Chapter 003.

Met grote ogen keek ik haar aan, had ik dit wel goed gehoord? Had ze nou zojuist de Volturi genoemd? Natuurlijk had ik weleens over ze gehoord, maar altijd had ik gehoopt dat ik ze nooit zou gaan ontmoeten, niet na alle verhalen. Ze waren sterk, kil en machtig. Je zou zonder enig medelijden vermoord worden. Het beeld van de vampier verscheen weer in mijn hoofd, de man..mijn transformeerder, waarom was hij het enige wat ik me niet kon herinneren? En wat had hij hier mee te maken?

'Maar we hebben niks gedaan!' riep Carlisle toen we eenmaal aangekomen waren in de woonkamer, de hele familie zat verdeeld door de kamer.
Ik wist niet wat ik moest zeggen, ik voelde me schuldig. Ze hadden al zoveel meegemaakt met de Volturi en nu begon het weer opnieuw...door mij.
'Ik zag alleen Aro die besloot hierheen te komen, ik weet niet waarom ze hierheen komen,' jammerde Alice.
Angstig keek ik voor me uit.
'Misschien komen ze hier alleen heen om haar te ontmoeten? Niets ergs.' Rosalie haalde haar schouders op. Alsof de Volturi geïnteresseerd waren in mij.
'Ik zal blijven opletten of er misschien iets opkomt,' zei Alice toen na een stilte, en samen met Jasper verliet ze de woonkamer.
Esme liep naar me toe en pakte mijn hand. 'Maak je geen zorgen, we staan achter je,' fluisterde ze.
De rest knikte, allemaal. Ik glimlachte kort, dit kon ik niet aannemen? Misschien zouden ze hun leven voor mij wagen, dat kon niet. Ik was hier nog maar één dag, ze hadden me verwelkomt alsof ik al jaren hier was en nu zette ik hun leven op het spel. Dit verdienden ze niet, dit was mijn probleem.
'Ik wil jullie niet in gevaar brengen...'
'Je bent nu deel van de familie, jouw gevaar is ons gevaar.' Carlise liep naar Esme en mij toe en glimlachte oprecht.
'Dankjewel maar...' ik stopte mijn zin.
'Ik bescherm je wel.' Grijnzend keek Emmett me aan, ik begon automatisch te grinniken.
'Ik ga even jagen.' En ik verdween naar buiten.
Ik moest mijn hoofd leegmaken.