05. Fifteen, thirteen, twelve, ten? How many exactly?

Super Junior? Waar had ik dat eerder gehoord? Ach ja, daar kreeg ik altijd filmpjes van als ik iets Koreaans probeerde op te zoeken op YouTube – heel lastig. De boyband van dertien leden, een record. “Ah, Super Junior,” herhaalde ik langzaam knikkend, alsof ik hen nu herkende.
“No pen?” zei de player terwijl hij me met een besmuikt glimlachje aankeek. Pen, herhaalde ik verward in mijn hoofd. Huh, wilt hij me een handtekening geven? Dat is waar ook, schoot het me te binnen. Koreanen konden de ‘f’ en de ‘v’ niet goed uitspreken en zeiden daarom maar ‘b’ of ‘p’.
Dus hij bedoelde ‘fen’, dat klonk nog altijd niet juist… Fan! Hij bedoelde, vroeg ik fan was. “Ah,” fronste ik nadenkend en bekende toen behoedzaam, me bijna schuldig voelend: “I don’t know your songs very well, actually. Don’t listen to Korean songs…”
“Ah ye?” vroeg rosse met een brede, zonnige glimlach bevestigend. Hij lachte opgewekt: “No worries. All good!”
“Ah,” knikte ik en boog mijn hoofd verontschuldigend zoals ik dacht dat Koreanen deden. Alvorens ik mijn hoofd kon oprichten, voelde ik een hand speels door mijn haar woelen. Geschrokken keek ik omhoog.
Ik zag hoe rosse nog steeds lachend zijn hand wegtrok. “Why don’t stay? Have to eat well.”
“And know Super Junior,” vulde Player met zijn Koreaanse accent aan. “I’m Donghae.” Hij knikte beleefd als hij zichzelf voorstelde.
“Leeteuk-mida,” knikte rosse na hem.
Fronsend probeerde ik hun gezichten met hun stem en naam samen in te prenten. De iets dikkere was Shindong; breed gebouwd, maar dun was Kangin; lang gezicht, met diepliggende ogen die deed me denken aan Kyoya van de anime Ouran High School Host Club was Kyuhyun; de gedrongen, magere jongen met warrige bles was Yesung; dan had je de schattige, dat was Sungmin; de charmante, heette Siwon; en dan had je nog de jongen met de vreemde, meisjesachtige gelaatstrekken, Ryeowook.
Ik verzon ter plekke bijnamen en probeerde daardoor hun namen beter te onthouden, want Aziaten lijken allemaal zo vreselijk hard op elkaar. En dat waren dan alleen nog maar hun stagenamen, ik wilde hun echte namen al niet meer weten. Toen telde ik ze op en besefte dat ze met maar negen waren. “Where are the other four members?”
“Ah! So you know little bit!” vergat de schattige Sungmin in alle haast de ‘a’. Door zijn blijdschap lachte hij breed en vormden zijn ogen twee gebogen streepjes boven zijn opbollende wangen.
“A little,” gaf ik toe, de glimlach van Sungmin was onweerstaanbaar. Door al die schattigheid moest ik denken aan een Japanse serie die ik had gezien – daar was ook zo’n schattige jongen geweest. Ik had hem altijd ‘Konijn’ genoemd door zijn schattigheid en hoge knuffelbaarheidfactor. Sungmins bijnaam was vanaf nu ‘Konijn’.
“Heechul is at the army, the other two are in China and Eunhyuk sleep,” legde de charmante Siwon uit, met nog eens een warme glimlach. Hij was de populairste van de groep – zijn naam zag ik in ieder geval vaker dan de anderen op YouTube. Hij werd officieel benoemd tot de ‘Knappe, die ik helemaal niet knap vind’.
Juist, ja. Ze hadden hier nog legerdienst.
Na nog wat nieuwsgierige vragen van hen, lieten ze me alleen achter me de televisie om middageten te maken. Van Eunhyuk die later was wakker geworden kreeg ik af en toe een donkere blik toegeworpen ten teken dat hij me hier niet graag zag. Ik voelde me ook wat ongemakkelijk met al die oudere jongens hier, die me met rede glimlachen serveerden. Ze probeerden zelfs een vork en mes voor me te vinden omdat ik ‘buitenlands’ was.
