The Story Of Moon deel 16

Moon deel 16

Het was ochtend. Ik opende mijn ogen langzaam, en snoof de zeegeur op. Ik schrok, waarom was ik hier bij zee? Ik herinnerde me dat ik gister nog getransformeerd was. Ik ging rechtop zitten. Ik had het niet koud, het was nog maar een paar uur na de transformatie. Dus ik was nog behoorlijk warm qua mijn lichaamstemperatuur. Ik ging overeind zitten. SHIT het was al zonsopgang. Wat zal mijn moeder wel niet denken? Ik graaide mijn uggs die aan de andere kant van het strand lagen bij elkaar en spurtte naar huis. Ik kwam hijgend binnen. Het was inmiddels half 6 en het was weekend. Dus ik had nog genoeg tijd om te slapen. Ik sprong even onder de douche en dook mijn bed in. Ik was doodop. Ookal was ik misschien wel uren bewusteloos geweest. Ik was kapot.

Ik schrok van een koude hand op mijn voorhoofd. Ik kwam met een ruk overeind. "O schat, ik was zo bezorgt." gilde mijn moeder en vloog me om de nek. "Rustig maar mam, ik was naar het strand, en ik ben op het strand in slaap gevallen " loog ik. "Awh schat, weet je niet hoe gevaarlijk dat is. Heb je het niet koud? " "Nee hoor. " mijn moeder kwam op de rand van mijn bed zitten . "Gaat het wel met je?" "Nee." ik begon te huilen, ik barste niet ik snikken uit, maar ik huilde heel stil, elke traan volgde zijn weg, die langzaam naar mijn kin liep. "Ach wat is er meisje?" vroeg mijn moeder en wreef over mijn rug. Ik vertelde haar alles, behalve dat vampieren-weerwolfen verhaal natuurlijk. Maar ik vertelde haar, dat er soms bendes waren in de buurt van ons, en dan met ons probeerde te vechten. En dat Aron later zei , dat hij me geen pijn meer wilde doen, en ook niet meer gevaar wilde laten lopen. Ze knikte alleen maar, dit was de eerste keer dat mijn moeder heel aandachtig luisterde. Normaal was ze zelf te diep gezonken in haar eigen fantasie. " Wat erg." zei ze aan het einde van het verhaal. "Ik geef je wel even een kopje camille thee. Daar ontspan je van" voor dat ik wilde antwoorden liep ze al mijn kamer uit. Ik keek op de klok. Tien uur. Ik liet me vallen in mijn opgehoopte kussens van fluweel. Ik begon weer terug te denken aan mijn transformatie, dat hij zo heftig was. En toen ik langs Aron zijn huis liep, wat er toen gebeurde. "Stop met denken Moon, stop met denken aan hem Moon, hij heeft jou laten zitten, hij hoort zich te bedenken dat hij je nodig heeft, niet andersom. Ga leuke dingen doen en pak je leven weer op" fluisterde een stem in mijn hoofd. De stem vervaagde. Mijn moeder kwam weer binnen "Hier een lekker kopje thee, ik doe je tv wel aan en kijk maar wanneer je je bed uit komt oke lieverd?" "Uh ja is goed. Wat is er aan de hand mam" zei ik met opgetrokken wenkbrauwen. Mijn blik volgde mijn moeder die de TV aan deed." Ik ga bellen met die man" fluisterde ze, net zodat ik het kon horen. "En hoe heet die man?" "Dean" bekende ze. "Oke, nou veel plezier." zonder op antwoord te wachten vluchtte mijn moeder de kamer uit, om te ontkomen aan de details die ze moest vertellen. Ik pakte de afstands bediening en begon te zappen, pakte mijn kop thee en begon te nippen uit de mok.

Het was al weer 2 maanden geleden dat het uit was met Aron. Het leek alsof mijn leven om hem draaide, de meeste minuten van de dag, dacht ik aan hem. Ik was de enige, dacht ik, die zijn geheim wist. En hij wist hetzelfde van mij. Waarom verschuilt hij zich voor de waarheid? Hij heeft het uitgemaakt met mij, maar dat hoeft niet te betekenen dat ik hem zou veraden of gemeen tegen hem zou doen. Ik zou hem gaan ontwijken, eeuwig naar hem staren. Kijken naar zijn bruine warrige haar, zijn goude ogen, zijn perfecte huid. Duo-Penotti. Ik wist die grap nogwel. Die had ik ooit gemaakt, omdat ik getint ben, en hij is spierwit. "En Moon, het antwoord van 23 B?" zei mijn geschiedenis leraar op heldere toon. Braaf las ik het antwoord op uit mijn schrift, ik was wel in de war natuurlijk. Ik praatte wel vaak met Dana. Minder dan voor de ontmoeting met Aron. Maar voor deze tijd, was het voor ons doen een groot gesprek. Ik sprak veel met haar, voor afleiding, afleiding voor de waarheid waar aan ik zou moeten denken, als ik naar de lege plek naast me keek. Bij elk gesprek bij Dana, was ik er niet helemaal bij, waardoor Dana vaak ook met haar hand voor mijn ogen zwaaide. "Moon? HALLO? Praat ik tegen de muur ofzo?" "Uh, sorry ben er niet helemaal bij. " fluisterde ik. "Denk je aan hem?" vroeg ze nieuwschierig. "Ja." zei ik , terwijl ik vocht tegen de tranen. "Sorry, ik had er niet over moeten beginnen" zei ze op gekwetste toon. "Maakt niet uit, ik moet hem uit mijn hoofd zetten. " bekende ik. We liepen zwijgend door naar de volgende les. Dat was het enige spannende van deze dag. Mijn dagen leken langen en saai, zonder hem. De bloei uit mijn leven, was omgetoverd in een strenge winter. Tot op een dag. Ik was getransformeerd in een wolf. Het was al 11 uur s'avonds, en ik was aan het rennen, tussen alle bomen door weg van de dagelijkse ellende. Ik zag wat flitsen in de verte. Ik besloot er achterna te gaan. Ik kwam op een rond heidenveld. Het vocht op het gras, glinsterde van het maanlicht. Ik dacht dat ik hem nooit meer zou zien, nooit meer. En daar stond hij dan, met zijn prachtige schoonheid, zijn huid die deed oplichten door het maanlicht. Hij draaide zich om en keek me met grote ogen aan..