mijn oma.
‘Ja, maar ik ben er niet veel wijzer van’, zei ik. ‘Ik weet wel dat heel veel mensen een hekel hebben aan de familie Cullen, maar vooral aan de kinderen. Dokter Cullen en zijn vrouw zijn altijd aardig en niemand verdenkt hen ergens van. Het ligt vooral aan hun vijf kinderen.
Ik denk ook dat die ketting van Bella heel veel met haar sprong te maken heeft. Morgen ga ik nadat ik bij dokter Cullen ben geweest even naar de vrouw toe, die de ketting ozu moeten hebben. Misschien weet zij wat Bella de laatste maand heeft gedaan.’
‘En waarom sprong het arme meisje?’ vroeg oma. Ze zette een bord spagetti voor me neer.
‘Ik weet het niet, maar ik denk dat ik dat wel uit haar laatste maand kan halen’, zei ik. ‘Als het moet ga ik zelfs nog in haar verleden zoeken en in die van de Cullens.’
‘Pas op met wat je tegen komt meissie’, zei oma.
‘Natuurlijk’, zei ik en ik begon te eten.
‘Weet je zeker dat je geen gevaar loopt?’ vroeg oma.
‘Oma, bij dit soort dingen weet ik het nooit zeker’, zei ik. ‘Het enige dat ik weet is dat ik Bella op welke manier dan ook moet helpen om haar naar het licht te brengen. En ze wilt niet gaan voordat ze weet dat Edward en zijn familie veilig zijn. Ik moet gewoon opzoek gaan naar “het gevaar” in haar leven.’
‘Ik ben trots op je’, zei oma. ‘Je gebruikt je gave voor het goede en niet net zoals je moeder om onder uit dingen te komen. Ik ben zo trots op je. Ik heb toch nog iets goed gedaan.’
‘U heeft meer dan dat gedaan oma’, zei ik en ik ging naast haar zitten. Ik sloeg een arm om haar heen en ik dacht aan mijn moeder. Ze vond het niks dat we deze gave hadden en ze verbood me om er met haar over te praten. ‘Mama heeft haar eigen graf gemaakt en ik ben trots op wat ik ben. Ik kan de wereld een klein beetje helpen. Ik leef in dat wat niemand ziet en dat vind ik fijn. Ik help mensen met hun verdriet en dat is het mooiste wat je kan doen. Mensen helpen. Mama heeft dat niet gezien, maar ik wel.’
‘Daar ben ik blij om lieverd, echt waar’, zei oma met tranen in haar ogen. ‘Daar ben ik echt blij om.’