Hoofdstuk 5

'Dat was, onverwacht' zegt Niall, en hij kijkt naar zijn schoenen. 'Ja maar, ehm' ik krijg het niet uit mijn keel 'vind je dat dan niet erg? Je kent me net...'. 'Ja, maar dacht je nou echt dat ik je bij iemand zou laten slapen die je helemaal niet kent?' hij kijkt me aan alsof hij vuur ziet branden 'hee maar misschien is het dan beter nu al te gaan, dan kan je even wennen aan de omgeving waar je vanavond gaat slapen. Tenminste, als je dat wilt hoor. Als je nu even thuis wilt blijven, vind ik dat ook goed.' Nadat ik weer begin te huilen, komt hij naast me zitten op de bank. Hij strijkt mijn bruine haren uit mijn gezicht en veegt de tranen weg, waarbij mijn mascara zo'n beetje overal komt te zitten, behalve waar het hoort. 'Het komt wel weer goed' zegt hij. Daarna loop ik naar boven, pak mijn spullen, en loop weer naar beneden. Hij helpt me met mijn spullen; 'Jee, wat neem jij allemaal mee joh?' vraagt hij. 'Kleding' zeg ik en voor de eerste keer sinds uren kan ik weer lachen.
We rijden naar zijn huis. Ergens in het bos stopt hij: 'We zijn er'. Ik kijk om me heen, nergens een huis te bekenen. Ik betwijvel of het wel zo'n goed idee was om met iemand mee te gaan die ik eigenlijk alleen maar vanwege media ken. 'De rest moeten we lopen' zegt Niall, en hij kijkt me lachent aan 'het is een beetje afgelegen, dan heb ik een plekje om me terug te trekken na een dag werken met de jongens. Oh ja, ik stel ze morgen wel aan je voor. Ik regel wel even dat je de rest van de week niet naar school hoeft. Het is allemaal ook zo heftig.' Hij heeft mijn vertrouwen weer terug gewonnen, en samen lopen we over een paadje met houdsnippers dat me naar zijn huis leidt. En wat voor een huis!
'Nou, hier woon ik dus' hij kijkt me lief aan 'en jij dus ook voor een tijdje'. 'Ja, eigenlijk wel hé?' antwoord ik, een beetje verrast over het feit dat ik vanochtend nog een fan was, en nu een huisgenoot van Niall Horan.
Terwijl we richting de deur lopen, pakt hij in een beweging zijn sleutel uit zijn broekzak, gooit ze omhoog, en vangt het zo op dat hij het bijna meteen in het slot kan steken. Ik kijk hem met grote ogen aan: 'Had je niet gedacht, hè?' zegt hij, en hij gooit de deur open 'nou, welkom in Huize Horan!'. Ik verbaas me over het interieur: veel lichte kleuren, met hier en daar wat licht blauw, groen, en bruin. Het is heel anders dan de buitenkant van het huis, die is namenlijk helemaal bedekt met hout, waardoor het een knusse sfeer krijgt.
We open naar binnen, en Niall zet mijn spullen bij de trap: 'Zal ik je alvast je kamer laten zien?' vraagt hij 'Dan kan je alvast uitpakken als je dat misschien wilt.'
'Oh, oke, ja dat is goed' zeg ik, en ik lop achter hem aan naar boven.
En boven doet hij een deur open, 'Nou, dit is dan je kamer.' het is een lichtroze kamer, met een hartjes dekbed, en een beertjes knuffel 'het is misschien een beetje kinderachtig, maar eigenlijk had ik twee logeerkamers gemaakt voor mijn neefjes en nichtjes, maar aangezien die nooit kunnen komen om te logeren omdat een ticket van Ierland naar hier, nogal prijzig is. 'Nee, het is perfect!' zeg ik, en ik laat me op het bed vallen, en ik val in slaap, moe van alle indrukken van die dag. De volgende ochtend word ik pas weer wakker, en Niall ligt naast me te slapen.