02. Who is this girl?!

“Ah, bedankt, noona,” glimlachte Siwon charmant naar de waardin en legde een paar duizend won op de bar ter vergoeding van hun wild feestgedrag en hun anonimiteit die ze hier genoten. Met een dieprode blos nam ze het geld aan en boog diep, wist geen blijf met haar lichaam.
“Oh?” porde Sungmin onschuldig in de rug van het duidelijk aan alcohol ten onder gegaande meisje met de vreemde, niet Aziatische haarsnit. “Wie is zij?”
“Gewoon een buitenlands meisje,” haalde de bediende haar schouders op. “Ze heeft al de hele avond shots zitten drinken, verbaasd me dat ze het zolang volhield voor ze uiteindelijk plat ging,” kon ze ineens weer vlot meepraten. “Tja, je weet wat ze zeggen over buitenlanders. Het zijn stevige drinkers en deze lijkt al heel wat ervaring te hebben opgedaan. Arm meisje, ze leek nog zo jong en veelbelovend.” Ze was ineens vol lof over het meisje, dat ze eerder als een scharminkel had beschouwd.
Siwon trok een wenkbrauw op. “Blijft ze in een hotel hier dichtbij?”
“Geen idee,” haalde de waardin haar schouders op, “daar heeft ze niets van gezegd…”
Siwon scande de bar nog eens. Er was niemand meer te bekennen – het was dan ook vijf uur in de morgen. Dan keek hij nog eens naar het buitenlands meisje. Hij zag het niet duidelijk door de alles verblindende lichten van nachtclub, maar hij meende een typische bleke, Aziatische huid te herkennen. “Wij zullen haar wel afzetten.”
“Wacht, wat?” bemoeide Leeteuk, als oudste van de beroemde boyband, zich er mee.
“Ja, wat als we met haar gezien worden?!” drong Eunhyuk aan. “Ik denk niet dat het een goed idee is…”
“Ze moet toch wel thuis geraken? En trouwens, we zijn hier anoniem. Niemand heeft ons nog opgemerkt,” verdedigde Siwon zijn standpunt en het meisje. “Hoe groot is de kans dat ze ons nu nog, om vijf uur ’s morgens, gaan opmerken?”
“Als ze zelfs een thuis heeft,” klonk het spottend van Eunhyuk. “Het ziet er niet naar uit dat ze rijk genoeg is om een hotel te betalen.”
“Dan misschien wel een bed and breakfast,” stond Leeteuk nu aan Siwons kant. “Ik vind dat we haar moeten afzetten. Noona hier heeft het immers te druk met de bar. Als het in de media komt, kunnen we goed genoeg uitleggen. Het is niet alsof een van ons alléén met haar was.”
Met tegenzin gaf Eunhyuk toe en knikte kleintjes: “Oké dan, maar trek het niet te lang. Laat de wagen zich vlak voor de nachtclub parkeren, dan krijgen de paparazzi geen kans om ons op te vangen.”
“Oké,” sloot Siwon de deal af. Hij nam voorzichtig de breekbaar uitziende armen, die slapjes mee met hem mee bewogen, en legde ze om zijn nek, waarna hij de rest van haar lichaam op zijn rug schoof. Ze was verbazend licht. Van de meeste buitenlandse fans waren er veel met overgewicht als ze iets ouder waren dan twaalf. Deze leek ver boven de twaalf, maar hij voelde hoe haar ribben in mijn rug drukten. Het voelde akelig aan – ze was té dun.
Hij wierp nog een laatste blik op haar nadat hij haar op de achterbank had gelegd en klom over de zetelmuur om naast de bestuurder te kunnen gaan zitten.
“Ze noemt Seven Clifford,” las Kyuhyun af van haar groene identiteitskaart. “Ze is dus echt een buitenlander. Even dacht ik dat ze op bezoek was bij haar deels Koreaanse familie. Heb je de vorm van haar ogen en haar huidskleur al eens goed bekeken? Het lijkt wel of ze iets heeft van ons…”
“Dacht ik ook,” beaamde Siwon hem, “maar misschien is haar moeder Koreaans” –
“Denk ik niet, hoor,” sprak Donghae hen vanuit het niets tegen. “Je scheidt niet zo snel in Korea. Als ze een buitenlandse vader heeft, zal die dat ook wel beseffen. Je weet hoe vrouwen hier tegenover die in het buitenland zijn.”
“Daar zit iets in,” mompelde Kyuhyun terwijl hij verder ging met door haar spullen te rommelen. Hij vond een paar Koreaanse muntjes, kortingskaarten op kledingswinkels, schoolpasjes waar ze zoals zoveel anderen de gave had om er slecht op te staan.
Hij ritste haar tas open. Het was niet een groot ding, maar het leek wel of ze daar al haar bagage had in gepropt – dat was overigens het enige wat ze bij zich had gehad volgens noonim Soo Yung. Misschien zou hij daartussen wel een folder of bewijs van verblijfplaats vinden.
Maar buiten al die rommel die kleren en wat drinken bevatte, vond hij niets. Hij toverde zijn telefoon tevoorschijn en typte het nummer van de dienst van Seoul in. “Ah, hallo?”

[NEXT TIME ON: 'I CAME FROM NOTHING TO BECOME EVERYTHING']
“Dienst Seoul, hier. Wat kan ik voor u betekenen?”
“Kunt u de momentele verblijfplaats van Seven Clifford opsporen?” vroeg Kyuhyun beleefd.
“Sorry, maar ik kan geen informatie over haar verblijf vinden…”
Kyuhyuns adem stokte. Hoe moest dat nu verder? Ze konden haar toch niet mee naar hun appartement meenemen en haar morgen naar huis sturen?
“En? Waar moet ze naar toe?”
“Nergens,” haalde Kyuhyun koel zijn schouders op, alsof het hem allemaal niet veel kon schelen, “ze kunnen haar verblijfplaats niet registreren.”
“Aish!” siste Eunhyuk nijdig. “Ik wist gewoon dat hier problemen van zouden komen. We hadden haar daar moeten laten liggen.”
Nu hij naar haar keek, zag hij voor het eerst hoe knap ze eigenlijk wel niet was. Bars schudde hij zijn hoofd. Nu moest hij zich niet laten beïnvloeden.
“Waarom nemen we haar niet gewoon mee naar onze slaapplaats? Ze kan wel in mijn bed slapen.”
“Wat als we door de paparazzi opgemerkt worden?!” sprong Donghae in verdedigende positie.
“‘SJ huurt hoer in voor eenzame nachten’?! Daar gaat onze president niet erg blij mee zijn!”
“Als we slechts één meisje meenemen naar een woning van tien jongens?”
“Met een beetje geluk, staan de paparazzi er nog niet om ons op te vangen.”