Diminuendo

Voetstappen klinken op de trap. Er lijkt een ritme in te zitten. Twee stappen, rust, drie stappen, lange rust en dan klinken er weer stappen. Met af en toe het gekraak van de trap erdoorheen. Vanuit de schaduw komen twee kindervoetjes. Ze lopen niet gewoon over de treden. Bij elke stap wordt nagedacht. Er moet een ritme inzitten.

Glimmende toetsen op een rijtje. Onderbroken door zwarte toetsen. Haar vingers glijden over de toetsen. Een zachte aanraking voldoet. Een prachtig geluid klinkt. Ze drukt niet gewoon op de toetsen. Bij elke aanslag wordt nagedacht. Er moet een ritme inzitten.

Een prachtig, zwart, glimmend object, waaruit muziek weerklinkt. Bespeeld door een onschuldig meisje. Muziek loopt door haar gedachten, als een lijn. Plotseling verdwijnt de regelmaat. De muziek vloeit niet meer. Tranen volgen. Schimmen vernielen het prachtige, zwarte, glimmende object. De piano.

Ze kon het wel. Ze was heel ambitieus, maar moeder had andere plannen voor haar: 'Doe maar rustig aan lieverd. Je hebt al genoeg dingen aan je hoofd. Je moet je niet teveel op winden. Laat het gaan.'

Het was heel moeilijk voor haar om het zomaar te laten gaan. Zodra ze die toetsen aanraakte kreeg ze een heerlijk, haast onbeschrijfelijk gevoel. Het klinkt misschien heel cliché, maar écht, het was een manier om eens niet over de nare dingen na te hoeven denken. Haar moeder leek het niet te begrijpen. Haar moedergevoelens speelden op en daarbij hoorde ook bezorgdheid en het beste willen voor je kind.

Ze wist het wel. Dat haar moeder het goed bedoelde, maar ze wilde zo graag eens dat ze het van een andere kant bekeek en haar vrijer liet.

Ze sjokte richting haar bedje. Zelfs het sjokken ging niet zonder ritme. Ze zwierde over de parket vloer. Muziek klonk in haar gedachten en haar lichaam was haar instrument.

Ze gleed in haar bedje en moeder sloeg een deken om haar heen. 'We komen er wel doorheen. We laten ons niet kennen. Deze ziekte is nog niet van ons af.' Ze streek de slappe haren over het gezichtje van haar kleine meid. Een kus volgde. Een tussenwereld ging voor haar open en nodigde haar uit toe te treden tot de haast verleidende pikzwarte piano.

De muziek klonk in haar gedachten en haar handen maakten er een geluid van. Duizenden handen applaudisseerden.Ze streek haar jurkje recht en strekte haar benen. Ze kon het wel. Ze had het altijd geweten. Haar handen waren uitgespeeld. Het zat erop. Eenmaal zo glimmend, waren de toetsen nu zo dof.

De piano werd dichtgeklapt. Haar ogen vielen dicht. De muziek werd langzaam zachter. De stilte neemt het over...