Trois

Het kabaal wordt steeds maar luider naar gelangen hoe lang ik loop, ook mijn nieuwsgierigheid neemt steeds maar toe.
De zak knelt rond mijn hand en hoe langer ik buiten ben, hoe kouder het lijkt te worden.
Ik volg het geluid en sla een hoek om.
Een grote menigte die vooral bestaat uit meisjes verschijnt. Het grootste deel staat in een grote kring rond iets, een voorwerp, misschien wel een persoon. Sommige meisjes huilen, maar tegelijk lijken ze blij. Ze zitten dan meestal op de stoep, met een vriendin naast zich.
Ik loop naar de menigte toe en wring me tussen de mensen, om een glimp van het aandachttrekkend fenomeen op te vangen, dat eerst niet lijkt te lukken. Ik krijg een stomp in mijn buik en een trap tegen mijn scheenbeen.
De tweede poging lijkt wel te lukken: ik baan me een weg tussen alle meisjes die gillend tegen elkaar staan gedrukt en krijg uiteindelijk een zicht krijg waar ze rond staan. Een jongen? Een stomme, simpele jongen? Hij heeft blond haar en vooral zijn ogen vallen op. Ze schitteren en fonkelen, het mooiste paar ogen dat ik ooit heb gezien. De jongen merkt mijn gestaar op en glimlacht dan naar me. Ik bijt op mijn lip en glimlach geforceerd terug. Misschien wel zo geforceerd dat het niet meer nep lijkt, maar de blosjes op mijn wangen zouden toch alles verraden.
"Hé dikzak ga eens aan de kant!"
De kwetsende woorden zijn pas net tot me doorgedrongen als ik een harde klap tegen mijn hoofd krijg.
In reflex houdt ik mijn hand tegen de plaats waar een voorwerp, vermoedelijk een hand, me heeft geraakt, en zak dan door mijn knieën, waardoor de andere kant van mijn hoofd ook een zware klap krijgt van de grond.
"Aw." Is het enige dat ik nog fluisterend tussen mijn lippen kan krijgen als mijn ogen dicht zakken en ik in een diepe slaap zak.