Chapitre Deux

Amelia Rousseau

Helaas zijn die laatste paar dagen omgevlogen, wat betekent dat we met onze koffers in Zagreb op het vliegveld staan. Luca en ik gaan terug naar het geliefde Parijs, terwijl zijn ouders terug naar Marseille gaan. Ze wonen daar in een grote villa in een dure wijk. Luca's vader is directeur in een rijk bedrijf en zijn moeder heeft ergens anders een hoge functie dat erg goed verdient. Luca wil ook in het bedrijf van z'n vader werken en een vestiging in Parijs openen, om vanuit daar te besturen. Maar eerst moet hij wel z'n studie afmaken, en hij zit nu in zijn laatste jaar. Ik moet nog twee jaar, maar ik zou niet weten wat ik na mijn studie zou willen doen. Ik wilde eigenlijk een tussenjaar na m'n middelbare school, om te gaan reizen, wat ik uiteindelijk niet heb gedaan. Ik ben meteen met Ines naar Parijs gegaan. Het zou over twee jaar, na mijn studie altijd nog kunnen.
"Dag lieve schat", zegt Luca's moeder nog tegen mij terwijl ze me gedag knuffelt. "Jullie komen snel nog eens langs", zegt ze tegen mij en Luca.
"Ja, zeg maar wanneer jullie tijd hebben", zegt Luca. Hij bedoelde het vast niet gemeen, maar zijn moeder neemt het wel op zich.
"Sorry, schat. We zullen kijken", zegt ze. Zijn ouders mogen dan wel een flink vermogen hebben, ze zijn wel altijd aan het werk. We zeggen ze gedag want ze moeten nu toch echt wel gaan. Luca en ik mogen nog een uur wachten op het vliegveld, omdat wij rechtstreeks naar Parijs vliegen.
"Starbucks?", vraagt Luca. Ik draai me naar hem toe en kijk hem met grote hebzuchtige ogen aan. Wie houdt er nou niet van Starbucks? "Ik trakteer", zegt hij lachend.
"Ah, nee jij, dat heb je de hele vakantie al gedaan", zeg ik lachend.
"De vakantie is ook nog niet voorbij", zegt Luca. "Dan mag jij de rest van het jaar trakteren", grapt hij.
"Ja, dat had jij gedacht. Dan ga ik nooit meer ergens met jou naar toe", reageer ik erop.
"Vrek", zegt Luca zacht.
"Wat zei je daar?", vraag ik quasi boos.
"Dat je een lief meisje bent", antwoordt hij.
"Ja ja", zeg ik langzaam met m'n hoofd schuddend.
"Nou, kom je nog mee?", vraagt Luca lachend. Ik knik en trek hem aan z'n arm mee. Starbucks wil ik altijd wel.

Een halve dag later lopen we met onze koffers op het vliegveld van Parijs. Het is er immens druk, zoals altijd. Vooral veel zakenmensen, maar ook veel toeristen. Buiten schijnt heerlijk het zonnetje in het warme zomerse weer. Het liefst ging ik lopend, maar dat gaat nogal lastig met de bagage. Luca houdt al een taxi aan en laat mij instappen.
"Zal ik nog met je mee gaan om je te helpen?", vraagt hij.
"Nee, het lukt wel", antwoord ik. "En anders schakel ik de hulp van Ines in", zeg ik lachend. Luca geeft me nog een kus en maakt daarna de deur dicht.
"Waar wilt deze jongedame heen?", vraagt de chauffeur. Ik noem het adres op en laat dan m'n hoofd naar achter vallen. Echt jammer dat de vakantie voorbij is. Over een paar dagen weer naar school samen met Ines. We hebben niet dezelfde schoolkeuze, maar we zitten in hetzelfde gebouw en we hebben hetzelfde aantal uren. Ines heeft daarnaast ook nog een soort stage/baan bij the Financial Times Paris. Ik kon daar eerst ook gaan werken, maar ik heb dat uiteindelijk niet gedaan, omdat het niet echt wat voor me is. Het is journalistiek, terwijl ik meer van de bedrijfseconomie en accountancy ben. Dat studeer ik dan ook. Doordat ik in gedachte verzonken ben heb ik niet eens door dat we al zo snel bij m'n appartement zijn.
"Hier, toch?", vraagt de chauffeur. Ik schrik op en kom snel in actie. Ik betaal hem en neem m'n koffers mee naar binnen. Ines' hulp heb ik niet eens nodig. Wat een girlpower!
"INES!", roep ik door het apartement als ik binnen komt.
"AMELIA!" Ines komt tevoorschijn en vliegt op me af.
"Ik heb je ook gemist, hoor", zeg ik lachend.
"Hoe was het in Kroatië?", vraagt ze meteen. "Doe je jas uit, kom zitten en vertel. Ik zet wel twee koppen thee!" Ze komt direct in actie en begint al thee te maken aan het aanrecht. Ik laat mijn koffers in de hal staan en hang alleen mijn jas op.
"Het was wel leuk", antwoord ik op haar vraag. "Kroatië is echt zo mooi, he!", zeg ik enthousiast. "Vooral aan de zee. We zijn ook in van die schattige dorpjes geweest, zoals Rovinj. Ik zou daar echt wel willen wonen. Dan is het leven echt perfect! Het is er alleen wel doodstil 's avonds. De zee is het enige wat je hoort", zeg ik.
"We zijn Parijs gewend hè, hier is elke avond wel wat aan de hand", zegt ze lachend. Ik knik en blaas even in de thee die ze net voor me neer heeft gezet. Toen we net hier in Parijs kwamen wonen moest ik er echt wel aan wennen. Ze zeggen dat ook over mensen uit New York, dat ze het geluid gewend zijn. In Parijs is ook 24 uur wat te doen. Het is nou eenmaal een hoofdstad, en daarbij ook nog een van de belangrijkste steden in Europa. "En hoe was jou vakantie?", vraag ik.
"Ik was home alone met onze onzichtbare kat." Ik moet hard lachen, maar ze wuift het snel weg. "Ik ben met m'n hele familie naar La Sal geweest", antwoordt ze. Ze begint allerlei verhalen te vertellen over haar nichtjes en neefjes die ook allemaal mee waren en wel voor wat leven in de tent zorgde. "Ons boekenpakket is trouwens aangekomen", deelt ze mee op het laatst.
"Oh, nee he, zijn ze dus alsnog niet overgestapt op de digitale methode", klaag ik.
"Ja, maar het is een heel stuk minder dan vorig jaar", zegt Ines. "Alleen nog theorie boeken."
"Alsnog vreselijk", zucht ik. Ik drink m'n thee op en woel even door m'n haar.
"Gaan we vanavond nog uit? Onze vakantie is over 3 dagen voorbij. Nog even genieten", zegt Ines. Ik stem er meteen mee in.
"Ik moet wel nog alles uitpakken."
"Doe dat nu dan. Dan ben je er tenminste vanaf. Ik maak ondertussen wel eten", zegt Ines. Ik knik en sta op. Nu komt het aller aller allerleukste deel van vakantie. Alles opruimen als je bent thuis gekomen.
Ahum!