Cinq.

Ik ontwaak, mogelijk door het gefluister dat zacht op de achtergrond klinkt. Ik moest in slaap zijn gesukkelt toen ik mijn ogen weer sloot. Mijn hoofdpijn is duidelijk gedaalt en ik voel me niet meer zo moe. Langzaam open ik mijn ogen, zelfs het licht lijkt niet meer zo fel en doet geen pijn meer op mijn ogen. Ik laat mijn ogen door heel de kamer glijden; mijn moeder zit in een zeteltje naast mijn bed, mijn vader heeft een stoel naast haar geschoven en zijn arm knelt rond mijn moeders schouder. In de andere hoek van de kamer zit de jongen in een zeteltje dat hetzelfde ontwerp heeft als dat van mijn moeder. Zijn ogen zijn toe, hij slaapt. Ik vind jongens er altijd zo vredig uitzien als ze slapen. Zo lief, en gewoon zichzelf. Zijn blonde haren zijn in de war en zijn mond hangt een beetje open, waardoor je zijn adem over zijn tong hoort razen. Ik zucht duidelijk hoorbaar zodat mijn ouders me zouden horen. "Oh, lieverd!" Mijn moeder springt zowat uit het zeteltje en vliegt rond mijn nek. Mijn vader daarintegen reageert heel normaal; zijn ogen vliegen wijder open en glimlacht daarna gewoon naar mij. "Hoe gaat het met je? Heb je veel pijn?" De jongen wordt uit zijn slaap gehaalt terwijl mijn moeder deze vragen op me afvoert. "Ik voel me prima, ik ben maar gewoon gevallen, mama!" Mijn moeder draait met haar ogen. "Ik zal jullie maar alleen laten." Onopgemerkt was de jongen opgestaan uit zijn zetel. "Nee!" Roep ik. Ik wil nú weten wat zijn naam is en waarom hij met me is mee gekomen.