Hoofdstuk 22

Het was een chaos. Overal kwamen soldaten vandaan en binnen no time waren de rebellen in gevecht verwikkeld. Het was alsof mijn geest afstand had gedaan van mijn lichaam, ik zat op Helena's rug en ik keek toe vanuit de lucht. Ik hoorde de kreten, maar ze drongen niet tot me door. Ik voelde de angst, maar ik nam het niet tot me. De rebellen vochten goed, maar ze waren geen partij voor de soldaten van Valissa. Ik keek nog steeds met nietsziende blik over het slagveld tot een schreeuw me uit mijn toestand haalde. Ik liet mijn ogen over de binnenplaats gaan en zag Liam. Hij had een pijl in zijn flank. Ik deed mijn ogen dicht en verontschuldigde me tegenover She Wolf. Ik had haar beloofd om niet in te grijpen, maar ik ging het nu toch doen. Ik pakte mijn boog van mijn schouder, legde er een pijl op en gaf Helena een seintje dat ze moest duiken. Ik moest snel zijn voordat een soldaat door had dat Liam nog helemaal niet dood was. In een noodvaart dook ik naar beneden en ik schoot een pijl in elk soldaten tenue dat ik zag. Mijn pijlen raakten altijd. Toen ik vlak boven Liam hing, had ik een probleem. Hoe kreeg ik hem op Helena? Ik dacht even na en sprong toen van Helena's rug. Ik moest wel. Ik rende naar Liam toe, er was geen tijd om te kijken of er iemand aan kwam. Liam was zwaar, maar ik wist hem op mijn schouders te krijgen en ik rende terug naar Helena. Zo snel als ik kon legde ik Liam over haar rug. Ik wou er zelf ook net op klimmen toen iemand mijn enkel pakte.
'Jou moeten we hebben. Valissa zal blij met jou zijn..'
Ik schopte maar het had geen effect. 'Verdomme griezel, laat me los!'
Hij grijnsde en hij gaf nog een ruk aan mijn enkel. Ik viel bijna en ik hield het niet lang meer vol voelde ik. Opeens herinnerde ik mijn mes. Op de een of andere manier kreeg ik het te pakken en ik sloeg naar hem. Mis. Hij trok weer. Ik gilde. Ik sloeg nog eens, en deze keer was ik niet de persoon die gilde. De soldaat greep schreeuwend naar zijn pols. Ik had geen idee wat ik gedaan had, het kon me ook niet zo veel schelen. Ik trok me het laatste stukje op Helena's rug en liet haar opstijgen. Achter me kreunde Liam. Hij leefde in elk geval nog. Mijn ogen zochten de binnenplaats af naar Ron. Hij moest hier weg. Het kon me niet schelen wat hij er van vond. Het was moeilijk om iemand te vinden tussen alle lijven die er liepen. Iedereen had dezelfde verbeten trek rond zijn mond. Er was geen kans, maar ze zouden vechten tot de dood. Ik bleef rondjes vliegen tot ik hem zag. Hij was in gevecht en werd langzaam in een hoek gedreven, wat al slecht was maar het er stond daar ook nog eens iemand in de schaduwen. We doken weer naar beneden en ik schoot een pijl op de persoon in de schaduwen. Die zakte in elkaar. Ron, afgeleid door het kreunende geluid achter hem, draaide zich verbaasd om. Zijn tegenstander hief zijn zwaard en zakte plotseling door zijn knieën. Weer een puntje voor mij. Ron keek boos omhoog. Ik negeerde het en liet een touw zakken.
'Klimmen Ron!'
'Verdomme Alice. Jij zou je er buiten houden.'
'Klimmen!'
Hij negeerde me en rende richting het middelpunt van de binnenplaats waar ook het grootste gedeelte van het gevecht bezig was, maar voordat hij het bereikte werd hij opgetild en ging hij door de lucht. Helena had hem in een van haar klauwen. Hij keek verbaasd om zich heen. Ik vloog hoger, Ron klom inmiddels via het touw naar Helena's rug.
'Alice, verdomme. Waarom deed je dat!? Je had wel dood kunnen zijn!'
'Jij was dood gegaan als ik je niet had opgepikt. Dus niet zeiken.' Ik keek nog steeds naar beneden. 'Help Liam. Haal de pijl uit zijn flank. De rest bekijken we wel in het kamp.'
Ron draaide zich om naar Liam. Ik hoorde Liam zachtjes grommen toen Ron de pijl aan raakte. Ik wou bijna de moed opgeven om She Wolf te vinden, toen ik haar zag springen naar haar tegenstander. Ik zou haar hier vandaan moeten krijgen. Net toen ik de daling wou in zetten, werd er een zwaard door haar heen geboord. Alles leek langzamer te gaan. Ik hoorde haar zachte huil als oorverdovend. Ze keek mijn kant op en ik zag het licht uit haar ogen verdwijnen. Toen ontspande al haar spieren zich en was ze weg. 'Nee...' zei ik zacht..
'Wat?' Ron draaide zich mijn kant op.
