42.

Elena Johnson

Ik keek op toen ik stemmen hoorde. Ik bleef stilstaan, maar wist meteen dat ik te laat was. Niall had me al gezien. 'Elena!' Louis draaide zich meteen naar me om en een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht. Het blonde meisje tussen hun in keek me argwanend aan. Tommie stond achter Louis, ze leek me niet te herkennen. Langzaam liep ik naar ze toe. Ik kneep in de bos bloemen in mijn handen om mijn tranen tegen te houden. Enkele meters voor hun stopte ik. 'Elena...' zei Niall. Ik had geen idee wat ik moest zeggen. 'Ik vind het verschrikkelijk dat we elkaar hier weer moeten zien, maar je was een beetje onvindbaar,' legde hij voorzichtig uit. Met kleine stapjes liep ik naar het graf van mijn moeder toe en legde de witte lelies naast de andere bos. Ik ging weer recht staan en keek naar het meisje dat tussen de twee jongens in stond. 'Elena, dit is Gaby, we liepen toevallig tegen elkaar aan,' legde Niall uit. Louis kon alleen maar naar me kijken. Pas toen drongen de woorden van Niall echt tot me door. Onwillekeurig zette ik een stap naar achteren. De manier waarop Gaby mee aankeek. Het moest Gaby die me brieven schreef wel zijn. 'Elena?' Louis stem klonk breekbaar en met veel moeite kon ik mijn blik van die van Gaby afhalen. 'Waarom? Het enige wat ik wil weten is waarom. Zodat ik het op de een of andere manier kan accepteren.' Ik slikte en keek weer naar Gaby. Ze schudde bijna onzichtbaar haar hoofd. Ik moest nu iets verzinnen. Ik moest liegen. 'Ik ben vreemdgegaan. De baby is niet van jou,' zei ik en ik schrok van mijn eigen leugen. 'Wat...?' Stamelde Louis verbaasd. 'Sorry,' fluisterde ik zachtjes. Tranen verschenen in zijn ogen en ik kon het niet meer aanzien. Ik draaide me om en rende de begraafplaats af. Buiten de poort stopte ik, om op adem te komen. Tranen stroomden over mijn wangen. Ik schrok toen ik een hand op mijn schouder voelde. 'Slecht geweten?' 'Wat doe je hier?' vroeg ik bang. 'Even duidelijk maken wat de bedoeling is,' zei ze. Ik slikte. 'Je hebt de goede keuze gemaakt. Van mij zul je geen last meer hebben, maar zodra je weer terug gaat naar Louis zal ik je leven verwoesten.' Haar stem klonk zo zelfverzekerd. 'Waarom doe je me dit aan?' 'Omdat ik Louis wil hebben.' 'Alsof Louis jou ooit wil,' beet ik haar toe voor ik me omdraaide en mijn taxi weer instapte. Ik keek uit het raam en zag hoe Niall een ontroostbare Louis probeerde te troosten. Ik sloot mijn ogen om nog meer tranen te voorkomen. Waarom had deze Gaby zoveel invloed op mij. Waarom deed ik precies wat ze zei. De uitdrukking op Louis gezicht toen ik hem die leugen vertelde. Ik kan dit mezelf nooit vergeven. Nooit. Tommie herkende me niet eens meer. Ze liep altijd naar iedereen toe, begroette iedereen. En nu bleef ze gewoon achter Louis staan, alsof ik nog iets ergers was dan een vreemde. Misschien was ik dat ook wel. Misschien ben ik wel een monster.