Hoofdstuk 63

Op mijn verjaardag had ik dus een nieuwe ontdekking gedaan. Ik was blij dat ik dat heb kunnen ontdekken en kon daardoor meer van de dag zelf genieten. Mijn vader keek me, redelijk ongerust aan. ‘Luce gaat alles wel goed?’ Vroeg mijn vader bezorgt. Ik glimlachte en keek hem aan. ‘Ja het gaat prima.’ Hij haalde opgelucht adem. ‘Gelukkig maar. Ik heb trouwens nog iets voor je, ook al weet ik dat je er niet van houdt.’ Ik glimlachte. Ik had eigenlijk elk jaar gezegd, dat ik niets hoefde te hebben voor mijn verjaardag. Toch bleef hij elk jaar volhouden, hopend dat ik het zou accepteren. Iets wat me na twaalf jaar pas gelukt was. Ik keek hem glimlachend aan. ‘Bedankt. Lief dat je er aan gedacht hebt,’ zeg ik en ik omhels hem. Hij slaat zijn armen om me heen en ik hoor zijn hersens bijna kraken. ‘Sinds wanneer deze ommekeer?’ ‘Sinds zo’n paar seconden,’ antwoord ik hem droog. Zijn lach galmt over het terrein en het is aanstekelijk. ‘Nou maak eens open,’ dringt mijn vader aan. ‘Ja, ja, rustig maar je lijkt wel enthousiaster dan ik.’ ‘Ik ben gewoon blij, dat je eindelijk kan genieten van je verjaardag.’ ‘Ik ook,’ fluister ik. Ik maak voorzichtig het eerste pakketje open. Er ligt een medaillon in. Ik klap het voorzichtig open. Er zitten verschillende foto’s in. Ik, met mijn echte ouders en Albus zelf en Harry, Ron, Hermelien, Fred en George en ikzelf. Ik glimlachte en mijn vader hing hem voorzichtig om mijn nek. Ik legde mijn hand erop. ‘Bedankt,’ fluisterde ik. Hij glimlachte. ‘Graag gedaan.’ Ik scheurde het andere pakketje ook open. Er lag een ring in. Het waren twee engelen vleugels, die over elkaar heen bogen. Ik wreef er over en wreef ook over de achterkant. Ik voelde dat er wat ik gegraveerd stond. Ik draaide hem om en vond de tekst al snel; We are all angels with only one wing, and we can only fly by embracing each other.
We zijn allemaal engelen met één vleugel en we kunnen alleen vliegen als we elkaar omhelzen. Ik glimlachte alleen al bij de gedachten dat ik er van kon genieten. En ik was blij met de cadeau's. ‘Bedankt.’ ‘Graag gedaan lieverd.’ Ik omhelsde hem en keek op mijn horloge. Half zes. Ik voelde mijn maag knorren, doordat ik vandaag nog amper gegeten had. ‘Gaan eten?’ Stelde ik voor. ‘Ik heb honger,’ grijnsde ik. ‘Goed idee,’ zei mijn vader met een glimlach en we liepen samen, nog steeds onder mijn paraplu en hij moest nogal bukken, naar binnen. In de grote zaal was het druk, zoals altijd eigenlijk. Tot mijn opluchting was iedereen er, waarvan ik wilde dat ze er waren. Fred en George, Leo, verwacht het of niet maar hem vertrouwde ik net zo min. Katje, Angelique, Olivier, je wist het met Fred en George natuurlijk nooit. En Harry, Ron en Hermelien waren er zelf ook. Dat betekende dat ik niemand meer kon bedenken, die nog iets geks met me kon doen die er nu niet was. Ik klapte de paraplu in en propte hem weer in mijn tas. Ik gaf mijn vader een kus op zijn wang en liep naar Harry, Ron en Hermelien. Vrolijk plofte ik tussen ze in.

‘Lang zal zij leven,
lang zal zij leven,
lang zal zij leven in de gloria.
In de gloria, in de gloria!
Hieperdepiep, hoera.’

Vrolijk zong de Griffoendor tafel voor me en tot overmaat van ramp, begonnen de andere afdelingen ook mee te zingen. Alleen Zwadderich natuurlijk niet, maar dat was natuurlijk te verwachten. Ik zuchtte dramatisch en sloeg mijn hand tegen mijn voorhoofd. ‘Jaa ik snap het!’ Brulde ik boven het gezang uit, maar ze leken het niet te horen. Ik zuchtte nog eens en liet mijn hoofd op de tafel vallen. Uiteindelijk stopten ze met zingen en ik zuchtte dankbaar. ‘Doe dat dan ook echt nooit meer,’ snauwde ik Fred toe die me breed lachend aan keek. Daarna glimlachte ik weer en schepte wat te eten op. Na het eten liep ik samen met Fred, George, Leo, Ron, Hermelien en Harry naar de leerlingenkamer. ‘Tovertoffee,’ mompelde Fred. Voor ik naar binnen kon lopen werd ik tegen gehouden. ‘Eerst deze blinddoek.’ Ongelovig keek ik hem aan, maar de blinddoek belemmerde mijn zicht al. Ik probeerde hem weer af te knopen, maar mijn handen werden weggehaald en ik voelde mijn teen stoten tegen de treden van de trap. ‘Je moet wel wat moois aantrekken,’ zei Fred en ik hoorde zijn leedvermaak. Ik maakt een verontwaardigd geluidje. ‘Niet dat dit niet mooi is,’ voegde hij daar snel aan toe. ‘Ja dat zeggen ze allemaal,’ mompelde ik. Op de tast schuifelde ik de trap op, onze slaapzaal binnen. Hermelien had me gelukkig geholpen, anders was ik waarschijnlijk van de trap gevallen. ‘Hermelien haal alsjeblieft dat ding van mijn hoofd af. Ze knoopte hem los en liep daarna naar de deur. ‘Ik laat je wel even alleen.’ Ik knikte en ze vertrok door de deur. Ik trok wat kleding uit de kast en deed mijn ringen weer goed. Ik deed mijn armbandjes weer goed om en hing mijn ketting recht. Ik haalde een borstel door mijn haar en schoof daarna de hoed, over mijn haar heen. Ik maakte de sandaaltjes vast, trok het riempje nog wat strakker aan en ging daarna naar beneden. Niet wetend wat me te wachten stond.