2. It burns

Als ik naar huis fiets schemert het al. Ik zet mijn fiets tegen het appartement aan en steek de sleutel in het slot. Ik krijg bijna de neiging om 'joehoe, ik ben thuis!' te roepen, maar dat heeft natuurlijk geen zin. Misschien moet ik maar een hond nemen of zo.
Het is een beetje een Amerikaans appartement, als je binnenkomt kom je gelijk de kamer binnen, zonder hal. De bank staat midden in de kamer en de keuken is op een iets hoger plateau, in dezelfde kamer. Mijn slaapkamer is op de bovenverdieping. Zoals ik al zei, is het een vrij ruim appartement voor iemand zonder echte volwassen baan. Ik heb op de middelbare school een vooropleiding aan de kunstacademie gedaan, maar verder ben ik nooit gekomen - daar ben ik veel te avontuurlijk voor. Ik wil gaan freelancen, als grafisch ontwerper. Maar misschien moet ik dan toch naar de kunstacademie. Ik zie wel. Eerst maar eens een tijdje hier blijven.
Terwijl ik het mezelf gemakkelijk maak op de bank en de tv aanzet, moet ik opeens weer aan George denken. Fijn dat ik nu al iemand heb ontmoet die echt aardig lijkt. Het probleem is dat ik een beetje een zwak hart heb... Ik val veel te snel op een jongen en dat loopt vaak niet goed af - ik krijg rillingen als ik denk aan mijn ex, Jordan. Hij was een beetje een stalker, we hebben maar drie maanden iets gehad en ik heb hem ook erg duidelijk gemaakt dat het uit was ('Nee, verdomme, Jordan, ik zie gewoon helemaal niks meer in je! Ik kan ook gewoon écht niet begrijpen dat ik dat ooit wel heb gedaan. Ik ben helemaal klaar met je, oké? Het is uit!'), maar een dag later stond hij weer voor mijn deur met een bos rozen. Hij was knap en verleidelijk, ja, maar eigenlijk vooral gewoon een irritant mannetje.
Hoe dan ook, George lijkt geen irritant mannetje, maar toch. Voor je het weet blijkt hij opeens een huurmoordenaar te zijn. Ik lach in mezelf en kijk naar de tv.
'Welcome to bbc news! Thousands of pounds have been stolen from the.......'

Een uur later word ik wakker. Mijn maag knort. Gelukkig kom ik om van de diepvriespizza's. Nadat ik ben opgestaan en een pizza in de oven heb gedaan, rinkelt mijn telefoon.
'Hello?'
'Emily? Hi.' Het is Weaver.
'Can you come an hour earlier tomorrow?' Voordat ik antwoord kan geven, gaat hij al verder. 'That'd be great. I'm not there tomorrow. Got other stuff to do.'
En hij hangt op. Fijn, nu moet ik al om negen uur daar zijn, en ik verslaap me al als ik er om tien uur moet zijn. De oven piept.
'Fuck!' Ik probeer de oven open te trekken, maar hij is snikheet. Op mijn duim brandt een rode plek. 'Fuck fuck fuck!' Ik steek hem in mijn mond en de tranen schieten in mijn ogen. Wat is er mis met die oven? De vorige keren dat ik hem gebruikte werd hij helemaal niet zo heet!
Ik bedenk me dat ik mijn duim natuurlijk onder de kraan moet hangen en verplaats hem van mijn mond naar de kraan. Het koude, stromende water voelt goed. De oven blijft piepen. 'Hou toch je kop, rotding,' mompel ik. Na een paar minuten onder de kraan doet mijn duim veel minder pijn. Het zal wel een blaar worden. Met ovenhandschoenen aan trek ik de oven open om er vervolgens achter te komen dat de hele pizza pikzwart is.
God, wat haat ik het om voor mezelf te moeten zorgen.