Hoofdstuk 64

Ik liep langzaam de trap af, maar stopte halverwege even. Ik hoorde geluid en ik schuifelde nerveus een en weer. Ik hield niet van verrassingen, als ik ze niet wist. Maar op de een of andere manier, was iedereen van mening dat het dan geen verrassing meer was. Ik begreep nooit waarom ze dat vonden. Ik zuchtte en liep de laatste paar treden af, waardoor ik zichtbaar zou worden. Ik hoopte dat mijn gezicht er niet te gespannen uit zag. Als ik zicht heb op de leerlingenkamer, is het raar genoeg helemaal donker. Ik frons even en bedenk me dan dat ze waarschijnlijk verstopt zitten. Ik trek mijn schoenen uit, omdat ze een tikkend geluid maken en sluip dan de laatste treden af. Het was doodsstil en niemand verroerde zich. Net toen ik begon te denken dat ik het me allemaal verbeeld had, hoorde ik mensen fluisteren. ‘Hoe kan dat nou? Had ze niet al lang beneden moeten zijn?’ Hoorde ik verschillende mensen fluisteren. Ik glimlachte. ‘Ga anders eens kijken Fred,’ fluisterde iemand anders. Ik schuifelde op mijn tenen naar de bank bij de open haard en probeerde daarbij, niet gehoord te worden, niet gezien te worden en over niemand te struikelen. Iets wat je een onmogelijke opgaven kon noemen. Halverwege stopte ik, omdat ik weer mensen hoorden fluisteren. ‘Hoorde jullie dat ook?’ Ik was dus niet geruisloos geweest. Voor zover ik op kon gokken, zou ik ongeveer in het midden van de kamer staan. ‘Fred doe het licht eens aan,’ dat was de stem van Harry. Er werd een spreuk, die ik niet kon verstaan, gemompeld en alle lichte schoten aan. ‘Luce!’ Riep Fred. ‘Verrassing,’ werd er geschreeuwd. Ik grijnsde even. ‘Je hebt de verrassing verpest,’ zei George en hij keek me zielig aan. ‘Sorry,’ zei ik met een brede glimlach. Er speelde muziek en iedereen kwam naar me toe, om me te feliciteren en cadeautjes te geven. Ik pakte alles aan en pakte het glimlachend uit. Er zat van bijna alle Griffoendors, die ik niet goed kende, snoep in. Ik kende ze niet, maar besloot ze later uit te testen. Van plank kreeg ik een nieuw zwerkbalgewaad. Op de rug stond heel groot Lucinda, met sterretjes eromheen. Om de voorkant, stond op mijn borst een snaai, met nog meer sterren. Ik knuffelde hem. ‘Dankje Olivier hij is geweldig.’ Hij glimlachte. ‘Graag gedaan.’ Van Katja en Angelique kreeg ik een koffer, om mijn bezem te onderhouden. Ook hen omhelsde ik. ‘Dankje wel dat is zo gaaf.’ Ze glimlachte en zeiden dat het geen moeite was. Van George kreeg ik een hoed. Hij was zwart en had een lintje. Ik wisselde hem gelijk om en legde mijn eigen hoed op de stapel. Van Fred kreeg een spel toverschaak en een hij wilde nog iets geven, maar bedacht zich. Hij omhelsde me en ging daarna weg. Met een denkfrons kijk ik hem na en haalde mijn schouders op. Van Harry kreeg ik een mansgrote spiegel. Hoe hij het hier gekregen had, was me een raadsel.
Ik krabde achter mijn oor en besloot er later over na te denken, hoe ik dat ding naar boven zou moeten krijgen. Van Ron kreeg ik een armbandje, van een rits en een stel gevlochten armbandjes. Ik schoof ze gelijk over mijn hand en omhelsde Ron en bedankte hem. Van Hermelien kreeg ik een horloge aan een ketting. Hij was goud en er zat een vogel aan de zijkant, die weg vloog. Ook die hing ik om mijn nek en ik knuffelde haar stevig. ‘Dankjewel,’ zei ik en ze lachte. ‘Ik heb nog iets voor je.’ ‘Dat ha..’ Ze liet me niet uitspreken en duwde het al in mijn handen. Ik maakte het open en er lag een boek in. De beste manier om mensen te vervloeken. Stond er in krullige zilveren letters. Ik grinnikte. ‘Past goed bij mijn andere boek. Leuke maar onbelangrijke spreuken. Ik had er wel eens in gekeken, maar nooit wat met de spreuken gedaan. Misschien dat ik dat toch, maar eens moest gaan doen dan bedacht ik me. Ik grinnikte en Fred was alweer voor mijn neus verschenen. ‘Dansen?’ ‘Al te graag,’ antwoordde ik met een glimlach.