017 ~ Nikki

Aangekomen bij onze bestemming vielen mijn ogen zowat uit mijn ogen. Voor ons lag er een groot, uitgegraven veld vol met modder. Aan beide korte kanten van het veld stonden doeltjes en algauw werd mij bekend wat we gingen doen. We mochten in de modder gaan voetballen om te kunnen blijven. Als ik ergens een hekel aan had was het wel voetballen, tenminste. Zelf voetballen. Voetbal kijken deed ik graag, maar het zelf spelen?! Nee bedankt! Ik was niet de enige die door had gekregen wat we moesten gaan doen, er klonk een hoop geklaag over en weer. ‘Dames, dames. Even stil!’ riep Jason en hij keek met een grijns rond, hij vond dit natuurlijk maar al te leuk. ‘Zoals jullie alvast al wel door hebben, jullie mogen gaan voetballen. We hebben een poule gemaakt waarbij elk team tegen elkaar moet. Het team met de minste punten moet zich schrap zetten, daarvan wordt één persoon naar huis gestuurd. Het team met de meeste punten kan zich opmaken voor een date, één persoon krijgt namelijk een date met de persoon waarbij je hoort.’ Glimlachte Jason. Op zich klonk die date best verleidelijk, maar mijn voetbalkunsten zijn nou niet echt je van het, dus veel zou er niet van komen. ‘Voor de eerste wedstrijd mogen team één en team vier zich klaar gaan maken.’ Zei Jason met een glimlach. Ik zuchtte diep, ik mocht natuurlijk ook weer als eerst gaan beginnen. Serieus, volgens mij heeft Jason gewoon een super grote hekel aan me ofzo. ‘Nou dames, we gaan wel voor de winst hoor. Die date van mij is niet van belang, maar ik wil gewoon écht niet dat een van ons drieën vandaag al naar huis gaat.’ Zei Lydia en ze keek naar Rose en mij. ‘Nou ik ga voor de date hoor.’ Zei Rose grijnzend en ze liep richting het veld. Lydia keek me aan en ik haalde mijn schouders op. Wat maakt het ook uit, zolang ik niet naar huis hoef vind ik het prima. Lydia en ik liepen ook het veld op en ik voelde hoe het koude modder onder mijn voeten begon te soppen. ‘Dit voelt zo ranzig.’ Mompelde Lydia en ik gaf haar gelijk. Wat een ranzige troep zeg. Bah. Ik ben blij als ik vanavond onder de douche sta. Felicia, Shayna en Elena stonden tegenover ons en ze keken alle drie met een vuile blik naar ons. ‘Ik heb zo’n idee dat dit niet echt vriendschappelijk gaat worden.’ Mompelde ik naar Lydia. ‘Nou ik weet wel zeker.’ Zuchtte Lydia. ‘Oh en nog even een kleine uitleg. Op het begin zal de bal in het midden liggen en begint elk team bij zijn eigen doel, wanneer er gefloten wordt moet je zo snel mogelijk naar de bal rennen om deze te veroveren. Daarna gaat het spel gewoon zoals elk voetbalspel. Wanneer er gescoord is krijgt de partij met de tegengoal de bal vanuit het midden. Elke wedstrijd zal 20 minuten duren. Jullie mogen nog even een minuut overleggen, daarna begint de wedstrijd!’ riep Jason. ‘Oke kan een van jullie voetballen? ‘ vroeg Rose en ze keek van mij naar Lydia. ‘Nope.’ Antwoordden we tegelijk. ‘Oke nou ehm. We gaan met z’n allen gewoon aanvallen en verdedigen,we kijken wel hoe het loopt.’ Zuchtte Rose. ‘Teams maak je klaar! De wedstrijd gaat zo van start, alleen nog even een kleine aanpassing. Er mogen geen vuile overtredingen gemaakt worden, wanneer dit komt zal er voor de eerste keer een waarschuwing komen, bij een tweede overtreding mag je direct naar huis toe!’ zei Jason. Daarna klonk er een fluitsignaal, dus Lydia en Rose begonnen direct te rennen. ‘Fuck ik moet mee natuurlijk.’ Mompelde ik. ‘Nikki opletten!’ gilde Rose naar me en ze klonk behoorlijk chagrijnig, aangezien de tegenpartij de bal had veroverd. Ik zag Elena op me afkomen maar mooi niet dat ze langs me heen zou gaan. Ik rende richting de bal en maakte een perfecte sliding op de bal. Vanaf de zijkant klonk een luid gejuich. Door de modder gleed ik een paar meter vooruit, maar de bal belandde wel bij Rose. Ik stond snel op, bekeek mijn lichaam dat onder de modder zat en rende toen snel naar voren toe. Rose speelde mij aan en ik wou uithalen om te scoren maar ik gleed uit door de modder. De bal hobbelde zachtjes naar voren, maar gelukkig was Lydia om het af te maken en ons eerste doelpunt te scoren. We gaven elkaar een high five, en na wat gejuich riep Rose ons weer tot de orde. ‘Oke dames, dit gaan we zo vasthouden!’ riep ze en ze klapte in haar handen.

Helaas was vlak daarna toch een tegengoal gekomen en lang stond het 1-1. Ik keek op de klok en zag dat we nog minder dan een minuut hadden. Onze eerste wedstrijd zou niet in een gelijkspel eindigen, we moeten gewoon de volle punten pakken! ‘KOM OP, NOG EVEN ERBIJ WE GAAN DIT WINNEN!’ riep ik en ik rende op Felicia af, ze wou langs me heen rennen met de bal maar ze gleed weg waardoor ik de bal makkelijk kon onderscheppen. Ik rende richting het doel en zocht een afspeelpunt maar Rose en Lydia waren nog achter mij, het zou dus echt op mij aankomen. Elena stond in het doel en keek me met een vuile blik aan. Als blikken konden doden was dit waarschijnlijk mijn dood geweest. ‘Oke Nikki, je kan dit.’ Zei ik tegen mezelf en ik haalde uit. De bal ging veel harder dan ik had verwacht en hij belandde in het doel. ‘JAAAAA!’ Gilden Rose en Lydia en renden juichend naar me toe. ‘STAPELEN!’ riep Lydia en ik snapte niet wat ze bedoelde. Tot ze met een vaart op me af renden en boven op me sprong. Rose sprong er ook vrolijk bij en ik hoorde de jongens vanaf de zijkant lachen. Ja zij vonden het vast mooi, drie vrouwen die in de modder boven op elkaar sprongen. Lachend stonden we op terwijl het laatste fluitsignaal klonk. De eerste punten waren binnen!