Foto bij 7# The monster I've become

Heb de cover weer aangepast, tja ik haat roze nu eenmaal.
Moest gewoon 3x dit hoofdstukje opnieuw typen omdat ik steeds iets verkeerd deed met een nieuw tablat openen, grrr.
Dit is even een kort stukje om deze situatie helemaal af te sluiten ^^


'Hoe voelt het nu om vermoord te worden?' deze man zou voor een hele lange tijd het woord vermoorden uitspreken. Hij snapte nu vast de pijn. Ze had hem van zijn onwetendheid gered. Nog steeds lachte ze op een kinderlijken manier terwijl zijn ogen zich langzaam sloten.

Nog steeds stroomde het bloed als een rivier uit zijn lichaam. Hij was er echt slecht aan toe. Er was zeker kans dat hij het niet zou overleven. Heel weinig kans. Yin knielde neer, prikte in zijn wang. Geen reactie. Niet eens een zenuw trekje. Dat was geen goed teken. Van zijn wang streelde ze langzaam naar zijn nek. Ze drukte zachtjes op het juiste plekje en telde zijn hartslag. 1………2……………..3 Het was buitengewoon langzaam. Hij hield het niet lang meer vol. Met een zucht stond ze weer op. Had hij maar niet zo dom moeten zijn. Met haar zwarte ogen bekeek ze de wonden op zijn lichaam. Look at the mess I’ve made. Een grinnik kon ze niet onderdrukken. Zijn verwondingen gaven haar een machtig gevoel. Heerlijk. En het grappige aan dit hele gebeuren is dat ze hem kon redden, als zijn lichaam er niet zo slecht aan toe was geweest. Ze kon zijn ziel terug halen en in zijn lichaam stoppen. Maar door de wonden zou hij toch weer sterven. En zo ver ze weet waren hier geen medical ninjas. Had hij maar pech. Ze kon er niks meer aan doen. Het was tenslotte niet haar schuld dat hij dood is gegaan. Het was zijn schuld! Als hij niet op haar af was gestormd zou hij nog gewoon dood leuk op deze wereld rond huppelen. Maar helaas, hij koos voor het verkeerde pad. Hij viel Yin aan, het was puur zelfverdediging wat ze deed. Hij verdiende het ten slotte om te sterven! Hij wou haar vermoorden! Dat heeft hij vast al met veel anderen mensen gedaan. Hij is het niet waard om te leven. Door hem zijn er vast veel levens vergaan. En hij had niks te zeuren. Hij is gestorven als een shionbi, tijdens een missie of opdracht. Is dat geen eer? Zelfs voor een crimineel als hem. Sterven als een shinobi is de beste manier om de wereld te verlaten. Zo zou Yin ook willen sterven. Een dood met eer. Ze wilt herinnerend worden als een goede ninja. Niet zo als de persoon die bij haar voeten lag. Bah, rotzooi. Ze heeft de wereld weer iets schoner gemaakt.
Wacht.
Waar was ze mee bezig? Ze….ze heeft iemand vermoord. Pas nu drong het tot haar door dat het eigenlijk fout was wat ze deed. Monster monster monster. De woorden bleven zich in haar hoofd herhalen. Het was waar wat er werd gezegd. Ze was een monster. Laat het stoppen. Met beide handen greep ze naar haar hoofd. Ze was niets beter dan de man die nu dood op de grond lag. Hoe had ze in haar hoofd kunnen halen om te denken dat hij minder waard was. Dat hij geen recht had om te leven. Hij had dan wel slechte dingen gedaan, het gaf haar nog niet de recht om hem te vermoorden. Misschien zou ook hij iemand hebben die hem zou missen, om hem zou huilen. Hij had misschien een vrouw en kind. Gelijk vormde er een beeld in haar gedachtes.
‘Waar is papa, mama?’ zou het kindje met een zacht stemmetje vragen.
‘Papa is voor een lange tijd weg’ dat was het antwoord die de moeder zou geven terwijl ze de tranen onderdrukte.
’Ik mis papa’
‘Ik ook lieverd, ik ook’
Nee, hou op! Stop, alsjeblieft. Tranen voelde ze in haar opkomen, langzaam over haar wangen glijden. Wat heeft ze gedaan? Wat heeft ze aangericht?
Haar knikkende knieën hielde haar gewicht niet meer en viel neer in de plas bloed. Even spetterde het rood omhoog.
Paniekerig legde Yin haar handen op de wond, in hoop dat het stopte met bloeden: ‘Stop!’ riep ze uit. ‘Stop met bloeden, stop met bloeden’ fluisterde ze er achteraan. Door de tranen werd haar zicht wat slechter. Haar linker hand haalde ze van zijn borstkast en veegde de tranen weg. Haar bloederige handen maakte daardoor een rode streep op haar wangen. Nu leek ze een echte monster. Een monster bij haar prooi. Het spijt me, het spijt me!
Een warmen hand voelde ze op haar schouder belanden. Ze draaide haar hoofd om en keek recht in de zwarte ogen van Kakashi. Hij schudde zijn hoofd. Ook hij had de hoop opgegeven. Nu ze hem zo zag kwamen er nog meer tranen naar buiten, ze stond op en zocht troost in een knuffel: ‘Het spijt me’ fluisterde ze met haar hoofd verborgen in zijn kleren. ‘Het komt wel goed’ hij aaide zachtjes over haar licht gekrulde haren.
4 voeten hoorden ze weg rennen. Het waren vast de overgebleven mannen. Yin had geen zin meer om hun achterna te gaan. Kakashi-sensei blijkbaar ook niet want hij bleef rustig bij haar staan.

Reageer (3)

  • RedCloud

    Echt super

    1 decennium geleden
  • Luckey

    OMG!
    Yin ik zou verlopig maar bij kakashi blijven staan
    SNel verder please :)

    1 decennium geleden
  • Allysae

    omg omg omg omg
    ahwwww
    snel verder

    1 decennium geleden

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen