Hoofdstuk 50

*** Jack's pov***

op zijn zachtst uitgedrukt ben ik wel geschrokken dat ze me uit het niets kust, maar dat is echt mijn grootste zorg niet, zelfs niet eens mijn kleinste. Dit is gewoon een droom die uitkomt. Plots trekt ze zich terug en mompelt dingen als 'wat the hell?' of 'waar ben ik mee bezig?'. "Ik... Ik moet weg." reageert ze uiteindelik vastbesloten en loopt snel mijn kamer uit. Meteen loop ik haar achterna. Ik heb haar één keer laten gaan en ik zou dom zijn als ik dat een tweede keer laat gebeuren. "Jamie, wacht!" Nog net voor ze het huis uit loopt grijp ik haar bij haar pols waardoor ze meteen tegen mij gekatapulteerd wordt. "Ga niet weg." smeek ik haar. "Ik kan dit niet, Jack. Even dacht ik het wel te kunnen, maar ik kan mijn hart niet openstellen voor iemand...." legt ze uit. Een traan vloeit over haar wang. "Krijg ik een kans? Een kans om te bewijzen dat je het kan? Een kans om te bewijzen dat ik het risico waard ben?" vraag ik een beetje bang voor afwijzing. "Jack, doe dit niet." snikt ze. Voorzichtig neem ik haar gezicht vast en geef een kus op haar voorhoofd. "Alsjeblieft, Jamie. Geef me een kans, ik beloof dat ik je niet zal kwetsen." probeer ik opnieuw. "Dat weet ik, Jack. Het ligt aan mij, niet aan jou." antwoordt ze terwijl ze haar armen rond mijn middel legt. Langzaam trek ik haar in een knuffel en wrijf geruststellend over haar rug. "Laat je me dan minstens terug in je leven?" Het doet pijn om afgewezen te worden op een moment dat je zo dicht stond bij het gelukkigste moment in je leven, maar het doet goed om haar in mijn armen te hebben. En net dat laatste verlicht de pijn van het eerste. "Blijf in mijn leven en verlaat het nooit meer... Ook niet als ik zeg dat het moet." mompelt ze en drukt zich nog meer tegen me aan. Ongewild verschijnt er een glimlach op mijn gezicht en ik kan het dan ook niet laten een kus op haar hoofd te geven.

"Filmpje kijken?" stel ik voor na wel heel erg lang gewoon al knuffelend daar te staan. "Sounds like a plan." glimlacht ze en laat me gaan. Terug op mijn kamer laat ik haar een film kiezen: The Holiday. Niet meteen mijn favoriet, maar als het haar opvrolijkt is het voor mij ook goed. "Jack, heb ik je gekwetst?" vraagt ze uit het niets terwijl ik alles in gereedheid breng. "Nee, dat heb je niet." lieg ik. "Sorry." verontschuldigt ze zich. "Ik weet dat je liegt." mompelt ze ongelukkig. Zuchtend zet ik me bij haar op bed en neem haar handen in die van mij. "Het maakt niet uit, Jamie. Ik was gewaarschuwd. Je hebt jezelf een belofte gemaakt, die moet je houden. Ik moet sorry zeggen, ik had je niet mogen kussen op de luchthaven, ik heb je leven overhoop gegooid." antwoord ik haar medelevend en houd mijn blik strak op onze handen gericht. Plots haalt ze haar rechter hand uit mijn linker en legt het tegen mijn kin zodat ik haar aankijk. "Je hoeft je helemaal niet te verontschuldigen, dat is nergens voor nodig. Ik ben je dankbaar voor alles wat we al hebben meegemaakt, vergeet dat niet." fluistert ze en staat op. "Misschien is het beter als we die film voor een ander keertje houden. We hebben allebei wat te verwerken." Langzaam knik ik en laat haar gaan. Zuchtend leg ik me languit op bed. Wat een dag...