OO1

De deuren van de lift gaan langzaam voor ons open met een zachte 'zoef'. Er komt een oud echtpaar uit en wij gaan naar binnen. Met wij bedoel ik mijn vader, moeder, twee broers en mijn zusje. Nu zit de lift vol en schuiven de deuren weer dicht. Het ruikt een beetje muffig in de lift en de spiegels die ons omringen zijn ook niet helemaal schoon. Hier en daar zitten er vette vingervlekken alsof iemand zich wanhopig probeerde vast te houden aan de spiegel, of zichzelf van zo dichtbij wilde bekijken en wenste dat diegene door het glas heen kon. Mijn ogen glijden door de rest van de lift en blijven hangen bij de wijzerplaat in de lift. Een rode wijzer gaat van links naar rechts zachtjes voorbij om aan te geven op welke verdieping we ons nu bevinden.
Onze kamers zijn op de 15e verdieping, het is een groot hotel. Het valt me op dat op de wijzerplaat het getal dertien staat, maar bij de knopjes om aan te geven naar welke verdieping je gaat kun je niet aangeven om naar de 13e verdieping te gaan. Persoonlijk vind ik sowieso al het feit dat er geen 13e verdieping is vreemd, maar Amerikanen geloven nu eenmaal dat het getal dertien ongeluk brengt. In mijn ogen is het pure bijgeloof. Ik heb er over gelezen in een boek, zo'n toeristenboekje, maar ik heb er niet echt aandacht aan besteed en ik vind dat nu ook niet nodig. Als het goed is komen onze koffers zo nog aan, na ons. Er is maar 1 lift en trappen, maar om naar de 15e verdieping te lopen is niet zo'n succes en al helemaal niet met allemaal loodzware koffers.

We komen op de 15e verdieping aan en de deuren gaan weer met een zachte 'zoef' open. Ik loop als eerste naar buiten en ga richting de kamers die aan ons behoren. Als we de kamers openen zien we onze koffers al staan, terwijl die eigenlijk na ons zouden komen. Ach, dat is alleen maar fijn, dan hoeven we daar niet meer op te wachten. Vandaag hebben we dertien uur in het vliegtuig gezeten, dus we zijn helemaal duf en afgepeigerd. Ik ga op zoek naar mijn koffer zodat ik mijn nachtkleding eruit kan pakken en toiletartikelen. Fronsend kom ik tot de conclusie dat mijn koffer er nog niet is.
'Mam, heb jij soms mijn koffer gezien?' Vraag ik dan terwijl ik nog een keer in de kamers kijk.
De kamers grenzen aaneen en worden verbonden door de badkamer ertussen.
'Nee schat, anders moet je even nog naar beneden gaan om je koffer zelf te halen.'
Ik zucht geërgerd.
'Anders moet je even naar beneden gaan,' aap ik haar met een zeurderig stemmetje na.
Voor ze er nog iets over kan zeggen dat ik normaal moet doen, loop ik al de kamer uit naar de lift. Gelukkig, hij staat nog boven. Ik stap in en ga naar beneden met de lift. Beneden probeer ik snel aan de jongen, die ik 28 schat, uit te leggen dat ik mijn koffer mis, maar ik ben verschrikkelijk slecht in Engels. Je zou toch anders verwachten voor een zeventienjarige die graag later in Londen wil wonen. Uiteindelijk heb ik toch alles kunnen uitleggen en ik sleep mijn koffer mee naar de lift, er zitten geen wieltjes onder, helaas. Ik ben de enige in de lift en hij komt langzaam in beweging. Op naar de 15e verdieping. Ik zucht weer een keer en neurie zacht een liedje.
'Waarom gebeuren dit soort dingen mij altijd?' Mompel ik tegen mezelf, dat is een tic van me, tegen mezelf praten.
Het licht in de lift flikkert een keer en ik kijk omhoog naar de lamp, het hotel is al oud. Weer flikkert het licht en ik ben blij als de lift stopt en open gaat. De koffer die ik naast me neer heb gezet pak ik op, maar laat ik ook gelijk weer vallen als ik de groenige gloed in de gang zie en een soort mist. Is dit een grapje? Ik kijk naar de wijzerplaat en tot mijn verbazing staat die op het getal '13'. Ik zet een paar stappen uit de lift om aan de muren te voelen. Zit ik in een programma waar ze grappen uithalen? Dit is wat ik in eerste instantie denk, totdat de liftdeuren achter me dicht gaan en ik er tegen aan sla met mijn vuist om die open te krijgen. De deur verdwijnt gewoon en er komt een muur voor in de plaats.
'Nee!' Roep ik uit.
Langzaam draai ik me om, het is hier beangstigend. Hier en daar hoor ik zacht getik en dan wordt de gang gehuld in totale duisternis. Een benauwd gevoel bekruipt me en wanneer ik iets bij mijn been voel gil ik.