06. Why are we still thinking of her?

Het was nu al een week geleden sinds de jongens afscheid hadden genomen van het, in hun ogen, vreemde meisje. Ze waren opgeroepen geweest voor het filmen van een reclamefilmpje voor G-Market Seoul en hadden zich nu verzameld op het plein waar het filmen doorging.
Natuurlijk duurde het niet lang voor iedereen, ook de fans, doorhadden dat Super Junior een commercial deden op het veel bewandelde plein in Seoul en stond de plaats binnen de kortste keren volgepropt met krijsende fans, journalisten en paparazzi.
Gelukkig hadden de filmmakers dat voorzien en hadden ze bewaking en ijzeren hekken van te voren ingeschakeld. G-Market had het evenement expres in het openbaar laten gebeuren – des te meer interesse voor hun product. Het was een goede, vooraf geplande truck.
“Ironisch niet,” lachte Siwon zachtjes tegen Leeteuk, in hun afgeschermde privétent, waar ze nog juist een glimp van de menigte om hen heen konden opvangen. “Massa’s fans die schreeuwen om onze aandacht en als we dan eens in het echt een meisje ontmoeten, kent ze ons niet.”
Leeteuk knikte grijnzend. “Vraag me af waar ze nu zou zijn, Seven… Het klonk niet alsof ze een vast woonplek had.”
“Hmm,” maakte Siwon een instemmend geluid. “Ze was in ieder geval een ‘opkikker’ na al die saaie dagen in onze residentie. Ze leek geen fan van een Koreaanse groep in het algemeen, waarom denk je dat ze hier was?”
“Ik weet het niet,” haalde Leeteuk zijn schouders op. “Wat het ook was, ik denk niet dat ze het met ons gedeeld zou hebben. Ze leek nogal gesloten, tegenover wat ik van de meeste buitenlanders heb gezien. Aah, die zijn zo uitbundig!” Hij strekte zijn benen voor zich uit en dacht met een glimlach terug aan hun tour door Noord-Amerika.
“Dat is waar,” lachte Siwon met hem mee en wierp weer een blik richting zijn wanhopig schreeuwende fans, die smeekten om zijn aandacht, al was het maar een blik van één seconde. Het zou voor hen meer dan genoeg zijn om een heel leven over te kunnen dromen. Even schoot het geërgerd door zijn hoofd dat Seven helemaal niet zo naar hem had gekeken, ze had waarschijnlijk zijn naam niet eens onthouden.
Hij schudde zijn hoofd geïrriteerd. Waarom dacht hij zelfs aan die buitenlandse die nauwelijks een woord Koreaans sprak. Waarom dacht hij zelfs zó over haar? Hij zou haar zeker nooit meer ontmoeten, of het moest echt het lot zijn – als zoiets zelfs bestond.
“Super Junior?!” beval onze director ons de tent te verlaten en ons klaar te maken voor het reclamefilmpje.
Ze draaiden iedereen even de rug toe en vervulden hun werktijd met geweldige, perfecte takes en foto’s. Daarna besloten een paar de journalisten toe te spreken, of handtekeningen uit te delen, of gewoon te rusten en wat water te drinken.

[NEXT TIME ON: 'I CAME FROM NOTHING TO BECOME EVERYTHING']
Waar kwam al dat gekrijs vandaan?
Mensen met microfoons, mensen met camera’s, mensen met fototoestellen, overal was drukte.
Ze stonden allemaal om iets heen, iets dat veel aandacht van hen eiste. Iets dat heel belangrijk was, aangezien er zoveel mensen, zelfs journalisten en paparazzi rond stonden – al schreeuwend.
Zou ik gaan kijken? Misschien was het nog wel interessant…
Toen schoten mijn ogen naar de witte tent naar wie iedereen ingespannen leek te staren, smekend of wat of wie dat er ook inzat eruit zou komen.
Super…Junior, las ik langzaam. Ik kende het, herhaalde ik in mezelf, waar had ik die naam…? Het waren die tien Aziatische jongens die me toen hadden opgevangen. Ik schrok en dook snel weg, hopend dat geen van hen toen een blik op mij had geworpen.
“Yah!” greep een man me bij mijn schouder. “You, good drawer, yesterday? Draw my wife!” Ik had hier voor kleine bijverdiensten mensen zitten tekenen op opdracht.
Ik moest hier zo snel mogelijk weg, voor de jongens me zagen.
“Eh, cho-a?” Ik had het geld wel nodig.
“Kansamida, kansamida,” glimlachte hij breed, terwijl hij zijn vrouw weer bij de arm nam, me betaalde en me met mijn kunstgerei alleen liet.
“Dus je doet ook mangaportretten,” klonk het in afstandelijk Engels.
Was er hier een buitenlander? Ik staarde recht in twee donkere, bijna zwarte ogen in een lang, bleek gezicht met perfect, warrig liggend haar. Net een popster.
Mijn hart begon weer te racen. Er had inderdaad iemand me opgemerkt. En het was niemand minder dan een lid van Super Junior zelf.