Triangle 1

Langzaam opende ik mijn ogen, tenminste dat was mijn bedoeling. Vol onbegrip bleef ik in de duisternis hangen. Ik probeerde mijn trillende handen op te tillen.
Vol afschuw voelde ik met mijn handen de plakkerige ondergrond. Het had wat weg van stroop, het bleef plakken, hoevaak je je handen ook waste.
Na een tijdje lukte het me dan toch en pakte ik met elke hand mijn oogleden vast en trok ze naar boven. Er ontstond een vaag knisperend geluid, het klonk in mijn oren eng en onheilspellend. Maar het hield op naarmate mijn ogen geopend waren, ik liet een zachte, aarzelende zucht horen en keek om me heen. Ik merkte al snel dat de spieren in mijn nek vastzaten, hoelang lag ik hier dan al. Ik keek waar ik op lag, wat ik eerst bedacht had als plakkerige stroop, was in werkelijkheid niets meer dan gras, dat bezaaid was met dauw. Langzaam stond ik op en keek een beetje mismoedig om me heen. Ik liep een paar kleine rondjes, wat me deed denken aan een hond die zijn staart te pakken wilde krijgen en voelde mijn spieren moeizaam op gang komen. Ik werd langzaam aan warmer en bedacht wat ik nu moest doen. Ik dacht aan de televisieseries die ik altijd heb gekeken en bedacht wat die mensen zouden doen. Ik wist het! In welk jaartal leef ik? Die vraag was makkelijk 2012. Hoe heet ik? Mijn voornaam wist ik Ella, maar wat was nou mijn achternaam? Nou dat kwam later wel. In welke plaats woonde ik? Die wist ik wel, Alkmaar. Oké wat nu? Ik overwoog mijn suggesties; Ik zou hier kunnen blijven zitten en wachten tot iemand me tegen kwam. Hoewel ik dat voor onmogelijkhielt, ik zat hier nu al een tijdje en het leek hier niet echt bewoond. Tenslotte wist ik niet waar ik me nu bevond en of het hier gevaarlijk was. Als tweede kon ik ook gewoon gaan lopen tot ik iets tegenkwam? Ik besloot voor de tweede te gaan en ging op weg. Bestemming, onbekend.