“Don’t be ridicule,” rolde ik toen lachend met mijn ogen terwijl ik de eetstokjes aannam en vlotjes begon te eten. Ik had al een paar dagen niet meer gegeten omdat ik geld moest sparen en omdat ik het niet erg vond om nog wat extra kilo’s af te vallen, dus stond ik mezelf toe om deze portie kimchi naar binnen te werken. Alleen probeerde ik niet te gulzig te doen omdat dat uiteindelijk op elk vlak slecht zou uitdraaien.
“Kansamida,” boog ik mijn hoofd met een dankbare glimlach na mijn eten te eindigen.
“You, good with chopsticks,” glimlachten ze terug, verbaasd naar mijn lege soepkom kijkend.
“Where I lived a while ago, I had a friend with a Chinese restaurant. I got often free noodles, so I learned to eat with chopsticks,” legde ik zo duidelijk mogelijk uit.
“Where you lived a while ago?” vroeg Siwon geïnteresseerd.
“America,” haalde ik mijn schouders op. Al een geluk dat die periode achter me lag.
“Waah, cool!” zuchtte Sungmin jaloers – hij moest eens weten… “Where you lived in America?”
“New York,” antwoordde ik terloops, mijn ogen op mijn bord. Als zij aan New York dachten, zagen ze waarschijnlijk een superdure loft voor hen met prachtig uitzicht over de hele stad – ik verwachtte dan ook niets anders dan een bewonderende reactie. Maar voor mij was New York een stad vol met donkere achterbuurten en het vreselijkste deel van mijn leven.
“Nice, do you shop a lot?” vroeg Ryeowook nieuwsgierig naar het typische aan New York. Eunhyuk liet achter hem een duidelijk minachtend geluid horen.
“No, it’s too expensive.” Ik maakte een ‘geldgebaar’.
“Ah,” knikten ze begrijpend. “We buy you a present?”
“Animida!” schudde ik meteen mijn hoofd, hun voorstel afwijzend. Ik wilde niemand iets verschuldigd zijn. Ik mocht dan arm zijn, in de schulden raken was niet mijn ding.

[NEXT TIME ON: 'I CAME FROM NOTHING TO BECOME EVERYTHING']
Het was nu al een week geleden sinds de jongens afscheid hadden genomen van het, in hun ogen, vreemde meisje. Super Junior was opgeroepen voor het filmen van een reclamefilmpje voor G-Market Seoul en hadden zich nu verzameld op het plein waar het filmen doorging.
Natuurlijk duurde het niet lang voor iedereen, ook de fans, doorhadden dat Super Junior een commercial deden op het veel bewandelde plein in Seoul en stond de plaats binnen de kortste keren volgepropt met krijsende fans, journalisten en paparazzi.
G-Market had het evenement expres in het openbaar laten gebeuren – des te meer interesse voor hun product. Het was een goede, vooraf geplande truck.
“Ironisch niet,” lachte Siwon zachtjes tegen Leeteuk, “massa’s fans die schreeuwen om onze aandacht en als we dan eens in het echt een meisje ontmoeten, kent ze ons niet.”
“Ze leek nogal gesloten, tegenover wat ik van de meeste buitenlanders heb gezien. Aah, die zijn zo uitbundig!” Hij dacht met een glimlach terug aan hun tour door Noord-Amerika.
Even schoot het geërgerd door zijn hoofd dat Seven helemaal niet zo naar hem had gekeken als die om aandacht schreeuwende fans, ze had waarschijnlijk zijn naam niet eens onthouden.
Waarom dacht hij zelfs aan die buitenlandse die nauwelijks een woord Koreaans sprak. Waarom dacht hij zelfs zó over haar? Hij zou haar zeker nooit meer ontmoeten, of het moest echt het lot zijn – als zoiets zelfs bestond.