Chapter 3

Ik hoor geklop op de deur van mijn slaapkamer, 'Ja?' Faya, mijn drie jaar jongere zusje van veertien komt binnen.
'Hey, wil je.. Wat is er?' Snel veeg ik de traan van mijn wang. 'Niks hoor.' zeg ik. Faya houd haar hoofd schuin 'Is het Harry?' vraagt ze. ''Waar kwam je voor?' Ik probeer van onderwerp te veranderen maar Faya houdt vol. 'Lynn?' 'Jaah..' geef ik toe. Faya komt naast me zitten op mijn bed.
'Ik kan nog steeds niet geloven dat jij iets had met één van de vijf knapste jongens ter wereld..' Serieus Faya? Hij was dé knapste, maar wat een opmerking!
'Maar, het komt wel goed.. Ooit vergeet je hem wel, ooit.. Voorlopig niet..' zegt ze. 'Soms kun je dingen niet vergeten Faya, soms heb je zo'n voorgevoel.. Jij snapt dat nog niet.' Faya fronst haar wenkbrauwen.
'En toch kan ik het niet geloven, jij bent zo.. ieuwll.. en hij is zo, Wauww..' tranen rollen over mijn wangen. 'Je hebt gelijk, Ik verdien niemand!' Ik verstop mijn gezicht in mijn kussen.
'Nee, zo bedoel ik het niet.. ik..' Ik hoor Faya wegsluipen, stom kind!

'Lieverd, kom je eten?' Mijn moeder klopt op de deur. 'Ik kom..' zeg ik suf. Langzaam loop ik naar beneden en ga ik aan tafel zitten.
'Wat is er Lynn?' vraagt ze. 'Niks..' Ik neem een hap van mijn macaroni. Het moet zo snel mogelijk op zijn, dan kan ik weer naar boven.
Binnen vijf minuten heb ik het op. 'Mag ik naar boven?' vraag ik. 'Nee, blijf gezellig beneden, Faya en ik eten nog.'
Ik zucht en blijf dan maar zitten. 'Kijk je vanavond met ons tv? Je zit altijd boven..' Ik haal mijn schouders op en glimlach dan. 'Best.'
Als Faya en mijn moeder klaar zijn met eten gaan we op de bank zitten. Soms is het als zeventien jarige nog steeds fijn om bij je moeder te zijn.
Niet altijd, maar soms..
Waar zou Harry nu zijn? Wat zou hij aan het doen zijn? Moet ik hem bellen? Nee Lynn, Harry is je allang vergeten, je verdient hem niet..
Zet hem uit je hoofd!