Chapitre Un

Amelia Rousseau

"Amelia!", roept Luca. Ik draai me om en blijf stilstaan. Met die lieve lach op z'n gezicht komt hij naar me toe gelopen. "Jij loopt snel", zegt hij lachend wanneer hij naast me komt en m'n hand pakt. Samen lopen we verder het weggetje omhoog naar het strand loopt.
"Jij moet niet zo langzaam zijn", zeg ik plagend terug.
"Bla bla bla bla", zegt Luca lachend waarna hij me een kus geeft. Ik lach weer en terwijl we over koetjes en kalfjes praten, lopen we naar het strand. We zijn in Kroatië in een resort op vakantie. Ik mocht dit jaar drie weken met Luca en zijn ouders mee. Het is er heerlijk warm weer en het ziet er prachtig uit. Ik ben nog nooit in Kroatië geweest, maar het is er echt mooier dan ik had verwacht. Ik zou eigenlijk bij mijn ouders zijn deze vakantie, en dat ben ik ook een week geweest, maar ik mocht met Luca en zijn ouders mee, omdat zijn zus in New York blijft. Zijn zus woont al een half jaar in New York en werkt daar ook. Ik woon met Luca in Parijs. Niet samen met Luca, want ik woon met m'n beste vriendin in een appartement. Ines en ik kennen elkaar al jaren, en drie jaar geleden zijn we na onze middelbare school naar Parijs verhuisd om daar te gaan studeren. We zitten beide op PSE en daar heb ik Luca ook leren kennen. In de eerste week op PSE hebben we elkaar voor het eerst ontmoet. Hij botste tegen me op, waardoor alles uit mijn handen viel. Luca hielp me, en toen leek het wel liefde op het eerste gezicht. We hebben nog een half jaar een beetje om elkaar heen gedraaid, tot we bij de kerstviering voor het eerst gekust hebben. Dat is ondertussen 2,5 jaar geleden. Over een paar dagen vliegen we al weer terug naar Parijs en over een week begint m'n 4e studiejaar al. Ines en ik wonen in niet zo'n groot appartement, en het ligt vlak buiten het centrum, maar we zijn heel erg tevreden ermee. Ik was zo trots toen ik eindelijk mijn eigen appartementje kon kopen, samen met Ines. Het enige wat Ines nog wilt is een puppy, maar dat gaat waarschijnlijk niet werken omdat we er niet altijd voor kunnen zorgen. Toch zeurt ze er altijd om. Ik lach even in mezelf en Luca kijkt mij vreemd aan.
"Wat is er?", vraagt hij.
"Oh, binnenpretje", zeg ik. Het is ondertussen al gaan schemeren en als we het bergje op zijn, hebben we uitzicht op de Middelandse zee waar de zon langzaam in de zee zakt. Het is echt geweldig hier in Kroatië. Ik wil nog lang niet weg.