Triangle 2

Ella


Ik liep door totdat ik niet meer kon. Ik zakte door mijn benen en bleef bevend op de grond liggen.
Zover ik wist had ik alleen nog maar bomen gezien. Niks bekends.
Langzaam begon mijn geheugen weer een beetje terug te komen. Ik herinnerde me weer hoe ik voluit heete; Ella Lokshuis.
Ook herinnerde ik me jammergenoeg weer hoe vreselijk die naam wel niet was. Als ik wist waar ik was, moest ik maar snel mijn naam gaan veranderen.
Nog steeds nadenkend liep ik door, totdat ik over iets glibberigs uitgleedt. Instinctief greep ik met mijn handen naar voren, waardoor ze de klap opvingen.
Met mijn handen belande ik in een stropige vloeistof, alweer dacht ik, maar toch voelde het anders.
Ik keek naar mijn handen en tilde ze naar mijn gezicht en ik liet een harde gil horen.
Aan mijn handen zat rood plakkerig spul, wat ik alsnel kon herkennen als bloed.
Door mijn gil, voelde mijn keel nog droger aan dan eerst en ik vervloekte mezelf dat ik geen dropjes bij me had.
Ik keek nog is angstig naar mijn handen en vroeg me af waar dat bloed vandaag kon komen.
Langzaam, bang voor wat ik te zien zou krijgen, keek ik het gebied rond. Het was langzaamerhand al donker geworden en ik kon alleen de bomen nog onderscheiden, die net iets donkerder waren dan de rest van de omgeving.
Toch zag ik daar bij de boom iets bewegen. Ik kroop er op handen en knieeën naartoe, waardoor mijn kleren onder het bloed kwamen.
Vol afschuw keek ik ondertussen naar mijn zomerjurkje dat veelste koud was, waardoor al het bloed aan mijn bloote benen bleef kleven.
Toch bleef ik doorkruipen en kwam ik aan bij de plaats waar ik iets zag bewegen.
Daar lag iets op de grond!
Langzaam rijkte ik met mijn hand naar de donkere plek, in het natte gras.