03. 'SJ hires a hoe for lonesome nights'?!

“Dienst Seoul, hier. Wat kan ik voor u betekenen?” klonk de zakelijke mannenstem aan de andere kant.
“Kunt u de momentele verblijfplaats van Seven Clifford opsporen?” vroeg Kyuhyun beleefd.
“Huh? Waarvoor,” doorbrak de zakelijke stem zijn normale, formele ritme.
“We hebben haar gevonden in een bar, we wilden haar graag naar huis brengen.”
“Aha…” Kyuhyun hoorde hem op zijn computer zoeken. “Sorry, maar ik kan geen informatie over haar verblijf vinden…”
“Ah, oké,” stokte zijn adem even. Hoe moest dat nu verder? Ze konden haar toch niet mee naar hun appartement meenemen en haar morgen naar huis sturen? Aan hun residentie stonden ongetwijfeld paparazzi. Hen ontlopen was onmogelijk. “Toch bedankt.”
“Sorry, ik wou dat ik meer kon betekenen,” bekende de man vermoeid. “Nog veel geluk.”
“Hmm,” knikte Kyuhyun nog eens.
“En?” vroeg Leeteuk nieuwsgierig. “Waar moet ze naar toe?”
“Nergens,” haalde Kyuhyun koel zijn schouders op, alsof het hem allemaal niet veel kon schelen, “ze kunnen haar verblijfplaats niet registreren.”
“Aish!” siste Eunhyuk nijdig. “Ik wist gewoon dat hier problemen van zouden komen. We hadden haar daar moeten laten liggen.” Hij wierp een kwade blik richting het bewusteloze meisje dat bleek en bewegingsloos op zetelrij voor hem lag. Hij voelde een steek van jaloezie, dacht hij, maar nu hij naar haar keek, zag hij voor het eerst hoe knap ze eigenlijk wel niet was. Bars schudde hij zijn hoofd. Nu moest hij zich niet laten beïnvloeden.
“Waarom nemen we haar niet gewoon mee naar onze slaapplaats? Ze kan wel in mijn bed slapen,” bood Shindong onwetend aan.
“Wat als we door de paparazzi opgemerkt worden?!” sprong Donghae in verdedigende positie. “Welke roddel gaan ze dan starten? ‘SJ huurt hoer in voor eenzame nachten’?! Daar gaat onze president niet erg blij mee zijn!”
Kangin zuchtte diep. “Zo erg is het niet,” probeerde hij het opkomende en protesterende geroep van de rest van de groep te minderen. Ze moesten haar nu ook niet wakker gaan maken. “We kunnen alles uitleggen en dan zullen we bekeken worden als nog ‘schattigere’ jongens en dus alleen maar populairder worden.”
“Als!” sneerde Eunhyuk.
“Schattig?! Als we slechts één meisje meenemen naar een woning van tien jongens?” trok Donghae een ongelovig gezicht.
Leeteuk zuchtte nog dieper dan Kangin en sloot even zijn ogen tegen het enorme geluid van al de jongens die door elkaar riepen – een wonder dat het meisje nog altijd niet wakker was geworden. “Kom op, jongens! Een beetje zachter kan ook wel.
Ik stel voor dat we haar naar huis nemen – we hebben nu toch een weekendje vrijaf – en haar vragen als ze wakker is, zo snel en onopvallend mogelijk te vertrekken, oké?”
Nu werd er instemmend geknikt en ge’hmmd’.
“Oké, laten we dan vertrekken,” nam Siwon het van de leider over. “Met een beetje geluk, staan de paparazzi er nog niet om ons op te vangen.”

[NEXT TIME ON: 'I CAME FROM NOTHING TO BECOME EVERYTHING']
Aargh, mijn hoofd bonkte enorm. Ik kneep mijn ogen samen, opende ze tot spleetjes. Ik hoorde het typische, Koreaanse ‘Oh!’-geroep van voor me, gevolgd door heel wat opgewonden gebabbel waar ik geen snars van verstond en snelle, luide voetstappen richting mij.
“Aniyasaeyeo,” hoorde ik een vrolijke, jongensstem schuin boven me, me begroeten.
Wie was dat? Waar was ik? Ik probeerde aan gisterenavond terug te denken – dat zou misschien een excuus voor deze situatie geven – maar alles wat ik voor me zag, was één grote, zwarte leegte.
Vier paar diep donkerbruine ogen staarden onbeschaamd me aan.
Vier jongens? Nee, dat kon niet…
Het Koreaanse, onverstaanbare gemompel begon weer.
Een víjfde jongen?! Ik kon toch moeilijk met vijf jongens…? Ik was dronken geweest, maar toch. Nee, het kon niet!
Er kwam nóg één tevoorschijn?!
Was er misschien een reden waarom hij zo blij was mij te zien? Nee, dacht ik weer, er kon niets fout gebeurd zijn. Zelfs als ik dronken was geweest, zou ik zoiets nooit toelaten.
“Excuse me. Why am I here? I don’t recognize…”
“You…were…drunk?”
Dus ze hadden me naar hier gebracht omdat ik dronken was en ze mijn huis niet konden vinden?
“We can bring you where?” vroeg de jonge Koreaan me na zijn discussie met de rosse.
“No need, I’ll go by myself.”
“We can do not that,” kwam er wéér een nieuwe jongen binnenwandelen. Hij werd gevolgd door een iets kleinere, gezettere jongen met een warrige bles en een veel grotere jongen met een lang gezicht en diepliggende, donkere ogen “Paparazzi.”
Paparazzi? Wat deden die hier? Ik was helemaal niet… Wacht eens, mijn blik gleed over de jongens, ze allemaal om de beurt bestuderend. Als ik het niet was, moesten zij het wel zijn. Herkende ik hun gezicht van ergens?
“We are Super Junior.”