022 - P.O.V Tonnie

'Het duurt wel erg lang voordat Anne dat doekje heeft gevonden, hè!' zeg ik. 'Ja inderdaad. Laten we maar even boven gaan kijken.' En we lopen naar boven. Waar zou ze nou zijn? Zo moeilijk is het toch niet om een doekje te vinden? Niall en ik kijken in alle kamers op de gang en als we niemand vinden lopen we naar Harry's kamer en zijn kamer om de hoek. Opeens zien we Zayn in de deuropening staan van Niall's kamer en hij kijkt heel verschrikt en verbaast. Wat doet hij nou daar? 'Wat is hier aan de hand?' Ik loop door naar de kamer, duw Zayn aan de kant en ik zie Harry en Anne dicht tegen elkaar staan. Harry heeft z'n hand in Anne's haar en Anne springt verschrikt achteruit. 'Het is niet wat het lijkt! Hij begon!' begint Anne opeens te roepen. Ik voel dat m'n ogen worden gevuld met tranen. Ik wil wat zeggen maar ik slik de woorden in en ik ren snel weg. Weg van hier. Ik kijk nog even snel achterom en ik zie Niall ook de kamer inlopen. Hoe kan hij me zo verraden?! En het ergste is nog met Anne. Mijn beste vriendin, mijn stiefzusje waarvan ik hou en alles mee deel. 'Verrader!' Oeps dat zei ik perongeluk hard op. Ik kijk om me heen en zie dat ik in Louis' kamer ben. Wow wat doe ik hier! Doordat ik zo verward ben en m'n ogen vol met tranen zitten, ben ik vast een beetje de verkeerde kant op gegaan. Ik kijk om me heen. Wauw hij heeft wel echt een grote kamer. Er staan een paar grote kledingkasten naast elkaar die op het plafond komen en daar staat nog een kast en daar nog een klein kastje, een klein tafeltje, een bureau en een paar stoelen die overal door elkaar staan. Er liggen overal kledingstukken, boeken, blaadjes en verpakkingen van eten. Jemig wat een bende! Dit is nog erger dan Niall's kamer. Om de hoek staat vast het bed want die kan ik niet zien. Ik probeer over de rommel heen te stappen maar ik faal en stap op een badeend. Je hoort een harde piep door de kamer en er komt een onbegrijpelijk woord uit m'n mond. Opeens hoor ik iets bewegen om de hoek waar waarschijnlijk het bed staat. Louis is er toch helemaal niet?! Fack ik moet hier snel weg! Straks denkt hij dat ik hem stalk of zo. Ik probeer me om te draaien in die rommel en weg te lopen maar ik zie nog steeds niet veel van het huilen. 'Tonnie?' zegt een meisjesstem. Ik kijk om en zie Eleanor om het hoekje kijken. 'Wat doe jij hier? Wat is er gebeurd? Waarom moet je huilen?!' Ik kom dichterbij en ik ga op het bed zitten. Ze komt naast me zitten en slaat een arm om me heen. 'A-Anne.. H-Harry.. Z-Zij..' Ik denk weer aan Harry en Anne die me achter me rug om gewoon bedriegen en begin hard te huilen. Eleanor schrikt en ze geeft me een knuffel. Ik leg m'n hoofd op haar schouder en zo zitten we een tijdje op het bed. Dit had ik echt even nodig. Een knuffel die je gerust stelt helpt altijd echt heel erg om weer wat rustiger te worden. Een paar minuten later laten we elkaar weer los en ze kijkt me aan. 'Het komt wel goed Tonnie!' Ik ben al wat minder overstuur. 'Vertel maar rustig wat er gebeurt is als je er zelf klaar voor bent.' Ik veeg m'n tranen weg en ik begin te vertellen. Over mij en Harry, dat ik hem afgewezen heb maar weer terug wil, over Niall en Anne en hun relatie en over wat er net gebeurde met Harry en Anne dat ze stonden te zoenen en dat Zayn gewoon toe stond te kijken. 'Dat is echt vreselijk! Hoe durft Harry je te verraden? Met Anne?! Ik zou hem echt vergeten. Eikel.' 'Maar het vreemde is, ik neem het hem niet kwalijk. Ik hou van hem en ik kan niet zomaar stoppen met van hem houden. Hoe kan dit nou verder?' Opeens komt er iemand met een harde klap binnen.