December 27, part 5.

December 27, part 5 | Charlotte Emelie Jenner
Hand in hand stonden Harry en ik te wachten op Heathrow airport tot ze onze vlucht af zouden roepen richting Parijs. Onze koffers hadden we al afgegeven aan de daarvoor bedoelde mensen. Claudia sliep in de armen van Clodag, haar moeder. Micheal-John wreef in zijn oogjes om de slaap te onderdrukken waarin hij bijna werd mee gesleurd waarna hij weer druk in het rond keek. Het was rustigf op Heathrow, voor zover het rustig kon zijn. Maar misschien kwam dat omdat de fans niet beter wisten dan dat Harry nog steeds in Holmes Chapel, Cheshire was. Ik onderdrukte een gaap, niet dat het laat was. Zo rond een uur of 5 in de middag. Maar het was een behoorlijk drukke dag geweest. Maar zeker niet minder leuk. Ik was blij dat mensen de relatie van mij en Harry zo goed opvatte. Ik werd uit mijn gedachten gehaald door Michael-John die tegen mijn been aan het tikken was om zo een beetje aandacht te ontvangen. "Wat is er kleintje?" Vroeg ik het kleine jongetje. "Michael-John niet klein." Mompelde hij terwijl zij zijn armpjes over elkaar vouwde en met puppy ogen naar me keek. Ik vroeg me af van wie hij dat geleerd had. "Op tillen." Bracht hij bedenkelijk uit. Glimlachend tilde ik hem op mijn schoot waarna hij gelukzalig zuchtte. "Zeg grote, je probeert toch niet mijn vriendin af te pakken hé?" Vroeg Harry het jongetje. Michael-John schudde zijn hoofdje. "Mijn vriendin." Stribbelde hij tegen. "Mij." Kwam er nog achteraan van het kleine, schattige jongetje. Ik sloeg mijn armen voorzichtig en zachtjes om het kleine jongetje heen om het zo een knuffel te geven waarna ik een kusje op zijn wang drukte. Clodag keek ons vertederd aan en Paul kon een grijns niet onderdrukken. Nep-boos sloeg Harry zijn armen over elkaar heen. "Het lukt hem ook nooit.." Zuchtte Harry. "Charlotte van mij." Glimlachte het kleine jongetje in mijn armen hem vrolijk toe, zijn slaap was compleet verdwenen. "Pffff, ik heb er anderhalf jaar over gedaan en jij maar 5 minuten, oneerlijk." Zuchtte Harry weer. Clodag en ik schoten in de lach en ook Paul kon zijn lach niet onderdrukken. Ook Michael-John lachte vrolijk mee. Claudia knipperde verward met haar oogjes, niet wetend waar het geluid vandaan kwam waarna ze haar oogjes weer sloot.Mensen stuurde vreemde blikken onze kant op, die wij vervolgens negeerden. "Inchecken voor vlucht BC123 naar Parijs is vanaf nu mogelijk bij balie 4." Klonk er door de luidspreker. Ik tilde Michael-John van mijn schoot af, zette hem op de grond en pakte zijn handje vast. Harry pakte mijn andere hand vast en zo liepen we achter Clodag, Paul en verschillende andere bodyguards aan. Al wist ik niet helemaal zeker of ik me veilig moest voelen of juist helemaal niet. Eigenlijk wel, want er is bescherming, maar van de andere kant. Waarom zou er bescherming zijn als er niks kan gebeuren? Er kan dus wel degelijk iets gebeuren. Nee, op mijn gemak met die bodyguards voelde ik me niet. Harry leek mijn ongemakkelijkheid te merken en kneep geruststellend in mijn hand. Ik schonk hem een dankbare glimlach waarna we een stukje verder liepen in de vreselijk lange rij vol met zakenmannen en vrouwen. Harry en ik waren zo ongeveer de enigste tieners hier en Clodag en Paul de enigste volwassenen met kinderen. En dat terwijl het kerstvakantie was in verschillende landen. Maar waarschijnlijk was dat omdat iedereen thuis wilde zijn met Nieuwjaar en ze niet zomaar een of andere vakantie boekte rond die tijd. Ik gaf mijn paspoort aan de douane-man die hem controleerde voor de zoveelste keer waarna ik door mocht lopen. Harry volgde mijn voorbeeld en al snel liep hij achter me. Met Michael-John aan mijn hand en Harry en mijn andere liepen we naar de tunnel die ons het vliegtuig in leidde. Michael-John bleef bedenkelijk stil staan voor de tunnel. Vragend keek ik hem aan. "Eng." Piepte hij. "Nee is niet eng, probeer maar." Moedigde ik hem aan. Hij zette voorzichtig een voetje in de tunnel waarna hij snel zijn voet weer terug zette op de normale vloer. Ik liet Harry's hand los en tilde het kleine jongetje voorzichtig op om hem naar het vliegtuig te brengen. De oneindige tunnel leek eindelijk tot zijn einde te komen waarna de stewardess ons vriendelijk naar onze plaatsen wees. Clodag zat bij het raam, daar langs zat Claudia in een daarvoor bestemd kinderstoeltje en daar weer langs zat Paul aan het gangpad. Aan de andere kant zat Harry in het gangpad, waarna ik in het midden langs hem zat. Michael-John zat langs mij en langs het raam, ook in een kinderstoeltje. De stewardessen lieten zien hoe je de veiligheidsvesten omdeed. Maar Michael vond het meer op een dansje lijken, wat hij dan ook vrolijk naar de stewardessen kraaide. Ze keek ons even beledigt aan, wat mij liet lachen en ging toen weer verder met haar uitleg. Niet veel later kondigde ze aan dat we gingen opstijgen. Een raar gevoel ontstond in mijn buik, het vervelende kriebelende gevoel die je altijd hebt als je opstijgt en land met het vliegtuig. Ook Harry keek moeilijk. "Hoe vaak ik ook vlieg, aan het opstijgen raak ik nooit gewent." Bracht mij moeizaam uit. Ook Michael leek het niet zo leuk te vinden en zijn oogjes werden waterig. Ik pakte zijn handje vast. "Eng Charlotte."Bracht het jongetje moeizaam uit. "Knijp maar in mijn hand als je het eng vind." Vertelde ik het kleine jongetje die gelijk als een gek begon te knijpen, iets wat voor zijn leeftijd een heleboel kracht kostte en mij amper pijn deed. Harry keek me breedgrijnzend aan. "Ik geloof dat ik het ook eng vind Charlotte, mag ik jou hand ook vast houden?"