'Nee.. Nee!' Ik keek hem niet aan, maar hij volgde mijn blik en zag wat ik zag. She Wolf. Levenloos op de binnenplaats temidden van gevechten. Ik kon me niet meer bewegen. Nergens anders naar kijken. Niet She Wolf. Zij moest weten wat we moesten doen. Zij zou onze volgende stap bedenken. Niet She Wolf. Ze leek onverslaanbaar. Ik had niet door dat de tranen over mijn wangen stroomden. Ron sloeg zijn armen om me heen en ik begroef mijn gezicht in zijn borst. Hij hield me maar even zo vast. 'Kom.' Hij nam de teugels over en we vlogen naar het kamp. Ik zat tegen hem aan. Ik had niet door dat ik me zo was gaan hechten aan She Wolf. Maar ze was waar ik al mijn hoop op had gevestigd. Ron hielp mij eerst van Helena af en ik zakte naast haar neer. Daarna tilde hij Liam op en bracht hem de grot in. Ik had het koud en kroop dichter tegen Helena aan. Ze keek me vragend aan.
'Ik kan je niks uitleggen. Sorry.' Zei ik zachtjes. Ze knorde alleen maar en stootte met haar kop tegen mij aan. Ik glimlachte half.
'Alice..' Ik keek op. Ron stond in de ingang van de grot. 'Ik weet niet of het goed komt. De wond is diep en ver in zijn flank. Ik weet niet wat het geraakt heeft en ik ben geen dokter. Ik weet niet wat ik moet doen. Sorry.'
Niet Liam ook. Niet nu. Ik sprong op, rende de grot in en wierp me over Liam. 'Nee! Niet doen Liam! Ik heb je nodig! Niet doen. Niet doen...' Ik begon weer te huilen en begroef mijn gezicht in zijn vacht. Hij mocht niet weg. Hij was mijn vriend. Mijn eerste vriend. Ik keek op. 'Elfen hebben toch magie? Doe iets. Doe iets!'
Ron haalde hopeloos zijn schouders op. 'Wat ben jij voor een flut elf!'
Ik wist dat het zinloos was, maar ik moest boos zijn op iemand. Ik keek weer naar Liam en aaide hem over zijn kop. 'Asjeblieft.. niet dood gaan. Asjeblieft..' Ik liet mijn handen voorzichtig afdwalen naar waar zijn wond zat. Er zat veel bloed in zijn vacht. Ik draaide me naar Ron.
'Kun je asjeblieft een bak water en een doek voor me pakken?' Hij knikte en liep weg. Ik bleef aaien. Ik moest de wond tenminste schoon maken, anders ging het zeker ontsteken. Ik had een vreemd rustig gevoel over me heen. Ik wist dat het een soort verdoving was en dat hij niet lang zou blijven hangen. Ron kwam terug met water en een doek en ging naast me zitten. Ik pakte voorzichtig de doek en depte rond de wond. Liam piepte zwakjes.
'Ssst.. sorry..' Ik ging door tot al het bloed uit zijn vacht was en de wond er redelijk schoon uit zag.
'Wat nu?' Ik wist het niet. Ik keek naar buiten en zag de maan. Het was vreemd om de maan te zien zoals hij altijd was. De bomen fluisterden weer hun onbekende lied en ik deed mijn ogen dicht om me te concentreren. Als ik nou eens wist wat ze zeiden. Zo zat ik daar een tijdje. Toen ik mijn ogen weer opendeed zat ik in het maanlicht en keek ik in de maan. Hij was betoverend. Mijn ogen gingen van de maan naar Liam en mijn handen leefden ineens een eigen leven. Ze dansten rond en trokken vreemde figuren van zilver licht. Ze gaven zelf ook licht. Ik legde ze voorzichtig op Liam zijn flank en het licht verspreidde zich. Ik keek verwonderd toe en Ron ook.
'Wat gebeurt er?'
'Ik heb geen idee..' Zei ik zachtjes. Maar de wond leek langzaam minder groot te worden dus ik liet het niet los. Mijn handen begonnen te branden en toen mijn armen, mijn schouders tot ik het niet meer hield. Ik trok ze met een gil weg. De wond was er nog, maar hij was duidelijk kleiner. Ron stond op en liep naar buiten. Ik keek nog even naar Liam en ging hem achterna.
'Wat is er?'
'Ik heb niemand dat meer zien doen na mijn grootmoeder. Hoe kun je dit?'
'Ik weet het niet. Wat is het?'
'Ze zeggen dat de maan geneeskrachtig is als je weet hoe je zijn licht moet gebruiken. Ze zou nog meer kunnen maar dat weet ik niet.'
Ik keek verwonderd naar mijn handen. Ze gaven geen zilver licht meer, maar ik voelde ze nog. De kracht zat nog ergens in mij.


Het spijt me dat ik zo lang niet geschreven heb. Het is druk op school enzo. Ik weet niet hoe lang het duurt voor een volgend hoofdstuk, maar ik zal mijn best doen!