Hoofdstuk 10

Zayn pov.

geen idee wat er met me aan de hand is, maar de gaat er was losser aan toe tussen Amy en mij,
en ik vind het helemaal niet erg. soms kan ze nog wel wat grof uit de hoek komen,
maar ik ontdek ook een andere kant van haar. haar grappige, lieve kant. nooit gedacht dat ze aardig kon zijn.
maar dat kan ze wel, en ik vind het niet erg. helemaal niet. 'en, waar zit Malik aan te denken?' haalt Amy me uit mijn gedachten.
'hoe je in godsnaam op Bob komt' grijns ik. zachtjes hoor ik haar grinniken: 'Bob is een makkelijke naam,
ik ben nooit goed in namen geweest dus...' daar moet ik om lachen. 'mijn naam is Zayn Malik. vergeet dat nooit !'
dreig ik nep-boos. ik hoor haar lachen, niet een droge sarcastische lach, maar een leuke lieve lach.
ik kijk op en vang haar blik, haar ogen stralen. automatisch lach ik terug. 'vanwaar eigelijk dat rode haar?' vraag ik plots.
de vraag kwam in me op, het was eigelijk wel onbeleefd het zo te vragen. maar ik kon het niet meer terugdraaien.
gelukkig vond ze het niet erg. 'ben jij altijd zo nieuwsgierig?' glimlacht ze. 'alleen op maandag, woensdag, zaterdag en zondag.'
grijns ik. weer hoor ik haar lachen: 'Zayn het is dinsdag !' daar moet ik van blozen. samen lachen we om mijn afgang.
dan antwoord Amy op mijn vraag: 'rood is mijn lievelingskleur, ik vind het mooi. en het is mijn manier van opvallen in de grote menigte.'
daar denk ik even over na. dan hoor ik haar vragen: 'en jij, waarom heb jij een blonde kuif tussen je zwarte haar ?'
ik denk aan mijn blonde kuif die normaal mooi recht op staat en antwoord : 'het management wou iets anders, en ik ook.
het trekt veel meiden aan weet je.' Amy schud haar hoofd en zegt zacht: 'een echte player!'
'nee niet waar' protesteer ik. Amy kijkt me met opgetrokken wenkbrauwen aan. 'ok misschien een beetje.' geef ik toe.
na deze woorden valt er een ongemakkelijke stilte, Amy lijkt zich afstandelijker te gedragen.
fantastisch, ging het er eens wat losser aan toe, verpest ik het.
geweldig Zayn,
in 1woord geweldig.